Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 2: In hart en nieren

We konden rustig concluderen dat Ewan meer dan woedend was. Hij was furieus en leek er geen probleem mee te hebben om dit op Nate en mij los te laten. Vloekend en tierend beende hij heen en weer op de koude, vochtige stenen van de cel waar we de nacht in zouden doorbrengen. Dat ijsberende gedrag was al begonnen op het moment dat hij was bijgekomen uit zijn bewusteloze toestand. Helaas was het vanaf dat moment gedaan met de rust en kalmte die Nate en ik voor onszelf hadden gecreëerd.

Hij had er alle recht toe, had ik mijzelf voorgenomen. Als hij er gelukkig van werd om mij de grond in te boren en mij alle onheil sinds het ontstaan van Neomon te verwijten, mocht hij dat doen. Het was ook mijn schuld, er was geen vezel in mijn lichaam die dat ontkende. 

Na ongeveer een halfuur leek hij eindelijk enigszins uitgeput te zijn. Hij zakte tegen de muur van de cel naar beneden en liet zijn hoofd er tegen rusten. Zijn benen moest hij optrekken, want als hij die languit zou laten liggen, zou hij waarschijnlijk tegen de benen van Nate en mij komen. De luxe van ruimte werd ons niet gegund.

Wat ons ook niet werd gegund, was warmte. Ze hadden mij mijn warme mantel afgenomen en daardoor moest ik Nate's lichaamswarmte gebruiken om enigszins op temperatuur te blijven. De nacht was koud, daar viel niet over te twisten. De eerste sneeuwvlokken waren overdag al gevallen tijdens onze strijd. 

Het hele tafereel speelde zich opnieuw af voor mijn ogen. De modder, de pijn in mijn voeten en het malen over de verschillende, tegenstrijdige strategieën in mijn hoofd. Had ik eigenlijk een keuze gehad, daar op het slagveld? Had mijn vader mij die keuze niet al ontnomen op het moment dat ik mijn opdracht te horen kreeg? De strijd tussen het eren van de familienaam en het dienen van mijn koning was er een die nog steeds in mij speelde, zelfs nu we het slagveld verlaten hadden. 

Toch zou ik nog één kans krijgen. Er zou nog een moment aanbreken waarop mijn hoofd op duizenden schermen te zien zou zijn. Daar, in de arena, zou ik de strijd eindigen. Of dat in de naam van de koning zou zijn, of in die van de familie Ragna, was ik nog niet over uit. Ook niet toen ik mijn hoofd op de schouder van Nate liet rusten en een poging deed om slaap te vatten.

De koning scheen van de geschiedenis te houden. Hoewel er waarschijnlijk geen leeuwen en karretjes met daarvoor gespannen paarden zouden opduiken gedurende onze gevechten, leek dit toch verdacht veel op een gevecht uit de oude, Romeinse tijd. 

Ewan was de eerste die schaars gekleed de arena mocht betreden. Met een ontbloot bovenlichaam en gepaste trots liep hij het daglicht in. Zijn adem vormde wolkjes in de koude lucht. Het zou niet lang duren voordat zijn bloed het zand van de arena rood zou kleuren. 

Nate kwam voor mij staan en ontnam mij daarmee het zicht op de arena. Belachelijk, alsof ik nog nooit bloed had zien vloeien. 

Ik sloeg mijn armen over elkaar. 'Wat?' 

'Het is jammer dat dit ons laatste moment samen is,' zei hij, waarbij hij zijn schouders lichtjes optrok. Een lome grijns sierde zijn lippen. 

'Want?' beet ik hem toe. 

Zijn handen gleden over mijn armen. Het was een subtiele aanraking die ik vroeger had gekoesterd. Nu was het slechts een bevestiging van het onvermijdelijke. De bevestiging dat we afscheid zouden nemen. 

Hij kantelde zijn hoofd een beetje, op de manier die hij altijd gebruikte als hij mij uitdaagde. 'Omdat je er nu niet uit ziet als een stijve generaal van halverwege de dertig, maar als een jonge vrouw van begin twintig. Drieëntwintig lentes, ik had je er meer gegund.' 

Ik snoof. Hij had gelijk. Meestal hulde ik mijzelf in minstens vier lagen kleding die mij zouden beschermen tegen de gruwelijkheden van het weer. Niet alleen zorgde het ervoor dat ik mijzelf warm kon houden, ook maakte het mij minder kwetsbaar voor de wapens van de vijanden. Dat kon ik nu niet meer zeggen. Een rood t-shirtje dat tot slechts boven mijn navel uit kwam en een vreemde rok met leren flappen was alles waarmee ik nu het strijdveld zou betreden.