Alles Of Niets

12

Aangekleed zit ik op de rand van mijn bed te wachten. Ik mag zo weg en iemand uit de kliniek zou me komen ophalen.

Niet veel later vliegt de deur open en stapt er een gedaante naar binnen.

Het is Jake.

Snel spring ik van het bed af waardoor er zwarte vlekken voor mijn ogen ontstaan. Ik pak het bed vast en adem diep in en uit tot ik weer helder kan zien.

Zwijgend loop ik langs Jake de deur uit en kijk even om me heen in de gang. Jake pakt mijn arm vast en trekt me mee de linker kant op. Naast elkaar lopen we door de gang heen, en leid Jake ons naar zijn auto. Ik stap aan de bestuurderskant in en klik mijn gordel vast.

"Je mag straks kaartjes schijven voor de maandelijkse familie en vrienden dag." Verteld Jake met zijn ogen op de weg gericht.

Zachtjes bijt ik op mijn lip en kijk ik opzij naar hem. "Wanneer is dat dan?" Vraag ik hem.

"Zaterdag al, de andere hebben al kaartjes gestuurd maar jij hebt daar nog geen tijd voor gehad." Gaat hij verder.

Ik knik maar en kijk de rest van de autorit uit het raam.

Familiedag, geweldig..

Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer het portier aan mijn kant word opengetrokken. Van schik val ik zo de auto uit maar word nog net opgevangen voordat mijn lichaam de grond raakt.

Snel sta ik op en kijk naar Jake die een brede grijns op zijn gezicht heeft.

"Zo onhandig." Lacht hij waardoor ik even zwak glimlach.

Een klein beetje onhandig misschien.

Zuchtend volg ik Jake de kliniek in. Is het raar dat ik met zoveel tegenzin terug ga? Is het raar dat ik me hier ontzettend eenzaam voel? Het antwoord op die vragen weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik hier zo snel mogelijk weg wil.

Weg uit dit stinkhok.

Wanneer we door de gangen naar mijn kamer lopen zie ik Jeremy en Troy staan. Ondanks dat het de enige personen zijn waarmee ik het hier in de kliniek kan vinden negeer ik ze wanneer ik langsloop. Ik kan ze niet onder ogen komen, niet na wat ik gedaan heb. Voor de tweede keer.

Is het raar dat ik me schaam voor mezelf?

Ik merk dat Jake vluchtig zijn blik op mij laat vallen en zijn mond opent om iets te zeggen. Vragen kijk ik hem aan wanneer hij zijn mond weer dichtklapt. Ik zei die zin toch niet hardop?

Doordat ik zo in gedachten verzonken ben knal ik hard tegen Jake aan die stopt voor mijn kamer. "Sorry." Piep ik waarna ik mijn kamer in glip en de deur sluit.

Zuchten laat ik mijzelf langs de deur naar beneden zakken en trek mijn benen tegen mijn lichaam aan.

Kennen jullie dat gevoel, dat je niet vooruit of achteruit lijkt te kunnen. Dat je verdwaald bent in je eigen gedachtes en er geen licht aan het eind van de tunnel lijkt te zijn? Je wilt wel vooruit, maar lijkt van binnen opgegeten te worden door alle negativiteit.

Hoe stop je dit?
Is er nog hoop voor mij?
Zal ik ooit beter worden?