Alles Of Niets

18

Wanneer ik weer wakker word lig ik op mijn bed. Jeremy en Troy zitten naast me, en kijken me bezorgd aan.

"Ik ben oké." Mompel ik schor. Hoelang heb ik wel niet geslapen..

"Hoelang wa-" Troy onderbreekt me meteen. "Vanaf gisterochtend bij het ontbijt tot nu, het is nu al middag." Zegt hij.

Met grote ogen staar ik de jongens aan. Dat is bijna vierentwintig uur. Hoe kan ik dan nogsteeds moe zijn?

De jongens verlaten niet veel later de kamer en zelf sta ik ook op. Mijn lichaam voelt zwaar aan, alsof ik heel lang geslapen heb.

Dat heb je ook, dombo.

Mijn handen druk ik op mijn oren terwijl ik door de gang heen loop.

"Laat me met rust!" Gil ik hard tegen de stem.

Niemand geeft om je, het zou beter zijn als je dood bent

Snel schud ik mijn hoofd en loop ik naar het kantoor van Jake toe.

"Ze willen me dood hebben." Roep ik meteen wanneer ik de deur opengooi.

Jake zit aan zijn bureau en kijkt geschrokken op door mijn plotselinge geroep. Hij staat op en duwt me zachtjes in de stoel die voor zijn bureau staat.

"Wie willen je dood hebben?" Vraagt hij terwijl hij mij serieus aan blijft kijken.

Ik kijk hem aan en schud langzaam mijn hoofd. Hoe kan ik het nou vertellen zonder dat ze me gestoord vinden.

Dat vinden ze al. Je zit niet voor niet in dit gesticht.

"Ik ben niet gek." Fluister ik zacht. "Ik ben niet gek." Herhaal ik mezelf.

Je bent gek, iedereen haat je.

Gefrustreerd trek ik aan mijn haren en voel ik hoe mijn handen worden gepakt.

"Ssst, het is oké." Jake zit voor me op zijn hurken en veegt de tranen van mijn wangen. Hij trekt me dichter naar zich toe en slaat zijn armen om me heen. Snikkend leg ik mijn armen ook om hem heen.

"Wil je me vertellen waarom je zo overstuur bent?" Vraagt hij zacht waarop ik meteen mijn hoofd schud.

"Jeremy en Troy gaan weg." Breng ik zacht uit. Het is niet helemaal gelogen. Daar zit ik ook mee.

"Dan heb ik niemand meer, helemaal niemand." Ik blijf me aan hem vast houden en zucht zacht.

"Je hebt mij, en er zijn meer mensen hier." Zegt hij zacht.

Ik mompel wat waarna ik hem loslaat en opsta.

"Bedankt voor eh.. Je tijd." Mompel ik nog snel voordat ik het kantoor uit loop.

Mijn blik valt op de deur van zijn kamer en langzaam leg ik mijn hand ik de deurklink. Ik due hem naar beneden en tot mijn verbazing gaat de deur open.

Twijfelend loop ik de kamer binnen en ga ik op zijn bed zitten. Het ruikt naar Jake en dat maakt me rustig.

Niet veel later val ik in een diepe slaap, op het bed van Jake.