Alles Of Niets

04

Een harde klop op de deur laat me opschrikken uit mijn gedachten. Blijkbaar is het half uur alweer voorbij.

Met mijn ogen op de deur gericht blijf ik gewoon op bed zitten. Ik heb geen zin om te gaan eten.

De deur klikt open en een man, stapt naar binnen. Ik schat hem iets ouder als dat ik ben.

"Nooit gehoord van privacy?" Vraag ik oogrollend. Ik kon wel naakt staan hier, who knows.

De man schud zijn hoofd en loopt richting het bed.

"Je bent hier pas net, dus ik snap dat je je nog aan moet passen. Maar we hebben hier regels, en daar dien je je aan te houden." Zegt hij terwijl hij me streng aankijkt.

"Als ik de regels wist had ik misschien wel gedaan." Waarschijnlijk niet, maar daar gaat het niet om.

"Morgen heb je je eerste gesprek, dan komt dat allemaal aan het woord. Nu is het tijd voor avondeten." Zegt de man waarvan ik de naam niet weet.

Omdat ik het idee heb dat ik hem niet nog meer moet tegenspreken sta ik gewoon op. De verbazing is op zijn gezicht te zien. Hij denkt vast dat hij gewonnen heeft, mocht die willen.

We verlaten mijn kamer en lopen weer door de lange gang heen waardoor we bij de trap aan komen. Rustig dwaal ik naar beneden en volg ik braaf tot in de eetruimte.

"Je mag aansluiten in de rij voor je eten." Zegt de man waardoor ik de rij in stap.

"Over een half uurtje breng ik je weer naar je kamer." Zegt hij nog waarna hij naar wat andere loopt. Ik vermoed ook begeleiders hier.

Mompelend loop ik verder en pak ik het dienblad aan. Oké, nu nog een plek zoeken. Mijn ogen glijden door de ruimte en blijven hangen op een tafel die half vol is. Er zitten twee mensen aan.

Ik loop er naar toe en neem plaats op de stoel met mijn dienblad voor me.

Omdat ik niet van plan ben die smurrie te eten zak ik met mijn armen over elkaar onderuit.

"Je krijgt straf wanneer je je bord niet leeg eet." Klinkt er ineens een jongens stem naast me.

Excuse me, heb ik hem iets gevraagd?

Ik kijk hem even doordringend aan en hij lijkt hetzelfde te doen.

"Geloof me maar, ik zit hier al langer." Gaat hij verder waardoor ik even zucht.

"Kom op, dit ziet er uit als een oude oma haar kots." Klaag ik waardoor de jongens naast me in de lach schieten.

Ik ben serieus.

"Probeer het gewoon. Het is minder erg dan het lijkt."

Met tegenzin prop ik een hap naar binnen en zucht even. Het valt inderdaad mee. Maar dat betekent niet dat ik nu ineens wil eten.

Rustig neem ik kleine hapjes en kijk ik even naar de jongen naast me.

"Je bent nieuw neem ik aan? Ik ben Jeremy en dit is Troy." Vertelt hij waardoor ik knik.

"Ik ben vandaag aangekomen. Ik ben Madison." Antwoord ik. Jeremy kijkt even naar het verband rond mijn polsen en glimlacht zwak.

"Ben je hier voor dat?" Vraagt hij waardoor ik mijn schouders ophaal.

"Ik ben hier voor niks." Zeg ik snel.

"Dat is de ontkenningsfase. Zodra je dat onder ogen kan komen kan je eraan gaan werken." Verteld hij me.

Ik hoef niets onder ogen te komen wat ik niet heb. Ik ben gezond.
—
Beautifull angels,
don't forget to vote and comment x