Alles Of Niets

26

"Je gaat zeker de goede kant op Madison, als je zo blijft doorgaan dan zou je hier binnenkort weg mogen." Jake spreekt de woorden uit, in zijn ogen kan ik zien dat hij trots is. En misschien, ben ik dat zelf ook wel.

Het gaat al een stuk beter, ik ben de stemmen in mijn hoofd de baas en zie niet meer het leven alleen maar somber in. Natuurlijk zijn er nog momenten dat het wat minder gaat, maar gelukkig is dat niet zo vaak meer.

Het meeste heb ik toch wel te danken aan Jake. Hij heeft me hier overal doorheen gesleept, en is er altijd voor mij geweest. We zijn nog steeds heel erg close. Maar meer dan de paar kussen die we gedeeld hebben is er niet gebeurd.

Het is verboden, en Jake wilt zijn baan niet kwijt.

Ik snap het wel, maar het doet me wel pijn.

"We moeten het wel hebben over wat je de komende twee maanden wilt. Als we je hier weg laten gaan voordat je achttien bent moet je naar een pleeggezin. We kunnen ook gaan kijken naar een oplossing de komende twee maanden, dan blijf je dus hier en gaan we samen op zoek naar een huisje waar je in kan als je achttien bent." Jake kijkt me aan en ligt zijn hand op mijn schouder neer.

Langzaam haal ik mijn schouders op. Naar een pleeggezin wil ik sowieso niet.

"Dan moet ik maar hier blijven denk ik." Zeg ik uiteindelijk.

Zo erg vind ik het niet meer hier. Alleen jammer dat mijn vrienden er niet meer zijn.

"Je mag wel iets voor jezelf gaan doen. Dan ga ik dingen regelen voor je." Zegt Jake.

Ik sta op en geef hem nog een glimlach.

"Bedankt Jake, voor alles." Na die woorden loop ik zijn kamer uit.

De laatste weken laten me ze vrijer hier. Ik word niet meer dagelijks gecontroleerd en mag gewoon door het hele pand rondlopen.

Het voelt beter, veel beter.
Mij leven lijkt eindelijk de goede kant op te gaan.