Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 4: De speech

Zorgvuldigheid was het belangrijkste element in mijn speech die overal uitgezonden zou worden. Mijn gevecht en de overwinning daarvan was vanochtend live uitgezonden in Zania en alle omliggende landen, zo ook Neomon. Het resultaat daarvan was een vrijwel sneeuwwitte kerkuil met een nog eenvoudigere boodschap in de ring om zijn poot. 

"Wij zullen zegevieren met grotere aantallen, hoor ons woord."

Kerkuilen waren het wapen van Neomon en werden eigenlijk niet meer ingezet voor het rondzenden van boodschappen. Meestal werden berichten via de schermen gezonden, en anders met een koerier. Als je dit majestueuze beest op jouw stoep aantrof, wist je dat het menens was en al helemaal als het beestje sneeuwwit was. De enigen die met deze kleur uilen werkten, waren de leden van het koningshuis. 

Ze zouden komen. Niet zo zeer voor mij, ik was een krijger die zowel verlies als winst kende, maar voor hetzelfde doel als wat ik diende: het neerhalen van het sadistische koningshuis van Zania. De bevrijding van hun volk was het enige waar Neomon voor vocht. Een zaak die andere, kleinere landen niet groot genoeg vonden. 

Hoewel ik rijkelijk beweerde dat ik inderdaad voor de vrijheid van de Zanianen streed, moest ik toegeven dat rijkdom en aanzien mij meer riepen. Dit was mijn kans om te promoveren en dat was er een die ik met beide handen aan had gegrepen. Als ik nu niet zou falen, zou ik ongetwijfeld een hogere positie krijgen. Misschien zou ik zelfs rechtstreeks voor de koning gaan werken. 

Wie kon nou beter het Zaniaanse koningshuis uitroeien dan iemand die van binnenuit werkte? Dat zou geduld vragen, want ik zou eerst hun vertrouwen moeten winnen, maar daarna, wanneer er geen goed getrainde soldaten in de buurt waren, zou ik hun kelen doorsnijden. Het zou ook veel nauwkeurigheid vragen en ik zou het plan tot in de details moeten plannen, daar ik niet alleen de moord maar ook de ontsnapping moest voltooien, maar het zou mijn ticket naar de top zijn. 

Met die gedachte in mijn achterhoofd hield ik diezelfde avond nog mijn speech. Mijn succes was alles bepalend. Ik kon geen steekjes laten vallen en ik moest op mijn tenen lopen de komende tijd, maar ik zou zegevieren. 

'Wanneer jij er klaar voor bent,' bromde de cameraman. 

Het had even geduurd voordat ik er blijkbaar goed genoeg uit zag voor de camera's. Niet alleen had ik ze moeten overtuigen dat ik er de meeste baad bij had wanneer ik mijn eigen kleding, waarmee ik ten strijde was getrokken, droeg, ook hadden ze er op gestaan enkele lagen poeder op mijn gezicht te smeren. Make-up was iets wat ik al jaren niet gebruikt had. Het was niet nodig op het strijdveld.

Kort knikte ik naar de man. 

Hij stak zijn hand op en telde op zijn vingers af, daarna begon er een rood lampje te branden. Het was nu of nooit.

'Goedenavond, iedereen die kijkt. Mijn naam is Meredith Axelia Ragna, dochter van Duncan Ragna. Voor iedereen die het wil horen, heb ik een belangrijke boodschap. Vanaf dit moment zal ik de koning van Zania dienen als koningskrijger. Ik zal strijden in de arenagevechten en, nog belangrijker, ik zal daarbij zegevieren. Naar mijn volk zeg ik dit: keer niet terug naar dit land. Op dit moment zijn jullie niet sterk genoeg. Jullie zullen vallen. Dit is geen suggestie, het is een belofte. Wanneer jullie terugkeren, vallen zij aan met meer dan jullie kunnen dragen.' Het zou niet genoeg zijn. Nog niet. 'Ne lícsár gebád, shé ligge gelícost.' Daarna knikte ik naar de cameraman en zag ik het rode lampje uitgaan.

Het was een korte speech, een krachtige speech. De kracht lag hem niet in mijn woorden, die vrijwel nergens op sloegen, maar in de belofte die ik had gedaan. Ik kon alleen maar hopen dat ze in Neomon gehoor zouden geven aan de boodschap die zich daarin schuilhield. Enkel zij die opgegroeid waren met het oud-Neomons zouden weten wat mijn belofte inhield. Dat maakte dat ik in veiligheid de woorden kon uitspreken, zelfs op de grond van Zania.

Caden kwam langzaam klappend uit het duister tevoorschijn. Met de schaduwen achter hem bezorgde hij mij opnieuw de rillingen. Hij bleef op een meter van mij af staan. Niet eerder was ik ooit zo dicht bij een koning geweest, laat staan deze demonische koning. 

'Heb ik je genoeg overtuigd?' Ik sloeg mijn armen over elkaar. 

Een bedenkelijke uitdrukking sierde zijn gezicht. Hij tuitte voorzichtig zijn lippen en zei: 'Nee, mij niet. Woorden staan onder daden.' 

Ik snoof. 'Eerst zien en dan geloven zeker?' 

Hij knikte kort. 'Je leert het wel, Ragna. Als Neomon zich terugtrekt, heb je nog een dag langer te leven. Maar als ze toch besluiten aan te vallen...' Het afmaken van het dreigement was niet nodig, zijn houding droeg al genoeg dreiging met zich mee. De kwetsbaarheid die hij had laten zien bij de maaltijd was geheel verdwenen.

Ik reikte naar mijn zwaard, een subtiele handeling die automatisme was geworden. Mijn vertrouwde wapen was echter verdwenen. Buiten de trainingssessies zou ik geen enkel wapen meer in handen krijgen. Dat maakte dat ik nog meer spijt had dat ik de koning niet meteen had vermoord tijdens de maaltijd, toen ik mijn familiewapen nog wel aan mijn zij had hangen. 

Caden zag dat. 'De training begint morgenochtend. Lexi haalt je op,' merkte hij op, waarna hij nonchalant op zijn zwaard leunde. 'Wat was eigenlijk de betekenis van die laatste woorden van je? Die zag ik niet in je speech staan.'

Onverschillig haalde ik mijn schouders op. 'Een oud gezegde van mijn familie. Een afscheid.' 

Lachend schudde hij zijn hoofd. 'Zwak. Zoetsappig, dat moet ik je nageven, maar o zo zwak.' Daarna wenkte hij met zijn hoofd naar de twee kleerkasten die de gehele middag al als mijn escorte, dan wel babysitters, hadden gediend. 'Breng deze Ragna terug naar haar kamer en zorg ervoor dat het haar aan niets ontbreekt.' Daarna liep hij weg, vergezeld door zijn persoonlijke schildwachten die als hondjes achter hem aan trippelden. 

Met andere woorden: ze moesten er voor zorgen dat ik mijn kamer niet verliet. Niet verrassend, maar dat waren niet de enige woorden met een andere betekenis. 

Rouw niet om mij, ons doel zal ik volbrengen en wij eisen de overwinning op.