Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 13: De koningskrijgers

De koningskrijger van Tiberion was voor het eerst sinds het ontstaan van de jaarlijkse arenagevechten een vrouw, net zoals ik de eerste vrouwelijke koningskrijger van Zania was. De jonge vrouw was lang, had smaragdgroene ogen en golvende blonde haren. Ik moest toegeven dat ze erg knap was en het zou mij niets verbazen als ze haar weg naar de top mede te danken had aan haar uiterlijk.

Er stond geen vriendelijkheid in haar ogen. Deze dame zou voor de winst gaan en het zou mij niet verwonderen als ons gevecht tot de dood zou leiden. De zelfverzekerdheid in haar beweging en de elegantie en souplesse van een katachtige maakten dat ze zonder haar vaardigheden al indruk wist te maken.

Meer uit plichtsbesef dan uit interesse stak ze haar hand naar mij uit. Toen ik die aanpakte, zei ze met een stak gezicht: 'Clarisse Jackson.'

'Meredith Axelia Ragna.'

En dat was dat. Terwijl wij elkaar de handen schudde en een eerste oordeel over elkaar velden, wisselden de twee koningshuizen enthousiaste woorden. Oprechte enthousiasme over iets waar beide partijen naar uitkeken: de gevechten.

Vanavond zou ik mijn eerste gevecht al leveren. De gevechten waren opgebouwd uit een reeks voorrondes, de finale en de kampioensstrijd. Hoewel ik niet mee hoefde te vechten in de voorrondes en de finale, moest ik vanavond wel een gevecht leveren tijdens de grote opening. Niemand wist mij te vertellen tegen wie ik zou vechten, maar daar zou ik snel achter komen.

Het feest was verwaarloosbaar. Er werd voornamelijk veel drank doorheen gewerkt door en voor de nobelen en de rijken van de twee landen. Halverwege werd ik door een soldaat opgehaald om mij klaar te maken voor het openingsgevecht en eerlijk gezegd vond ik het prima om het feest te verlaten.

Voordat ik de grote, lawaaierige zaal verliet, vond ik oogcontact met Alexis, die mij bemoedigend toeknikte. Zij wist wat mij te wachten stond, maar ook zij had niets gezegd. Blijkbaar was het openingsgevecht een staatsgeheim.

Mijn kleding was een deja vu naar mijn eerste arenagevecht in Zania. Wederom had ik een rood t-shirtje aan, maar dit keer een feller kleur rood. Hoewel ik ook weer de rok aan moest met de lederen flappen, kreeg ik dit keer ook lederen armbescherming en een schouderpantser. Het pantser verminderde mijn bewegingsvrijheid dusdanig dat ik even nodig had om mijn beweging met mijn zwaard te perfectioneren. Dat was echter niet hetgeen wat mij het meest irriteerde. Dat was namelijk de stalen, goudkleurige hoofdband met een bloedrode edelsteen erin. Een edelsteen die overeenkwam met de steen in mijn zwaard.

Toen ik na een korte reis per rijtuig bij de arena aankwam, realiseerde ik mij al snel dat ik niet de enige was die er belachelijk uit zag. Hoewel iedereen gehuld was in eenzelfde soort outfit, was Clarisse de enige die ook een gouden hoofdband droeg. Waar ik rood droeg, droeg zij blauw.

Caine was er al en toen hij mij in het vizier kreeg, kwam hij naar mij toegelopen. Hij floot tussen zijn tanden en keek mij uitdagend aan.

'Ik wil nog even benadrukken dat we slechts bondgenoten zijn, geen vrienden,' beet ik hem toe.

Ik liet mijn blik door de wachtruimte glijden. Er stonden tafels met eten, waar roden en blauwen hun best deden om deze leeg achter te laten. Op een gegeven moment vonden mijn ogen die van Clarisse, die mij van een afstand schaamteloos aan bleef staren.

Zonder mijn blik van haar af te wenden, vroeg ik: 'Weet jij al iets van het openingsgevecht?'

In mijn ooghoeken zag ik Caine stellig zijn hoofd schudden. 'Nee, ik heb geen idee. Ik weet enkel dat de arena al volstroomt met bezoekers die bloed verwachten.'

Clarisse glimlachte zonder warmte naar mij. Ze stond nonchalant tegen de muur geleund en negeerde de in blauw gehulde persoon die een gesprek probeerde aan te knopen.