Alles Of Niets

10

Ondertussen zijn we een paar dagen verder en zit ik al een week in de kliniek. De gehele dag breng ik door op mijn kamer. Voor het eten ga ik naar de zaal zodat ze zien dat ik er ben. Maar eten doe ik niet. Jeremy en Troy proberen me we wat te laten eten, maar dat lukt ze niet heel erg goed.

Met mijn handen in de mouwen van mijn hoodie slof ik richting het kunstlokaal. Wanneer ik naar binnen kijk is het lokaal leeg, dat is goed.

De deur gaat zacht piepend open en snel loop ik naar binnen.

Zoeken loop ik een rondje tot ik een schaar zie liggen op het bureau. Precies wat ik nodig heb.

Ik stop hem in mijn broekzak en verlaat snel het lokaal weer.

Zacht geritsel hoor ik wanneer ik door de gang loop, maar wanneer ik achter me kijk zie ik niets. Het zal wel.

Wat sneller als net loop ik door de gang terug naar mijn kamer, waar Jake ineens voor de deur staat samen met Jeremy.

"Nee Madi, stop." Roept Jeremy hard wanneer ik me om draai.

Rennend brengen mijn voeten me naar de toiletten en leun ik tegen de wastafel aan. Mijn handen trillen hevig wanneer ik de schaar vast pak.

"Ik kom er aan pap en mam. Ik kan niet leven met dit schuldgevoel. Ik moest het zijn, niet jullie." Praat ik rustig wanneer ik de schaar bij mijn polsen in mijn huid druk.

Het doet pijn, maar niet zoveel pijn dan wat ik van binnen voel. Bloed loopt langs mijn armen op de grond wanneer de deur open vliegt. Door de schrik valt de schaar uit mijn handen op de grond en kijk ik geschrokken omhoog naar Jake en Jeremy.

"Shit, Jeremy bind dat doek om de snee heen. Het moet stoppen met bloeden." Roept Jake terwijl hij zelf mijn andere arm al vastpakt 

"Laat me gaan. Laat me naar mijn ouders gaan." Breng ik zacht uit en met een betraand gezicht kijk ik Jake aan.

Ze luisteren natuurlijk niet en binden snel doeken om mijn armen heen.

"Is het erg?" Hoor ik Jeremy vragen waarop Jake knikt.

"Wij gaan naar het ziekenhuis, jij blijft hier." Zegt Jake waarop Jeremy meteen in de verdediging gaat.

Jammer genoeg voor hem wint hij het niet en verlaat hij de ruimte. Jake houd mijn arm vast en neemt me mee. Mijn zicht probeer ik scherp te houden terwijl ik meeloop. Ondanks dat ik steun op Jake zak ik bijna in elkaar omdat ik me zo zwak voel.

"Ik kan niet meer Jake. Laat me gewoon doodgaan." Zeg ik zwak tegen hem.

"Nee Madi, je moet vechten. Ik laat je niet doodgaan!" Antwoord hij meteen waarna ik word opgetild.

Vanaf dat moment word alles zwart.