Alles Of Niets

23

De volgende dag was ik alweer vroeg wakker. In de gang klonk veel geroezemoes, wat betekent het vast bijna tijd is voor het ontbijt. Jake ligt naast mij in mijn bed, zijn ogen zijn gesloten. Hij slaapt nog.

Zo zachtjes mogelijk stap ik uit bed. Proberend om Jake niet wakker te maken sluip ik zachtjes door de kamer heen.

Ik grijp een simpel setje kleding uit de kast en kleed me snel om. Wanneer ik me omdraai is het bed leeg. Zoekend kijk ik om me heen maar nergens is een spoor van Jake. Pas wanneer ik de deur op een kiertje zie staan begint er een belletje te rinkelen. Hij is gewoon weg gegaan zonder iets te zeggen. Een teleurgesteld gevoel gaat door me heen, misschien dacht ik toch dat het meer betekende. De kus van gisteravond.

Uiteindelijk besluit ik me maar naar de eetzaal te begeven, voordat ik weer problemen krijg.

Beneden aangekomen is de eetzaal al aardig vol. Ik schuif aan in de rij en schuif voetje voor voetje met de rij mee naar voren. Na ongeveer 5 minuutjes ben ik aan de beurt en bekijk ik wat er te eten is. Ik kies voor een broodje met kaas en een eitje er bij. Met het dienblad in mijn handen loop ik verder de zaal in, mijn ogen zoekend om zich heen kijkend. Plots trekt iets mijn aandacht, Jeremy en Troy die hevig springend en zwaaiend mijn aandacht proberen te trekken. Sukkels.

Met een glimlach op mijn gezicht loop ik naar ze toe.

"Hé, je ziet er anders uit." Troy kijkt me serieus aan en ik haal alleen mijn schouders op.

"Hoezo anders?"

"Vrolijk?!" Zijn enorme grijns laat mij kort grinniken. Maar hij heeft gelijk, ik ben ook wel vrolijk. Ondanks dat Jake weg ging zonder wat te zeggen, daar had hij vast een goede reden voor.

Ik laat me zakken op de stoel en begin te eten van mijn ontbijt. Voordat ik het door hen is mijn bord al leeg, het kostte voor het eerst helemaal geen moeite.

Jammer genoeg moest mijn vrolijke stemming verpest worden door de woorden van André.

"Je gesprek met je begeleider gaat niet door vandaag. Het gaat niet goed met hem."

Nu pas valt het op hoe alle begeleiders gestrest heen en weer rennen. Wat is er aan de hand?

"Kan ik naar hem toe?" Ik sta meteen al op en laat het dienblad op tafel staan.

"Dat kan niet." Zegt André. Maar ik laat me niet tegenhouden. In een snel tempo loop ik de eetzaal uit.

"Madison! Je kan er niet heen nu!" André rent achter me aan maar ik loop gewoon door.

"Hij verliest zichzelf altijd op deze dag. Morgen is er niets meer aan de hand!" Roept hij me achterna.

Zijn woorden laten me nadenken. Hij verliest zichzelf? Ik snap het niet. Aangekomen bij Jake zijn kamer hoor ik een hoop kabaal van achter de deur. Ik duw de klink naar beneden en open zachtjes de deur een stukje.

Jake staat in het midden van de kamer, zijn hele kamer is overhoop gehaald en hij heeft net de lamp vast die hij weg wilt gooien.

"Jake." Zeg ik zacht.

Te zacht blijkbaar want de lamp vliegt met een enorme vaart recht op mij af.