Alles Of Niets

05

Mijn bord ik bijna leeg wanneer er een figuur naast me opduikt.

"Tijd om terug te gaan, ben je klaar?" Klinkt de zware stem. Wanneer ik opkijk ontmoeten mijn ogen die van mijn begeleider.

"Leuk jullie ontmoet te hebben, ik moet blijkbaar weer terug naar mijn cel." Grap ik naar de jongens waarna ik opsta en even zwaai.

Ze lijken me wel aardig en ik kan maar beter wat vrienden maken voor de tijd dat ik hier gedwongen zit.

Terwijl ik naast mijn begeleider terug loop, waarvan ik de naam nog niet eens weet, probeert hij een gesprek aan te gaan.

"Het is niet zo erg hier als je nu denkt, dat zul je nog wel zien. Jeremy en Troy zijn ook erg aardig he?" Praat hij vrolijk verder.

Ik knik enkel kort waardoor hij vast wel snapt dat ik niet wil praten. Ik ken hem helemaal niet.

Hij opent mijn deur waarna ik er doorheen loop.

"Morgenochtend acht uur is het ontbijt, om negen uur heb ik je eerste gesprek ingepland." Zegt hij nog waarna de deur dicht valt en ik alleen achterblijf in mijn kamer.

Mijn ogen glijden door de ruimte en ik loop met mijn pyjama baar de badkamer toe. Rustig kleed ik me om en bind ik mijn haar omhoog in een messy bun.

Zonder laptop en telefoon heb ik dus echt totaal niets te doen, dat is de reden dat ik mezelf op mijn bed laat vallen en mezelf in de deken wikkel.

Omgeven door het duister dat ik voel kijk ik in paniek om me heen. De kamer is helemaal donker, wat betekend dat ik geslapen moet hebben. Mijn ademhaling is hoog en met tranen die over mijn wangen lopen stap ik uit bed. Gefrustreerd verlaat een hoge gil mijn mond wanneer ik mezelf op de grond laat vallen. De paniekaanval neemt controle over mij waardoor ik hopeloos naar adem hap.

De deur heb ik niet eens open horen gaan wanneer ik door twee sterke armen recht getrokken word.

"Concentreer je op mijn ademhaling, rustig inademen even vasthouden en weer uitademen." Zijn stem klinkt rustig terwijl ik probeer te doen wat hij zegt.

Het lijkt niet te lukken en ondertussen begin ik zwarte vlekken voor mijn ogen te zien.

"Blijf erbij Madison, rustig ademen."

Met alle macht probeer ik me te focussen op zijn stem en na een tijd voel ik mezelf langzaam maar zeker rustiger worden.

Nog na snikkend neemt de vermoeid het over en voel ik nog net hoe ik word opgetild en mijn rug het zachte matras raakt.
—
Beautifull angels,
don't forget to vote and comment x