My Girlfriend is a BIG PIMPLE

Ikadalawampung kabanata

Nana's POV

"No Mom! This couldn't be!"

I'm still crying because of this stupid pimples, kanina pa ko iyak ng iyak simula ng makita ko yung mukha ko. Mom went home immediately from Singapore nung nalaman niya yung nangyari sa'kin.

Nagpunta na kami sa kung sino-sinong sikat at expert na Dermatologists pero nothing happened! Now, we're here ni Mommy sa BMG, at mismong si Dr.Belo ang ang tumingin sa'kin.

"Doctora, please do anything. I will pay you any amount, just say it."

"I'm sorry Mrs. Sy and Nana, darling. But I really can't do anything. Look, I tried to put medications in it but it's not working and yet, It's going worst."

I really can't believe na sa isang sikat na katulad niya manggaling yung mga salitang yun.

"SHUT UP! EH WALA KA NAMAN PALANG KWENTA EH! KALA KO MAGALING KA! DI NAMAN PALA. PURO PANGALAN LANG!"

"Nana, stop it! Attitude!" Sabi ni Mommy.

"I'm sorry Dr. Belo for what she said. We're leaving."

"It's okay. That's normal." And then she smiled, after nyang sabihin yun. I hate her!

"Nana.. Let's go!" I didn't move. I just stared to the Doctor. "I SAID LET'S GO!!" Mommy sounds really creepy. Nakakainis. Wala na kong magagawa, naglakad na ko palabas ng clinic at pumunta sa car. Same with Mommy. Nagdrive siya ng sobrang bilis. Walang nagsasalita saming dalawa, ugh.  Silence kills me!

After 1 hour and a half, sa wakas. Nakauwi nadin kami. I walk really fast papasok ng bahay. Naiinis na ko sa buhay ko! I wanna die!

"Nana. Talk to me!" It's Mommy. Di ako tumigil at naglakad padin ako ng derederecho. "I SAID TALK TO ME!" I stopped.

"What now?!? Going to make sermon sakin?"

"Oo! Now look at me!" And then I turn out and do what she ordered.

"What's happening to you? Where's your manners? Your values? Your conduct? Ano? Pinapahiya mo ba ko? Kami ng Daddy mo? Ang Pamilyang to? Bakit mo sinabihan ng ganun si Dra.Belo? Nababaliw ka na ba ha!"

"Ano di ka sasagot?! Come on, Nana!"

"WOW! IS THIS CALLED A FAMILY?! HUH! FAMILY NA AKO LANG ANG NAKATIRA DITO? AT KAYO NASA KUNG SAAN PARA SA MGA NEGOSYO NIYO?! YUN LANG NAMAN MAHALAGA SA INYO DIBA? AKO NA ANAK NIYO! WALANG HALAGA! KAYA NGA NAMATAY SI KUYA EH! DAHIL WALA KAYONG KWENTA-" I didn't finished my words because Mom slapped me, so hard! Naglakad na ko palayo at baka kung ano pa ang masabi ko.

"COME BACK HERE! I'M STILL TALKING TO YOU! BASTOS KANG BATA KA!"

I really lost my temper!

"NO!I'M NOT GOING TO TALK WITH YOU! IT'S NON SENSE. AND NOW I KNOW, KUNG BAKIT GANTO ANG UGALI KO!"

I left her behind, and I start crying.

--

Crap! Pangalawang iyak ko na to, after 11 years. At lahat ng to ay dahil sa pimples na to at sa galit.

Galit ako sa mga parents ko, sa buong world actually.

It started nung 6 years old ako. May nangyari kasi na basta, ayoko pagusapan.Pero half anger lang yun, 8 na ko nung sobrang nagalit na ko sa mundo. And it's because of my parents. When they started leaving me, para sa business. Although, sanay naman na ko ng wala si Daddy pero nung pati si Mommy iniwan nadin ako, nawalan na ng saysay ang buhay ko.

Lumaki ako na yaya lang ang kasama ko pero walang tumatagal na yaya sakin pinapalayas ko kasi sila. Si Kuya Bads lang talaga ang nakatagal sakin.

And before ko malimutan, I have a deceased brother, his name is Andre. Tama, deceased as in deds na siya.Nangyari yun nung 3 years old palang ako. Way back then, I have the happiest family. Lagi kong kasama sila Mom and Dad, pati si Kuya. Everything was fine and well until dumating yung day na nawala si Kuya. April 28, 1999. At sabi nila dahil daw yun sakin. Namatay siya, dahil niligtas niya ko mula sa isang rumaragasang kotse. Imbis na ako yung nabundol, si Kuya Andre.

Simula nun, naging malamig na sa'kin si Daddy. Hindi niya ko kinakausap ni ha, ni ho wala talaga. 'Di rin niya ko pinapansin. Ako kasi ang sinisisi niya sa pagkamatay ng kaisa-isa niyang anak na lalaki at tagapagmana pa ng mga ari-arian niya. You know, chinese blood padin ang dumadaloy sa veins namin. After 1 month, sa States na tumira nun si Daddy.

Kami ni Mommy, dito lang sa Philippines hanggang nung 6 years old ako. I insisted kasi. Kala ko nga siya na yung magiging kakampi ko di rin pala. Iniwan niya din ako e nung nasa States na ko.

Since that day, na parehas na kong iniwan na ni Dad at Mom. Sinabi ko sa sarili ko na I don't need anybody. That I can stand alone. I can be anyone and I can do anything all by myself.

11 years old ako nung nagdecide ako na dito nalang ako ulit sa Philippines titira. Kaya eto, nakatirik tong bahay na to para sa'kin. Nung bumalik din ako dito saka ko nakilala sa Bianca. She's a very good company, and a best friend of mine. Hindi ko nga alam, kung bat pati siya nagawa din akong i-left behind. Maybe, I'm destined to be left ng kahit sinong mahalaga sakin. At kahit sinong minamahal ko.

--

At Night. Around 8Pm.

Someone's knocking on my door.

"Say your name!"

"Si Kuya Bads ho ito Ma'am!" Siya lang pala.

"Pasok."

At pumasok naman siya agad.

"Anong kailangan mo?"

"Umalis na po yung Mommy niyo. Bumalik na po siya ng Singapore. Hindi na daw po siya nagsabi dahil mukha naman daw pong di kayo interesado. Tumawag nalang daw kayo sakanya, kung kailangan niyo daw ng tulong niya. Saka, hinatid ko nadin po yung pagkain niyo, ilalagay ko nalang din po dito sa desk niyo." See? Wala siyang pake sakin. Iiwan niya ko ulit.

"Ah.. Okay.. Sige pwede ka ng umalis."

Kuya Bads is about to leave my room na. When finally, I made up my mind.

"I'm also leaving, tomorrow afternoon. I'm going to GenSan"

--

(a/n) Haha. You know na why sya bad? hahaha! :))

Ano kayang mangyayari sa pagpunta ni Nana sa GenSan?

#Star.