Penalty

25

Hoofdstuk 25

'Klaar voor?' Matthijs hield Laura's jas in zijn handen, zodat ze er makkelijker in zou komen.

Het was vrijdagmiddag en het weekend voor Kerst. Vandaag zou ze met Matthijs kerstinkopen gaan doen en daarna met hem – in voor haar een geheim restaurant – gaan uiteten.

'Dank je,' glimlachte ze. 'We kunnen gaan.' Laura sloeg de deur achter zich dicht en liep achter Matthijs aan naar de auto toe.

'Hoe bevalt het gips je?' grijnsde Matthijs, terwijl ze plaats nam op de bijrijdersstoel.

'Ik word er gek van. Ik heb de halve nacht wakker gelegen, omdat ik geen houding kon vinden,' zuchtte ze. 'Het duurt waarschijnlijk minimaal drieënhalve week voordat het eraf mag.'

'Ik heb een keer mijn scheenbeen gebroken tijdens een voetbalwedstrijd. Het herstel daarvan duurde zeven weken. De eerste paar weken kon en mocht ik er niks meedoen. Ik werd leip,' vertelde Matthijs lachend.

-

'Zeg, hebben jouw ouders en zusje wensen voor Kerst?' wilde Laura weten.

'Voor Bo kun je het best een cadeaubon geven van de Bijenkorf, omdat zij nooit weet wat ze wil als ze haar lijstje moet maken. Persoonlijk doe ik dat al jaren, maar nu moet ik toch wat anders gaan bedenken,' glimlachte Matthijs.

'En voor mijn moeder is al tevreden met een bloemetje en voor mijn vader
kan ik zo één, twee, drie niet wat bedenken, maar ik kom vast op iets.'

'En heb jij nog dingen die je wilt hebben?' zei Matthijs.

'Niet per se,' ze haalde haar schouders op.

Matthijs grijnsde. 'Ik zag je net heus wel kijken naar dat gouden armbandje toen we in de juwelier stonden.'

'Dat is veel te duur, Matt,' reageerde ze.

'Lau, hoe vaak moet ik je uitleggen dat je je om mijn financiële situatie geen zorgen hoeft te maken. Als voetballer verdien ik genoeg. Maar daar gaat het nu niet om. Vond je de armband mooi of niet?'

Laura knikte. 'Natuurlijk vond ik hem mooi, maar ik vind hem te duur.'

'Heb je er zin om Kerst met mijn familie te gaan vieren?'

'Ja, al moet ik toegeven dat ik het ook best spannend vind, hoor,' lachte ze.

'Snap ik. Vier je met je vader en zusje ook Kerst?' vroeg Matthijs.

'Ik denk het niet. Ik heb er in ieder geval niks over gehoord en dus ook geen cadeaus gekocht voor Peter en Jiska. Het wordt tijd dat mijn moeder wakker wordt.'

'Ik hoop voor je dat ze snel ontwaakt.'

'Matthijs, mogen we met je op de foto?' Een paar jonge meiden, Laura schatte ze rond de veertien, kwamen op hem afgestormd.

'Zou jij de foto willen maken?' Zonder op antwoord te wachten drukte het meisje haar iPhone in haar handen.

'En lachen!' riep ze.

'Ben jij trouwens de nieuwe vriendin van Matthijs?' Ineens hadden alle meiden hun aandacht op haar. Ze was niet gewend om ineens zoveel aandacht te krijgen van een stel vreemden.

'Ehm, nou,' Matthijs leek niet te weten hoe hij hierop moest reageren en kijk haar zenuwachtig en niet-wetend te doen aan.

'Dat is iets wat voor jullie een mysterie zal blijven,' redde Laura hem en haarzelf hieruit.

De meiden leken met het antwoord akkoord te gaan, waarna ze de twee alleen lieten.

'En dit hoort er dus ook bij als profvoetballer. Soms leuk, maar niet altijd. Op momenten zoals deze wilde ik dat ik niet zo bekend was,' verzuchtte Matthijs.

'Ik vind niet dat je mag klagen,' was ze mening. 'Je schopt achter een bal aan en je krijgt er een godsvermogen voor betaald.'

'Daar heb je een punt.'

'Ik had bij dit restaurant gereserveerd,' Matthijs pakte haar bij haar hand vast.

Laura had al gezien dat de naam Humphrey's. Het was een restaurant waar ze vroeger vaak kwam met haar moeder na een dag shoppen in Amsterdam. Haar moeder die al een paar weken in het ziekenhuis lag en tot nu toe niet wakker was geworden, haar moeder die er altijd voor haar was geweest en haar moeder die ze zo miste.

'Ik had gereserveerd op De Ligt,' hoorde ze Matthijs op de achtergrond zeggen. In gedachten verzonken liep ze achter hem en de ober aan naar een tafel.

'Kan ik wat te drinken voor jullie inschenken?'

'Lekker, voor mij een rode wijn,' was Matthijs zijn reactie.

'Voor mij ook,' glimlachte ze, waarna ze opnieuw terugdacht aan haar moeder.

'Lau, gaat het?' Bezorgd keek Matthijs haar aan, toen hij merkte dat ze er niet volledig bij was.

'Ja,' ze schrok op uit haar gedachten.

'Ik weet best dat je over je moeder aan het dubben was.'

'Zou je eigenlijk willen studeren?' praatte er over heen. Ze had absoluut geen zin om het over haar moeder te gaan hebben. 'Ik bedoel: je kunt niet je hele leven op topniveau voetballen.'

'Toevallig zat ik er vorige week over na te denken en ik zou het best willen. Alleen moet ik het zien te combineren,' antwoordde Matthijs.

'En weet jij al welke kant je wilt opgaan in de psychologie?' Laura had in de tijd dat ze hem kende nog nooit met hem gepraat over haar eigen carrière.

'Mij lijkt het tof om een sportpsycholoog te worden.'

'Straks ben je over een paar jaar de vaste sportpsycholoog van Ajax,' gniffelde Matthijs.

'Je weet maar nooit.'

'Kijk eens,' de ober zette de twee glazen wijn neer.

'Dankjewel,' zeiden Laura en Matthijs in koor.

'Goed, proost op ons en dat het een mooie Kerst mag worden!' Matthijs hief zijn glas op.