Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 9: Zwermen

Het was interessant om de ontwikkeling van de gasten te aanschouwen. De angst leek langzaam weg te ebben en plaats te maken voor nieuwsgierigheid, wat deze mensen net zo gestoord maakte als hun koningshuis. Sommigen durfden mij zelfs te benaderen met hun vragen, ondanks dat mijn geliefde zwaard weer langs mijn zij hing.

Langzaam zette ik mijn plannetje in werking en liet ik mijn eerste glas rode wijn vullen. Oh nee, ik zou niet dronken worden, want dat zou ongetwijfeld tot mijn dood leiden daar ik mijn losse lippen dan niet meer onder controle zou hebben. Toch zou ik die illusie creëren. Er waren genoeg wachters die ik kon charmeren, dan wel dronken kon voeren, om wat meer informatie los te wrikken.

Er was ook iemand die ik eerst moest spreken. Gelukkig kwam deze krijger, en tevens meester spionne, uit haarzelf naar mij toelopen.

'Dat was erg indrukwekkend,' zei Jordan, luid genoeg zodat omstanders ons gesprek mee zouden krijgen. 'Waar heb je dat allemaal geleerd?' Haar ogen waren groot, haar houding gepast gespannen.

Ik zette mijn glas aan mijn lippen en nipte ervan. In de weerkaatsing van het glas zag ik hoe ik nauwlettend in de gaten werd gehouden door de prins. Ik had de glinstering in zijn ogen gezien toen ik op het punt stond om de bruut te doden, de uitdaging. Het leek alsof hij niet verwacht had dat ik het echt zou doen. Nu stonden er vraagtekens over zijn hele gezicht.

Mijn blik verplaatste ik weer naar Jordan. 'Dankjewel. Ik leerde alles in mijn oude thuisland,' vertelde ik haar, enigszins verveeld. De krijger die hoog boven alles en iedereen stond, dat was de rol die ik nu diende te spelen.

Ondanks de aangeslagen toon, knikte mijn nichtje gretig. 'Nogmaals, erg indrukwekkend. Mis je het niet? Ik bedoel, het weer hier is al kil genoeg om alle vogels weg te jagen.'

Jordan wist precies hoe ze het gesprek de goede richting op moest sturen. Subtiel maar efficiënt. Een simpele omstander zou niet doorhebben dat we op het punt stonden om gevoelige informatie uit te wisselen.

Ik gebaarde naar een wat eenzame hoek in de ruimte. 'Het is hier een beetje druk, misschien dat we ons gesprek daar kunnen voortzetten. Ik hoor graag wat meer over mijn nieuwe thuisland.'

Ze knikte en ging mij enthousiast voor. Ik speelde mijn irritatie en sloeg mijn ogen ten hemel, waarna ik de krijger achterna ging. De schaduw van de zuil en de afstand tot de troon moesten genoeg zijn om de conversatie veilig voort te zetten.

'Ik krijg niet veel mee van het weer, maar als de zon doorkomt is het prima te doen,' vertelde ik Jordan. Wat eigenlijk meer een statusupdate was dan een daadwerkelijke mening over het weer.

Ze hield haar hoofd schuin. 'Kan ik geloven. De arenden zitten nu nog veilig op hun nest, ze wachten de winterse strijd af.' In haar ogen blonk een glinstering.

Mijn vader en de koning hadden mij gehoord, mij begrepen. Neomon had zich teruggetrokken en hield zich koest tot na de winter. De boodschap was dus goed aangekomen.

'Normaal gesproken vliegen ze toch nog wel door in de winter?' Ik schonk een beetje van mijn wijn in de bloempot waar we bij stonden.

'Ze verzorgen de jongen, sterken aan voor het nieuwe jachtseizoen.'

Ik had ze dus een excuus gegeven om terug te trekken. Het was mij niet duidelijk of ze daadwerkelijk op mij rekenden, maar het was goed genoeg. Ze gaven mij in ieder geval de tijd om mijzelf te bewijzen.

'Dan zal de muis het wat langer uithouden,' merkte ik op. 'Wanneer ze toeslaan, zal deze niet snel genoeg weg kunnen komen.'

Jordan begreep mijn waarschuwing omtrent mijn leven. 'Dan moeten we hopen dat de arenden slim zijn, maar ik verwacht dat ze deze winter uitzitten.'