Alles Of Niets

27

"wacht!" Houd Jake zijn stem me tegen wanneer ik langs zijn kantoor heen loop

Ik loop naar zijn bureau en ga op de stoel zitten.

"Wat is er?" Vraag ik nieuwsgierig. Waarom zou hij met mij willen praten?

"Ik heb wat kleine appartementen gevonden die je zou moeten kunnen betalen." Zegt hij.

We zijn nu ongeveer een maand verder dan ons eerste gesprek over dat ik weg zou mogen, over drie weken word ik achttien en mag ik eindelijk weg!

"Laat maar zien." Ik schuif mijn stoel naar hem toe en kijk nieuwsgierig naar zijn laptop.

"Wil je wel hier in de buurt blijven wonen?" Vraagt Jake.

Bij die vraag haal ik mijn schouders op. Dat weet ik eigenlijk zelf niet. Het is nou niet dat ik hier nog erg veel heb w

"Maakt niet uit Jake." Ik gaap een keer zachtjes en knipper met mijn ogen. Jake zijn ogen kijken bezorgd in de mijne.

"Alles goed?" Vraagt hij zachtjes.

Ik glimlach zwakjes en knik langzaam.

"Ik slaap gewoon weer wat slecht." Geef ik toe. Verder gaat het gelukkig allemaal nog erg goed. Ik mag soms mijn mobiel om contact te houden met Jeremy en Troy en ik ga soms om met een meisje hier genaamd Anne.

De appartementen die Jake aanwijst zijn allemaal wel mooi. Maar toch voel ik me niet enthousiast. Aan de ene kant wil ik hier weg maar ik ben ook bang voor de toekomst. Ik ben alleen, zonder familie. En Jake, Jake zit hier. De enige waar ik op dit moment bij wil zijn.

"Welke vind je mooi Madi?" Jake zijn hand ligt op mijn schouder en zijn ogen kijken mij nieuwsgierig aan.

Mijn ogen hangen op het beeldscherm en ik schud zijn hand van me af.

"Kies maar iets." Ik zeg het snel waarna ik opsta en naar de deur toe loop. Jake zijn ogen kijken gepijnigd mijn kant op. Binnen een paar seconden staat hij al naast mij.

"Nee. Dit gaan we niet doen, niet opnieuw. Je gaat me niet buitensluiten nu het net de goede kant op gaat."

Jake zijn woorden vallen op de een of andere manier verkeerd bij mij. Woede borrelt in mij op.

"Ik jou buitensluiten? Jij sluit mij al weken buiten, na alles wat er gebeurd is. Ineens was je weer de zakelijk Jake, denk je dat dat mij geen pijn doet?" Roep ik hard zijn kant op.

Jake lijkt te schrikken van mijn reactie, ik schrok er zelf eerlijk gezegd ook van. Waar dat vandaan kwam..

Maar het is de waarheid. En blijkbaar zat ik er meer mee dan ik dacht.

Jake wilt iets zeggen, maar voordat hij de kans krijg ben ik al vertrokken. Ik hoef het ook niet te horen.

In mijn kamer aangekomen laat ik me op bed vallen. Uitgeput van alles sluit ik mijn ogen. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik snap Jake gewoon niet.