Alles Of Niets

17

De zonnestralen schijnen fel naar binnen wanneer ik mijn ogen open. Gedesoriënteerd kijk ik om me heen. Naast me zie ik Jake liggen.

We liggen samen in bed.

Zijn arm ligt om me heen en houd me stevig tegen zijn lichaam aan. Veilig in zijn armen. Mijn hoofd tegen zijn borst die in een rustgevend tempo op en neer gaat.

"Goedemorgen." Jake zijn stem klinkt hees.

Zwak glimlach ik even waarna ik me op mijn buik draai en zacht zucht.

Jake zijn armen verlaten mijn lichaam. Koude rillingen gaan langs mijn rug wanneer hij uit bed stapt en naar zijn kledingkast toe loopt.

"Het ontbijt is over 10 minuten. Je gaat met mij mee, en zit bij mij aan tafel." Zuchtend trek ik het dekbed over mijn hoofd heen. Geen zin on uit bed te gaan. Geen zin om te eten. Nergens zin in, eigenlijk.

Geïrriteerd mompel ik wat wanneer de lakens van me af getrokken worden. Jake trekt me recht, hij is ondertussen al helemaal omgekleed.

"Wil jij je omkleden?" Ik schud mijn hoofd op zijn vraag en volg hem naar de deur. Waarom zou ik me mooi aankleden als ik toch hier gevangen zit.

In stilte lopen we door de gangen heen naar de eetzaal. Niet dat ik honger heb, maar goed. Ik kom er niet onderuit.

Ik pak een broodje met kaas en leg die op een bordje neer.

"Madi!" Klinkt er enthousiast achter me. Jeremy en Troy komen aanlopen, ze zien er blij uit. Fronsend kijk ik ze aan.

"Waarom lachen jullie zo overdreven eng?" Vraag ik met mijn bordje tegen me aan geklemd.

"We zijn beter, we hebben een depressieve gedachtes meer." Zegt Troy met een grote glimlach. Klein glimlach ik even terug, ik ben trots op ze.

"Mads, je weet wat dat betekent toch? Wij gaan naar huis." De woorden die hij uitspreekt slaan in als een bom. Mijn enige vrienden hier gaan weg, ik blijf alleen achter.

Niemand wilt jou vriend zijn, snap dat dan toch.

Zichtbaar schrik ik van de stem die spreekt, in mijn hoofd. De stem spreekt in mijn hoofd.

Met grote stappen loop ik weg van de jongens en ga ik aan de tafel zitten bij Jake.

Het broodje kaas staat onaangebroken voor me op tafel. Ik word gek, ik heb stemmen in mijn hoofd.

Je bent al gek Madison, waarom denk je dat iedereen uit je leven verdwijnt. Ze kunnen niet met je leven.

Geschokeerd hap ik naar adem en in trans staar ik voor me uit.

Ik merk pas dat ik hyperventileer wanneer er een plastic zak tegen mijn mond geduwd word. Meerdere armen houden me vast en al snel word alles zwart en word ik meegenomen de duisternis in.