Alles Of Niets

01

Een harde irritante piep vult mijn gehoorgang wanneer ik met wat moeite mijn ogen open. Kort knipper ik een paar keer tegen het licht waarna ik om me heen kijk.

Naast het bed waar ik blijk op te liggen zit een onbekende, wat oudere, man op een stoel. Wie is dat? En waar ben ik?

De kamer is geheel wit en naast mij staan wat apparaten met buisjes die aan mijn lichaam vast zitten.

De man lijkt mijn aanwezigheid gemerkt te hebben want hij staat op en zet een stap dichter bij het bed en laat zijn ogen over mij heen glijden.

"Madison, ik ben André. Kan je mij vertellen wat er gisteren gebeurd is?" Vraagt hij op een rustige toon aan mij. In zijn blij zie ik medelijden waardoor ik iets wat verward probeer terug te denken aan de vorige dag.

Langzaam sluit ik mijn ogen om beter na te kunnen denken, door de hoofdpijn die ik heb gaat dat namelijk nog best moeilijk.

Flarden van de gebeurtenissen van de vorige dag vliegen voorbij en geschrokken schiet ik overeind.

Het telefoon gesprek herhaalt zich in mijn hoofd en ik sla mijn ogen neer.

Gisteren na school werd ik gebeld, de mevrouw aan de telefoon vertelde dat ik even moest gaan zitten voor het slechte nieuws dat ze te vertellen had. En het was slecht, vreselijk.

"Je ouders hebben een auto-ongeluk gehad, en hebben het helaas niet overleefd." Dat waren de woorden die mijn leven deden instorten.

André kijkt me nogsteeds vragend aan. Hij wacht natuurlijk op antwoord.

"Waarom wou je jezelf van het leven beroven?" Is zijn volgende vraag.

Ik wil schreeuwen dat ik het niet meer zie zitten en naar mijn ouders toe wil. maar in plaats daarvan barst ik in huilen uit.

Ik voelde me leeg, en depressief door het nieuws. Dat is de reden dat mijn polsen zijn gewikkeld in verbanden.

"Het was de bedoeling dat het lukte, zelfs mezelf vermoorden lukt me niet!" Zeg ik nogsteeds snikkend.

André gaat midden in de kamer staan.

"We kunnen niet het risico lopen dat je zoiets opnieuw in je hoofd haalt, daarom hebben we met de artsen en jeugdzorg besloten dat je word opgenomen in een kliniek. En niet zomaar een kliniek, mijn kliniek." Zegt hij terwijl hij me blijft aankijken.

De woorden dringen tot me door en snel schud ik mijn hoofd. Dit is allemaal niet nodig, ik ben zeventien en kan prima voor mezelf zorgen.

"Het is al besloten, je mag zo weg en dan ga je met mij mij om de komende tijd aan jezelf te werken."

Op dat moment komt er een arts binnen om wat dingetjes te controleren voordat ik weg mag. Is het raar dat ik stiekem hoop dat het nog niet helemaal goed is? In het ziekenhuis is beter dan in een kliniek denk ik zo.

"Alles is tot zover goed, de komende dagen rustig aan doen en dagelijks het verband verschonen." Zegt hij waarna hij de kamer weer verlaat.

Geweldig.
—
Beautifull angels,
don't forget to vote and comment x