Alles Of Niets

02

Het is de bedoeling dat ik meteen mee ga naar de kliniek, dat is de reden dat we nu dan ook bij mijn huis zijn om mijn spullen te pakken.

Mijn koffer trek ik van mijn kast af en leg ik open op bed neer.

"Hoelang moet ik blijven?" Vraag ik aan André. Ik moet natuurlijk wel weten hoeveel kleding ik in moet pakken.

"Dat ligt helemaal aan jezelf, het kan een paar weken zijn, maar het kan ook maanden zijn." Zegt hij.

Zuchtend open ik mijn kastdeuren. Eigenlijk heb ik daar ook helemaal niks aan. Ik begin maar met wat broeken, shirts en truien. Dat heb ik sowieso nodig.

Terwijl ik de rest inpak wacht André op de gang, wat ik best fijn vind. Het zou best ongemakkelijk geweest zijn om mijn lingerie in te pakken met hem er bij.

Wanneer ik denk dat ik klaar ben en alles heb sluit ik de koffer. "Ik ben klaar." Zeg ik uiteindelijk.

André komt de kamer binnen en kijkt naar mijn gesloten koffer.

"Wil je hem nog even open maken? Ik moet hem nog even controleren." Zegt hij waardoor ik zucht. Alsof ik dingen mee heb die niet mogen.

Ik laat hem maar door mijn koffer heen en kijk ondertussen uit het raam.

"Het ziet er prima uit, alleen je laptop mag je niet meenemen. Dat is verboden, je mobiel zal ook ingenomen worden." Wanneer hij dat zegt zakt mijn mond open. We leven toch niet in de middeleeuwen, wat is daar nou weer erg aan.

André legt mijn laptop op bed neer en doet de koffer weer dicht waarna hij hem optilt.

"Klaar om te gaan?" Vraagt hij.

Ik haal alleen mijn schouders op. Ik denk niet dat ik er ooit klaar voor zal zijn. Ik loop mijn kamer uit en kijk even om me heen. De deur van mijn ouders hun kamer staat open en twijfelend bijt ik op mijn lip.

"Mag ik eh.. Mag ik een paar minuten?" Vraag ik zacht terwijl ik naar de grond kijk.

"Ga je gang." Klinkt André zijn stem.

Met kleine stappen loop ik de kamer in en loop ik naar de kastjes. Glimlachend ga ik met mijn vinger over de fotolijstjes heen. Mijn blik valt op een foto die ongeveer een jaartje geleden gemaakt is. Ik sta tussen mijn ouders in en lach breed naar de camera. Het is mijn favoriete foto.

Met de foto tegen mijn borst geklemd loop ik naar André die ondertussen al beneden staat. Zijn blik glijd even naar de foto in mijn handen en glimlacht goedkeurend.

"Die zal mooi staan op je nachtkastje." Zegt hij.

Hij legt mijn koffer achterin de auto en opent het portier voor mij. Met een zachte zucht stap ik in en maak ik mijn gordel vast.

Wanneer we weg rijden blijf ik zo lang mogelijk naar mijn huis kijken, tot het alleen nog maar een puntje is.

Waarom voelt het alsof ik mijn leven daar achterlaat?

Ik zak onderuit op de stoel en sluit mijn ogen.

Op naar de kliniek.
—
Beautifull angels,
don't forget to vote and comment x