Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 17: Sluier van angst

Langzaam slenterde ik terug naar het landhuis. Ik deed geen moeite om mijn vastberaden tred terug te vinden, want vastberaden was alles wat ik mij niet voelde. Er lag een nieuwe druk op mijn schouders en er leek een sluier van angst om mij heen te hangen. Hoewel ik dacht dat ik mijn plan nauwkeurig had uitgestippeld, leek ik nu in het duister te wanen. Ik wist niet welke acties ik moest ondernemen.

De bewakers bij de poort van het terrein leken even te verstijven toen ik, met mijn kap nog steeds strak over mijn hoofd getrokken, naar de doorgang liep. Al snel zag ik ze weer ontspannen. Ze dachten dat ze mij niet hoefden te vrezen en wekten de indruk dat ik hen ook niet hoefde te vrezen. Over een paar dagen zou dat allemaal anders zijn.

Net dat ik dacht dat ik het ergste gehad had, kwam Caine uit het trainingsgebouw gelopen. Ik hoopte nog dat hij mij niet zou herkennen onder mijn dikke mantel, maar dat geluk kreeg ik niet.

'Daar ben je,' zei hij, als wijze van begroeting toen hij op mij af liep. 'Ik vroeg me al af of je gevlucht was na gisteren.'

Hij probeerde mij weer op de kast te jagen. Het liefste wilde ik hem wegwuiven en het landhuis binnen gaan, maar hij versperde mij de weg.

'Ja, ik ben echt doodsbang, mag ik er nu langs?'

Ik deed een poging om langs hem op te stappen, maar daar moest hij niets van hebben. Hij pakte mijn pols en ik overwoog of ik hem een stomp in zijn gezicht moest geven, mijn arm moest terugtrekken of beiden moest doen. Maar Caine koos ervoor om mijn mouw omhoog te schuiven en naar mijn gehavende onderarm te kijken.

'Heeft dit nog toegevoegde waarde?' vroeg ik ongeduldig, terwijl ik met een opgetrokken wenkbrauw naar zijn neergeslagen ogen keek.

Hij liet mijn arm los en terwijl ik mijn mouw terug schoof begon hij te lachen. Het was een oprechte lach en het leek lang geleden te zijn dat ik die gehoord had. Sterker nog, het had wel iets weg van mijn jongere broertje en even liet ik mij overspoelen door huiselijkheid, door de typerende geur van de natuur die zo rijkelijk was rondom mijn huis in Neomon. Maar meer dan dat ene moment kon ik mij niet veroorloven. Ik moest er met mijn gedachten bij blijven. Over een paar dagen zou ik weer naar huis gaan.

'Ik vroeg me gewoon af of het ernstig genoeg was om de training van vandaag te missen,' zei hij met zijn typische grijns.

Voorzichtig sloeg ik mijn armen over elkaar. 'En wat was de conclusie?'

Caine zette zijn handen in zijn zij. 'Voor de training van vanmiddag keur ik je afwezigheid goed, maar ik verwacht je vanavond wel te zien.'

'Vanavond?'

Hij klakte met zijn tong. 'Oei, ze hebben je niet goed op de hoogte gebracht. De koningskrijger heeft een speciale zetel in de arena, vanwaar deze de gewone gevechten kan bekijken.' Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin. 'Of je moet je daar boven gesteld voelen, natuurlijk?'

'Vecht jij vanavond?'

'Ik ben de hekkenopener en ik hoop deze ook te mogen sluiten tijdens de finale.'

Ik begon te lopen en besloot te accepteren dat ik niet snel van hem af zou komen toen hij besloot zich naast mij te voegen.

'Hmm, ik denk dat ik er wel ben vanavond,' zei ik toen we door de zwaarbewaakte deuren van het landhuis liepen. Binnen stond er meteen een bediende klaar om mijn mantel aan te nemen.

'Ik voel me vereerd dat onze koningskrijger naar mijn gevecht komt kijken,' zei hij, gespeeld verbaasd, waarbij hij een kleine buiging maakte.

Opnieuw overwoog ik of ik hem een stomp in zijn gezicht moest geven. Deze jongen irriteerde mij mateloos, maar hij kon zich nog nuttig bewijzen. Daarom dwong ik mijzelf naar hem te glimlachen en te doen alsof ik het ook echt meende. Iets wat mij niet geheel gemakkelijk af ging.