Penalty

27

Hoofdstuk 27

'Je ziet eruit alsof je de oudejaarstrekking hebt gewonnen, maar dat kan niet, aangezien het pas 25 december is,' gniffelde Bo, toen Laura de woonkamer binnenkwam.

'Nee, dat kan inderdaad niet,' ze kreeg de glimlach niet van haar gezicht af. 'Mijn moeder is ontwaakt.'

'Wat?' Direct kwam Matthijs op haar afgestormd.

'Ik was oprecht weer slecht nieuws zou hebben over je moeder en dat je daardoor opnieuw verdrietig zou worden. Gelukkig is dat niet het geval.'

'Goed, laten we beginnen met de cadeaus. Anders wordt mijn vader gek als 'ie nog langer moet wachten,' grinnikte Matthijs.

Nadat een aantal cadeautjes uitgepakt waren, kreeg ze een pakje van Matthijs in haar handen gedrukt.

'Maak maar open. Ik weet zeker dat je het leuk zal vinden,' glimlachte hij.

Laura's vermoedens schoten onmiddellijk naar dat gouden armbandje. Zou hij dat echt voor haar gekocht hebben?

'Wauw, dankjewel, Matt,' glimlachte ze, terwijl ze hem om de nek vloog.

'Alsjeblieft, Lau. Maar je krijgt meer.'

'Dit cadeautje is ook van mij voor jou,' gaf Matthijs zijn tweede cadeau aan haar.

Voorzichtig scheurde ze het inpakpapier er van af en zag dat het wederom van de juwelier kwam.

Laura tilde het dekseltje op en haalde er twee gouden oorbellen uit, die bijpassend waren bij de armband.

-

'Lau, moet je kijken!' riep Matthijs enthousiast.

'Wat is er?' Ze kwam net de badkamer uitgelopen.

'Het sneeuwt,' glimlachte Matthijs.

'Meen je dit?'

'Kijk zelf maar.' Matthijs deed een stap opzij, zodat Laura er bij kon.

'Eindelijk na jaren een witte Kerst,' zei Laura.

'Zullen we naar beneden gaan? Mijn moeder heeft een kerstontbijt voorbereid.'

Ze stemde in, waarna ze Matthijs volgde de trap af.

Laura zag dat zij en Matthijs de laatste twee waren op wie de familie De Ligt had zitten wachten.

'Goedemorgen,' wenste ze iedereen toe.

'Jij ook,' kreeg ze van alle kanten terug.

'Heb je een beetje kunnen slapen, Laura?' vroeg Vivian, terwijl ze de thee inschonk.

Laura had de nacht doorgebracht in de logeerkamer. Ergens had ze dat jammer gevonden, omdat ze graag bij Matthijs op de kamer had gelegen.

'Ja,' knikte ze.

'Hebben jullie al gezien hoe het er buiten uitziet?' glimlachte Frank.

'Jazeker,' reageerden Laura en Matthijs in koor.

'Zullen we straks naar buiten gaan?' grijnsde Matthijs. 'En dan een sneeuwballengevecht houden.'

Ze twijfelde even. Ze moest natuurlijk voorzichtig blijven doen met haar pols en de angst dat daar een sneeuwbal opkwam was groot.

'Ik zal rekening houden met je pols,' nam Matthijs haar twijfels weg.

'Oké, maar als jij tegen mij gaat, is het niet eerlijk,' Laura keek Bo aan. 'Dus, Bo, kom jij mijn team versterken?'

'Met alle liefde wil ik mijn tweelingbroer verslaan,' plagend stak Bo haar tong naar haar broer uit.

'Is iedereen klaar met ontbijten?' Ongeduldig keek Matthijs na een kwartier de tafel rond.

'Eeuwige kleuter,' zuchtte Bo.

'Gaan jullie maar. Wij ruimen alles op,' antwoordde Vivian.

