Alles Of Niets

11

Harde piepjes vullen mijn gehoorgang.

Wit. Om mij heen is alles wit.

Mijn ogen probeer ik te openen maar ze hebben nog nooit zo zwaar aangevoeld.

Fel licht schijnt in mijn ogen en langzaam knipper ik een keer met mijn ogen.

Naast mijn bed lijkt een schim te zitten en ik probeer mijn zicht scherp te krijgen.

Bleek gezicht, strakke kaaklijn, donker haar..

"Jace?" Mompel ik zachtjes. Mijn stem klinkt hees en zachtjes kuch ik een keer.

Jake schuift zijn stoel dichter naar het bed toe en pakt mijn hand even vast. Zijn gezicht staat bezorgd.

"Je bent wakker." Fluisterde hij zacht met een brede glimlach.

Mijn gezicht draai ik naar hem toe en blijft even hangen op onze handen. Om mijn beide polsen zit verband.

"Je bent geopereerd, je hebt heel erg veel geluk gehad Madison. Snap je dat?" Verteld Jake.

Het enige wat ik kan doen is mijn schouders ophalen. Geluk.. Het is maar net wat je geluk noemt. In mijn ogen is het meer ongeluk.

Zijgend staar ik hem aan en Jake kijkt zwijgend terug.

"Hoelang moet ik hier blijven?" Vraag ik uiteindelijk maar.

"Je mag morgen weg, terug in de kliniek zal je extra in de gaten gehouden worden." Zijn ogen staren in de mijne en boos kijk ik hem aan.

"Twee zelfmoordpogingen in een week kunnen we niet negeren, dat snap je toch wel?" Zegt Jake zacht waarop ik mijn schouders ophaal.

Hadden ze mij maar laten liggen, dan was ik overal van verlost geweest.