Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 26: Wanneer overgave geen optie is

Clarisse had geen uitleg nodig over het wapen wat ze in haar handen had gekregen. Ze inspecteerde het, haalde enkele delen los om ze vervolgens weer in elkaar te zetten. Met een geconcentreerde uitdrukking op haar gezicht richtte ze het zogeheten pistool naar de grond en haalde ze de trekker over. Hoewel ik een luide knal had verwacht, bleef het stil. Dat had de blondine duidelijk verwacht en een van haar mondhoeken krulde goedkeurend om.

De uitleg die ik kreeg was veel en trok veelal langs mij op. Mijn hart kroop bijna mijn keel uit terwijl ik luisterde hoe de soldaat uitlegde hoe ik het wapen moest vasthouden, hoe ik het beste kon richten en hoe ik de trekker moest overhalen. Toen hij mij vertelde dat ik er een vaste hand voor nodig had en dat ik mij goed moest concentreren wanneer ik schoot, moest ik lachen. Die tijd, noch die vaste hand, was mij niet gegund met iemand met ervaring tegenover mij.

Dagen lang had ik geoefend, had ik mijn vaardigheden met mijn zwaard verfijnd. Nu het er op aankwam, moest ik mijn zwaard afstaan. In ruil daarvoor kreeg ik dus een vuurwapen waarvan de vorm onwennig voelde in mijn handen. Mijn zenuwen zouden de precisie die ik had ontwikkeld met het hanteren van een zwaard genadeloos teniet doen. Zou ik überhaupt mijn doel kunnen raken?

Drie kogels, dat was alles wat we kregen. Als ik een kans wilde hebben, moest ik mijn omgeving benutten. Dit wapen zou mij niet gaan helpen, maar afstand en behendigheid misschien wel. Ik mocht er niet bij neerzitten. Dit was mijn ticket naar mijn vrijheid. Ik was niet zo ver gekomen om nu te sterven. Dat was gewoonweg geen optie.

Ik keek naar Alexis die op het puntje van haar stoel was gaan zitten. Als ze had geweten dat dit stond te gebeuren, hadden we vanmiddag niet op mijn steken geoefend. Nee, Caden had dit achter haar rug om gedaan. Net zoals dat hij niets tegen Killian had gezegd. Hij zat bijna tegen het glas, wat waarschijnlijk kogelvrij was, aan. De moed die hij mij ingepraat had sluimerde nog ergens diep in mijn gedachten.

'We wensen de krijgers veel geluk toe,' zei Caden uiteindelijk toen hij met zijn verachtelijke grijns en met bont bezette mantel terug in zijn zetel was gaan zitten.

Er klonk een soort gong en dat deed mij alleen maar denken aan mijn eerste gevecht in Zania. Het gevecht waarbij ik het leven nam van een vrouwelijke soldaat. We waren op een andere plek, een andere tijd, maar de situatie was vrijwel hetzelfde.

Clarisse had het fatsoen om even te wachten tot ik eindelijk mijn kogels in het pistool had weten te stoppen.

'Hoe voelt het nou, om te weten dat je het makkelijk kan winnen?' vroeg ik terwijl ik mijn wapen sloot en probeerde in te schatten of ik het weer goed in elkaar had gezet.

'Doe nou maar niet alsof ik de keuze heb gemaakt voor deze wapens,' zei ze nors. 'Wij vechten allebei liever een eerlijk gevecht.'

Ik snoof. 'En toch zal je jouw gouden ticket daar niet wegleggen.'

Ze reageerde niet.

'Misschien waren ze wel bang dat je het gevecht niet kon winnen,' ging ik verder, terwijl ik met mijn hoofd naar haar koningshuis wenkte.

'Meredith, het lijkt me tijd dat we hier een einde aan gaan maken,' zei ze met een stalen blik, terwijl ze haar pistool op mij richtte. Ze bevestigde het niet, maar ontkende het ook niet. Hoe eerlijk was ze? Hoe eerlijk zou ze het willen spelen?

Ik imiteerde haar beweging en knikte. 'Moge de beste winnen.'

Haar trekker ging eerder over dan die van mij. Ik mocht dan niets weten van vuurwapens, ik wist genoeg van het menselijk lichaam en hoe het reageerde als het een actie ging ondernemen. Ze had diep ingeademd, haar armspieren hadden zich aangespannen en haar hand had zich steviger om het wapen geklemd. Daardoor had ik het eerste schot aan zien komen en wist ik net op tijd weg te duiken.