Alles Of Niets

14

Jake kijkt me even zwijgend aan en knikt even.

"Je denkt dat het jou schuld is, begrijp ik uit je verhaal." Hij blijft me aankijken waardoor ik ongemakkelijk omlaag kijk.

"Dat is het hele probleem, ik weet dat het mijn schuld is Jake." Fluister ik zacht, vechtend tegen mijn tranen.

Niet begrijpend kijkt hij me aan. "Ik weet zeker dat dat niet zo is." Zegt hij met een serieus gezicht.

Was dat naar zo.

"Maar als ik gewoon op de fiets naar school geweest was gegaan dan hadden ze niet in de auto gezeten om mij op te halen." Nogsteeds vecht ik tegen mijn tranen, maar steeds meer ontsnappen er.

"Ik voel me zo schuldig." Zeg ik tussen het snikken door.

Jake slaat zijn armen om me heen en huilend duw ik mijn gezicht in zijn shirt.

"Het was een ongeluk Madi, het is niet jou schuld. Je kan jezelf niet de schuld geven van iets dat je niet in de hand hebt." Zegt hij, leunend met zijn kin op mijn hoofd.

Zo blijven we zitten, terwijl mijn zachte snikken zo nu en dan de stilte verbreekt.

Jake laat me na een tijdje los en staat op van het bed.

"Als je me beloofd geen gekke dingen te doen mag je wel even naar de jongens toe. Die waren heel erg ongerust." Zegt hij.

Ik knik even en sta ook op van het bed. Ik moet ze toch een keer onder ogen komen.

"Kom je over twee uur even langs bij mijn kantoor? Dan bespreken we de rest van je week." Instemmend knik ik waarna ik zwaai en over de gang naar de kamer van Jeremy en Troy loop. Ik klop op de deur en binnen een paar seconden vliegt de deur open.

"MADI!" De jongens komen enthousiast op me afgerend en springen tegen me op. Een kleine gil verlaat mijn mond wanneer ik mijn evenwicht verlies en omval.

"Ook hallo." Mompel ik hoofdschuddend maar kan het niet laten om even te grijnzen. Wat een gekken zijn het ook.

De jongens staan al weer en steken hun handen naar me uit. Wanneer ik weer recht sta klop ik even het viezigheid van mijn kleding af waarna ik langs hun de kamer in loop en me op de bank laat vallen.

"We waren echt ongerust Mads, je hebt geen idee hoe Jeremy zich voelde toen hij je vond met al dat bloed." Begint Troy uiteindelijk wanneer de jongens al een paar minuten stil naast me zitten.

Ik kijk opzij naar ze en bij zachtjes op mijn lip. "Het spijt me." Fluister ik waarna ik tussen ze in kruip en me comfortabel maak tegen ze aan.

Langzaam zakken mijn ogen dicht terwijl Jeremy zijn hand door mijn haar wrijft en Troy over mijn rug.

Wat heb ik toch een geluk met deze jongens.