Terwijl ze haarzelf warm aankleedde, zei Matthijs: 'Bereid je maar alvast voor op een nederlaag.'

'Ego,' Laura rolde met haar ogen. 'Eerst zien, dan geloven.'

'Moet jij maar opletten: straks heb je van twee meiden verloren, en dat zal je niet tegen je vrienden durven vertellen,' kaatste Bo terug.

'Dromen jij maar lekker vader, Bo. Vroeger won ik altijd dik van je, en met één meer zal dat niet anders zijn.'

'Oké, drie, twee, één! En start.'

Ze rende zo snel als ze kon weg, maar Matthijs was sneller en pakte haar vast.

'Ah, Matt,' gilde ze van het lachen lachen, 'laat me los!'

'Geen sprake va...' Matthijs kon zijn zin niet afmaken doordat Bo een sneeuwbal naar zijn hoofd had gegooid. Het gevolg was dat hij Laura losliet en ze wegvluchtte uit zijn armen.

'Thanks, Bo!' Ze stak haar duimen op.

'Geen probleem.'

Laura hield zich schuil achter een auto en begon met sneeuw bij elkaar rapen.

'Je dacht toch niet dat ik je niet doorhad, hè?' hoorde ze plots de bekende stem van Matthijs achter zich.

Gelijk draaide ze zich om en gooide de sneeuwbal raak op Matthijs, waardoor het haar opnieuw was gelukt om te vluchten.

'Ik ben niet zo achterlijk als jij denkt, Matt!' waren de woorden die ze zei, terwijl ze wegrende.

'Nu!' schreeuwde Bo fanatiek. Laura wist waar Matthijs dat fanatieke vandaan had, of andersom. De tweeling wilde nooit verliezen. Zelf kon zij best goed tegen haar verlies. Ze wilde wel altijd winnen, maar als ze verloor, lukte het haar om zich er over heen te zitten.

De twee meiden bekogelden Matthijs, wat er voor zorgde dat hij niks kon doen.

'Oké, oké. Ik geef me over,' lachte Matthijs.

'Wij zijn onverslaanbaar, daar ben je nu ook achter! Lekker gedaan!' Ze gaf Bo een high five.

-

'Pap!' Met een glimlach liep Laura op haar vader af om hem te verwelkomen.

'Meisje van me,' glimlachte haar vader terug, 'vrolijk kerstfeest!'

'Matthijs, jij ook fijne Kerst,' Peter begroette hem.

'Bedankt, u ook,' zei Matthijs.

'Zeg alsjeblieft jij.'

'Waar is Jis?' Vragend keek ze Peter aan.

'Bij tante Josephine. Ze heeft Lisanne gister al gezien.'

'Ik ga even naar mama toe,' deelde ze mee.

'Oh, Lau, wacht!' riep Peter haar terug.

'Ik moet je iets vertellen wat er net ontdekt is.' Haar vader trok een ernstig gezicht.

'Lisanne heeft een partiële dwarslaesie,' vertelde Peter. 'Het kan dus redelijk herstellen, maar ook verergeren, dat is afwachten.'

Laura schrok van de woorden die haar zojuist verteld waren.

'Kom hier!' Meteen sloeg Matthijs zijn armen om haar heen. 'Het kan minder erg worden, hou je daar maar aan vast!' fluisterde hij haar toe.

'Maar het kan ook erger worden,' snikte ze.

'Daar ga je niet over nadenken. Je moet van het positieve uitgaan. Ga naar je moeder toe.'

'Hé, mam,' glimlachte ze, toen ze de kamer binnenkwam.

'Lieverd, wat ben ik blij jou te zien.'

'Papa heeft me gister verteld dat jij Kerst hebt gevierd bij Matthijs thuis.'

'Inderdaad, het was erg gezellig.'

'Klopt het dat ik net die jongen van je zag staan op de gang?' Er verscheen een grijns op Lisannes gezicht.

'Matthijs is hier, ja. Dat klopt,' antwoordde Laura.