Alles Of Niets

24

Nog net op tijd duik ik omlaag en ontwijk ik de lamp. Jake zijn bloeddoorlopen rode ogen kijken in de mijne, ze staan vol pijn.

"Jake." Zeg ik dit keer iets harder terwijl ik een stap in zijn richting zet. Hij schud verwoed zijn hoofd en slaat met zijn hand tegen de muur aan.

"Het leven is zo oneerlijk!" Zijn stem klinkt hard, maar gebroken.

Ik loop naar hem toe en leg mijn hand op de zijne neer, een poging hem te kalmeren. Waarom hij zo reageert weet ik niet, maar ik wil hem helpen. Zoals hij mij altijd helpt.

Zachtjes duw ik hem op bed en ga ik zelf naast hem zitten.

"Wil je erover praten?" Vraag ik maar hij schud zijn hoofd. Hoe kan je iemand nou helpen wanneer diegene er niet over wilt praten. Het doet me denken aan mijzelf, hoe radeloos moet Jake soms wel niet zijn. Omdat ik nergens over praat.

In stilte zitten we samen op bed. Jake zijn armen heeft hij stevig om me heen.

"Ik haat deze dag Madison." Zijn stem is slechts een fluistering, maar ik hoor het.

Zwak glimlachend sla ik mijn armen ook stevig om hem heen.

"Was je daarom ineens weg vanmorgen?" Vraag ik hem. Jake knikt.

"Ik wilde niet dat je me zo zou zien. Ik hoor het goede voorbeeld te geven." In zijn ogen kan ik zien dat hij teleurgesteld is. Teleurgesteld in zichzelf.

"Het is oké, iedereen zit er wel eens doorheen." Is mijn antwoord.

Zo blijven we zitten. Met onze armen om elkaar heen en onze gedachten die alle kanten uit lopen.

"Vandaag is de sterfdag van mijn ouders."

Mijn adem stokt in mijn keel en geschrokken kijk ik hem aan.

"Hoe en wanneer?" Vraag ik twijfelend. Niet zeker of hij er over wilt praten.

"Vier jaar geleden. Vliegtuigongeluk."

Mijn armen sla ik strakker om hem heen. We delen dezelfde pijn, iets wat ik niet geweten heb.

Al snel zijn onze lippen verbonden met elkaar.