Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 20: Charmes

Het plein was druk en dat was niet vreemd aangezien de winterzon in de smetteloze blauwe hemel paradeerde. Het leek alsof ik enigszins misplaatst was met de kap van mijn wintermantel over mijn hoofd getrokken, maar vandaag nog meer dan gisteren kon ik mij herkenning niet veroorloven. Ik bleef in de schaduw van een luifel staan, want ondanks dat ik laat was, zag ik nog geen bekenden.

Er gleed een hand langs mijn arm. Een hand die bij een persoon hoorde die geen mantel droeg. Het was een man, maar van achter herkende ik hem niet. Toch wist ik dat het geen toeval was, dus zette ik luchtig de achtervolging in. Het leidde mij weg van het plein, door een wat rustigere straat, via een smal steegje naar een of andere achterstallige buurt. De man stopte voor een loods en draaide zich naar mij toe.

Ik moest een beetje lachen om zijn strakke gezicht en gaf hem een voorzichtige klap op zijn schouder. Hoewel ik nooit de moeite had gedaan zijn naam te onthouden, herkende ik hem wel. Mijn vader en hij gingen regelmatig met elkaar om. Hij was een van de schoothondjes, zoals Nate en ik hen vaak hadden genoemd. Ze drentelden achter mijn vader aan en noemden zich de trouwe adviseurs van de volksheld.

Het was drukker dan ik had verwacht. Natuurlijk zouden er wel een stuk of vijf misschien zes mensen vanuit Neomon zich in de stad wagen, maar om bijna drie keer zoveel mensen te zien verbaasde mij. Dat beloofde niet veel goeds, maar ik kon niet ontkennen dat ik het fijn vond om zoveel bekende gezichten te zien. Mijn vader, die nog druk in gesprek was met Jordan en daardoor mijn binnenkomst nog niet door had, enkele van zijn schoothondjes, soldaten met wie ik vroeger trainde.

'Meredith,' klonk het zakelijk op enkele meters naast mij.

Ik draaide mij naar de stem die zo erg hetzelfde klonk als die van zijn broer en sloeg de kap van mijn mantel af. 'Elijah.'

'Fijn om te zien dat jij het wél hebt overleefd,' merkte hij luchtig op.

Om ons heen dempte het geluid en dat kon ik heel goed begrijpen. Dit waren Elijah en Meredith. Hij die zijn geliefde broertje had verloren en zij die daar verantwoordelijk voor was. Het was maar de vraag of een gevecht uit zou blijven. Ik zou met liefde zijn neus breken vanwege de blauwe plek die Jordans gezicht had ontsierd, maar ik realiseerde mij dat de kans groot was dat ik verre van geliefd was bij deze soldaten nadat ik hun vrienden en strijdkameraden de dood in had gejaagd.

'Dat vind ik persoonlijk ook fijn,' antwoordde ik daarom maar.

Er klonk wat gesnuif, maar Elijah hield zijn gezicht strak. Het leek erop dat we vandaag niet op de vuist zouden gaan. Daarbij lag de nadruk op vandaag, want in zijn ogen stond woede die niet getemd kon worden zonder bloedverlies. Mijn bloed. Liever daden dan woorden...

'Meredith, kleine lastpost, kom eens hier.'

Ik kon een grijns niet onderdrukken en keerde mij naar het o zo vertrouwde gebrom van mijn vader. Hij stond met zijn armen over elkaar en keek mij met een glimlach op zijn gezicht aan. Het was niet voor niets dat ik met mijn vader vergeleken werd. Niet alleen had ik zijn karaktertrekjes, maar mijn scherpe gelaatstrekken had ik ook van hem geërfd. Mijn lach had ik echter van mijn moeder. Ik was er net zo zuinig mee als zij, maar het was het enige wat ik nodig had om mijn vaders woede te stillen. Het deed hem altijd denken aan de vrouw die hij zo lief had, hoe ver ze ook van elkaar verwijderd waren.

Toen ik bij mijn vader aankwam sloeg hij een arm om mijn schouders. Naar de rest gebaarde hij dat ze door moesten gaan met wat ze aan het doen waren, op Jordan na. Voor Jordan hadden we geen geheimen. Mijn vader en mijn nichtje konden goed met elkaar en nu ze als contactpersoon diende had ze zichzelf het recht gegeven om van alles op de hoogte te zijn.

'Je hebt flink wat onrust geschopt,' zei mijn vader zachtjes. 'Maar goed, je zou ook geen echte Ragna zijn als je dat niet had gedaan.'

Enigszins verbaasd keek ik hem aan. 'Bedoel je dat je ondanks alles achter mij staat?'