Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 14: Het openingsgevecht

De zilveren wolven leken honger te hebben. Er droop kwijl langs hun ontblootte tanden. Hun bekken waren nog roze gekleurd, waarschijnlijk van het bloed van diens vorige slachtoffers. Al met al was het geen fijn idee om oog in oog te staan met deze beesten.

'Wat is de strategie, Meredith?' vroeg Caine, die twee plaatsen naast mij stond. Toen ik mijn wenkbrauw naar hem optrok, voegde hij toe: 'Jij bent immers de ex-generaal hier.'

Met dat keerden enkele hoofden mijn kant op. In sommige ogen stond een zekere vorm van verlorenheid.

Ik trok mijn zwaard uit mijn schede en trok daarmee de aandacht van de wolf die het dichtst bij mij stond. 'We gaan doen waar we goed in zijn: het uitschakelen van de vijand.'

Aan de andere kant zag ik Clarisse ook haar zwaard trekken. 'Jullie horen de generaal.'

Het geluid van de wapens die getrokken werden, leek het signaal voor de wolven te zijn. Ze hadden hun prooi gekozen en dat waren de paar blauwe krijgers die het dichtst bij hen stonden. Wellicht niet de beste keuze, gezien een van de krijgers beschikte over een net met een drietand. Daarmee was hij meer in het voordeel dan de krijgers die het met een mes of zwaard moesten doen.

Het was indrukwekkend om de beesten in actie te zien, ook al vielen ze hun vijand genadeloos aan. Maar het was ook interessant om naar de krijgers te kijken. Deze mensen kenden angst, maar hadden hun doel voor ogen. De blauwen schroomden niet om met elkaar samen te werken. Waar de ene blauwe een afleiding vormde, viel de ander aan.

Caine raakte mijn arm aan. 'Als wij ze nu eens van achteren besluipen en ze insluiten?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Dat is te gevaarlijk. Je moet een stabiel front vormen, niet twee losse groepen.'

Stellig liep ik op een drafje naar de blauwen, die nog steeds aangevallen werden. De wolf die zijn aandacht eerder ook op mij gefocust had, ontblootte zijn tanden naar mij. Al snel durfde ik te concluderen dat hij werd getrokken door de bloedrode edelstenen in mijn zwaard en hoofdband.

'Kom maar, pup,' kirde ik, terwijl ik mijn voeten stevig in het zand plaatste.

De blauwen hielden zich nog wel even bezig met de twee zilveren wolven. Onder het commando van Clarisse vielen ze aan als een eenheid.

De wolf tegenover mij sloop op mij af. Zijn gracieuze, pezige lichaam bewoog zich voort als een dreigende kracht. Het dier had diens prooi vastgesteld en ik zette mijn angst opzij. Dit was een leermoment. Ik had tien mensen die mij bijstonden. Op een kleine afstand, weliswaar, maar ze waren er wel. Ik twijfelde er niet aan dat de Zaniaanse krijgers in zouden grijpen.

'Wat ga je doen, Meredith?' schreeuwde Caine.

Ik grijnsde, wendde mijn blik niet van de ogen van de dreigende wolf, en zei: 'Ik ga mezelf voor de leeuwen gooien. Of ja, wolven.'

Met dat zette het dier zich af met zijn achterpoten. Hij sprong op mij af en ik rolde opzij, waardoor ik zijn aanval op een haar na miste. Goden, wat waren die beesten snel.

'Rechterflank, Mer,' snauwde Clarisse van een afstand.

Ik keek op en nam een seconde de tijd om de situatie te observeren. Een van de drie wolven was nog steeds bezig met diens aanval op de blauwen. Clarisse stond daarbij, niet wetend of ze haar team bij die wolf moest helpen, of dat ze achter de tweede wolf aan moest gaan, die zich los had gemaakt uit dat gevecht en nu inderdaad ter hoogte van mijn rechterflank sloop. Hoewel hij zijn focus niet op mij had, was het geen goed plan om tussen twee zilveren wolven te staan.

Links van mij had de derde wolf ervoor gekozen om de roden aan te vallen. De tweede wolf sloop op de achterhoede van de roden af. Ik sprong overeind en floot naar hem. In eerste instantie leek het erop dat hij mij ging negeren, maar toen ik met mijn zwaard op de grond begon te slaan, keek hij toch op.