Alles Of Niets

09

Als een soort van zombie loop ik door het gebouw heen naar mijn kamer. De gangen zijn leeg omdat iedereen in de eetzaal is. Ze zouden mij toch niet missen daar, dus waarom zou ik dan gaan.

Ik sluit mijn kamerdeur achter me en loop naar de badkamer. Mijn haar bind ik in een staart terwijl ik naar mijn spiegelbeeld staar. Mijn gezicht is ingevallen en mijn ogen staan dof. Ik herken mezelf niet eens meer.

Vanuit de kamer hoor ik een klap. Even frons ik en loop ik de badkamer uit, op het geluid af. In de deuropening staat Jake met zijn armen over elkaar geslagen.

"Je hebt het avondeten gemist." Zegt hij streng.

Ik sla mijn ogen neer en bestudeer mijn schoenen.

"Ik had geen honger." Antwoord ik zachtjes waarna ik me op mijn bed laat zakken.

Mijn benen trek ik op en mijn armen sla ik eromheen. In elkaar gedoken blijf ik zo zitten.

"Wil je ergens over praten? Ik hoorde van de kunstdocent dat je huilend de klas uit gerent bent." Gaat Jake gewoon verder.

Ik haal mijn schouders omhoog en kijk even opzij naar hem wanneer hij naast me komt zitten.

"Ik weet het gewoon niet meer, ik voel me een ander persoon en alles lijkt in een waas aan me voorbij te gaan." Begin ik te praten. En vraag me niet waarom ik dit nu ineens vertel, want dat weet ik echt niet. Misschien heb ik het toch meer nodig dan ik toe wil geven.

Jake zijn ogen kijken me troostend aan en het liefst sla ik mijn armen om hem heen voor een knuffel.

Maar dat is raar..

"We gaan er samen voor zorgen dat je jezelf terug vind. Maar dat heeft tijd nodig. Je hebt nogal wat meegemaakt." Zegt hij waarop ik simpel knik. Ik hoop zo dat hij de waarheid spreekt.

Jake blijft op de rand van mijn bed zitten terwijl mijn ogen dicht zakken. Langzaam neemt de slaap mijn lichaam over en zak ik weg.

Het laatste wat ik voel is een kus op mijn voorhoofd.