Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 11: De horizon

In vlagen kreeg ik mee hoe we met een noodvaart terug naar het kasteel gingen. Zo kreeg ik mee dat Killian mij voorzichtig tegen de muur positioneerde, zodat hij mijn mantel kon pakken en om mij heen kon slaan, alvorens hij mij op zijn paard tilde. Het eerst volgende wat ik zag waren vage aftekeningen van bomen langs de weg en de sterren die draaiden in de lucht. Er stond mij iets van bij dat ik het een en ander mompelde, maar wat het precies was, kon ik niet meer terughalen.

Na opnieuw een gat in mijn waarnemingen, kwam ik terug in het heden en hoorde ik Killian enkele bevelen snauwen. We waren schijnbaar al terug in het kasteel. De lampen flitsten voor mijn ogen en ik begreep niet wat hij allemaal riep, dus sloot ik mijn ogen weer en liet ik mij terug voeren naar de bewusteloosheid. 

Voor mij voelde het alsof de sprongen door de tijd steeds grotere pauzes kregen. Mijn zintuigen sloegen op tilt toen ik wakker werd en er overal licht en geluid leek te zijn. Een zekere vorm van misselijkheid overspoelde mij en ik kon niet anders dan overgeven naast het bed waar ik op lag.

'Godverdomme,' vloekte Killian, die slechts een halve meter verderop stond, zachtjes. 

'Ze moet het binnenhouden, anders werkt het niet,' siste de inmiddels bekende stem van Alexis. 'Geef me een nieuwe dosis aan.' In haar bevel klonk zoveel gezag door, dat ik mij afvroeg of iemand haar ooit iets kon weigeren. 

Mijn lichaam leek op volle toeren te draaien. Mijn hoofd leek bijna uit elkaar te knallen, het koude zweet was mij uitgebroken en iedere vezel in mijn lichaam leek te rillen. 

'Blijf bij deze keer, Ragna,' mompelde Alexis. Het feit dat er een soort van tederheid, dan wel bezorgdheid, in haar stem lag, jaagde mij de stuipen op het lijf. 'Kan je mij vertellen wat er precies gebeurd is?' 

Ik schudde langzaam mijn hoofd en dat was geen leugen. Mijn gedachten leken een grote brij van feiten en het was te vermoeiend om ze te ordenen. Het liefste zou ik terugvallen in de veiligheid van de duisternis, maar er was een deel van mij dat schreeuwde dat ik niet weg mocht vallen. Noem het instinct, noem het overlevingsdrang, maar het was genoeg om mijzelf vast te klampen aan het bewustzijn. 

Alexis kreeg een kommetje aangereikt van een voor mij onbekende man en wendde zich weer naar mij. 'Probeer het dit keer binnen te houden.' Ze gaf mij geen tijd om te reageren en zette het kommetje aan mijn lippen. Zonder te twijfelen goot ze de inhoud bij mij naar binnen.

Het kostte mij enige moeite om niet nog een keer genadeloos over mijn nek te gaan. Het spul was vreselijk vies en de tranen schoten mij in mijn ogen. Toch ebde de misselijkheid weg en leek het er op dat ik het dit keer wel binnen zou houden. 

Ik liet mezelf terug zaken in de kussens en wreef met mijn handen in mijn ogen. Langzaam leek er wat rust te komen in mijn lichaam. 'Mijn hoofd is een zooitje.' 

Killian, die tegen de muur van de steriele kamer leunde, snoof. 'Ja, dat werd me al snel duidelijk toen je zei dat je ons allemaal zou gaan vermoorden.' 

Oeps... Misschien was het maar goed dat hij mij op dat moment niet serieus kon nemen.

Alexis wierp hem een woedende blik toe terwijl ze naar de andere kant van het bed liep. 'Vind je het heel gek? Je hebt haar zowat de dood in gejaagd.' Ze schoof een kruk bij het bed en wendde zich tot mijn arm, waar ik het mes tegenaan had gehad. Het verse verband dat er omheen zat kleurde rood.

'Niet minder dan dat Caden doet,' zei hij schouderophalend. 

Ze rolde met haar ogen. 'Dat is iets anders. Wat deden jullie eigenlijk in de stad?' 

'Cedric Proeter,' merkte Killian op. 'Hij vormde een gevaar voor de troon, dus heeft ze hem uitgeroeid. Tenminste, als dat gebrabbel van je klopte?' Hij wendde zich bij het laatste tot mij.