De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 6

Hey jongens, sorry voor het lange wachten. Ik heb het nogal druk met vanalles en nog wat. Laatste weken van school enzo. Maar ik zal proberen vaker te posten. In de vakantie (over 2 weken ongeveer) zal ik proberen beide verhalen minstens 1 keer per week te updaten. Ik hoop dat jullie dit verhaal leuk vinden en feedback is altijd welkom ;). Veel plezier met hoofdstuk 6!

'Jullie moeten allemaal dood, het kan toch niet zijn dat jullie worden af geschrokken door een klein meisje van 15 jaar oud!' schreeuwde de man. 'Het is gewoon schandalig, jullie kunnen het niet eens opnemen tegen een meisje van 15 jaar!' de man leek erg kwaad over wat hij net te horen kreeg. Hij liep naar zijn beste man en zei: 'Jij zult de taak op je krijgen om dat meisje gevangen te nemen als het lukt, maar niet doden ik ben wel geïnteresseerd in hoe dat meisje het voor elkaar heeft gekregen om mijn mannen angst aan te jagen. En ik zou haar ook willen laten voelen wat ik met mensen doe die mij dwars zitten. Maar als het niet anders kan, dan ben je genoodzaakt om haar te doden, maar alsjeblieft probeer dat te vermijden.' Er werd goed naar de man geluisterd, want de mannen waar hij tegen had geschreeuwd werden nu weggevoerd terwijl zij smeekbeden gaven om nog een tweede kans, maar allemaal vergeefs. De andere man die een taak had gekregen liep diep buigend weg om zich klaar te maken voor de strijd tegen de verzetsstrijders.

Annabelle schrok wakker, wat een nachtmerrie dacht ze. Annabelle keek even rond of ze iemand kon zien, maar het leek wel alsof er niemand in de buurt was, mooi dacht Annabelle nu kon ze kijken hoe sterk ze al weer was geworden nadat ze gewond van het slagveld weg was gehaald. Annabelle ging aan de rand van haar bed zitten. Annabelle was toch wel een beetje bang, stel je voor dat als ze nog te zwak was om op haar eigen benen te staan wat gebeurt er dan? Annabelle wilde zo graag haar bed uit, dat ze haar angsten opzij zette, Annabelle duwde zich van het bed af en begon gevaarlijk te wankelen. Op hetzelfde moment als dat Annabelle zich van het bed af duwde kwam Niek binnen en zag zijn zusje gevaarlijk wankelen, hij aarzelde geen moment en rende naar Annabelle toe om haar te ondersteunen. 'Ben je helemaal gek geworden?!' vroeg Niek geschrokken. Natuurlijk, dacht Annabelle die reactie was te verwachten. 'Ik wil gewoon niet de hele tijd in bed liggen. Je weet dat niks doen niet in mijn woordenboek staat. Ik kan gewoon niet stil liggen of zitten, ik moet iets doen,' zei Annabelle. 'Als je zo graag uit bed wou had dat dan gezegd dan had ik je geholpen dat weet je,' zei Niek. Annabelle keek Niek vragend aan, dat was niks voor hem, dacht Annabelle. Niek was veel te bezorgd om haar nu al uit bed te laten. 'Ik snap dat je denkt dat dit niets voor me is, maar ik weet hoe stijfkoppig je kunt zijn en dat jij uit bed wilt krijg ik niet uit je hoofd dat weet ik nu al,' zei Niek. Annabelle dacht dat Niek misschien wel gelijk zou hebben, maar ze had geen zin om dat te zeggen. 'Wil je me helpen met aankleden?' vroeg Annabelle terwijl ze weer op bed ging zitten. Niek hielp haar met aankleden, alleen deze keer was het niet de broek en shirt die ze anders altijd aan had, maar een mooie witte jurk die netter leek dan haar broek. Toen Annabelle aangekleed was hielp Niek haar weer omhoog en ondersteunde haar terwijl ze naar de opening van de tent liepen. Annabelle haalde gelukkig adem toen ze eindelijk weer buiten stond weg uit die muffe lucht van de tent. Annabelle was zo in de zevende hemel dat ze haar broer eerst niet hoorde. 'Waar wil je naar toe Annabelle?' vroeg Niek. Annabelle schrok een beetje toen Niek begon te schreeuwen om de aandacht weer te krijgen. 'Sorry, ik hoorde je niet,' zei Annabelle verontschuldigend. 'Dat geeft niet hoor, maar waar wil je nu naartoe dan?' vroeg Niek. 'Laten we eerst maar naar vader gaan of naar moeder en Mandy. 'Laten we dan maar eerst naar moeder en Mandy gaan, want moeder is echt helemaal kapot van toen ze jou daar zag liggen en is dus ook de hele tijd in de tent gebleven en moeder huilt zichzelf altijd in slaap.' Toen Annabelle dat hoorde wist ze het gelijk. Ze wou eerst naar haar moeder en naar Mandy. 'Laten we maar naar moeder en Mandy gaan dan,' zei Annabelle met veel overtuiging.

Niek en Annabelle gingen naar hun tent toe. Toen Niek en Annabelle bij hun familie tent was gingen ze samen naar binnen, daar troffen ze hun moeder aan die werd getroost door Mandy. 'Huil maar niet moeder Annabelle wordt wel weer beter hoor, echt waar,' zei Mandy. 'Ja, moeder ik wordt wel weer beter,' zei Annabelle. Toen Mandy en Janet de stem hoorden draaiden ze zich gelijk om. Janet die zonet nog huilde begon te lachen, 'Annabelle daar ben je weer gelukkig,' zei Janet. Janet wilde Annabelle al gaan knuffelen, maar toen ze zag dat Annabelle werd ondersteund door Niek, stopte ze halverwege. 'Je bent nog niet beter,' zei Janet verdrietig. 'Moeder ik kon niet de hele tijd in bed blijven liggen en ik moet alleen nog een beetje rustig aan doen en aansterken en ik wilde jullie ook graag weer zien'. Toen Annabelle was uitgesproken zag ze dat haar moeder weer lachte en dat Mandy nou naar haar toe kwam en haar een knuffel gaf, 'niet zo hard het doet nog pijn hoor,' kreunde Annabelle door de pijn heen. Mandy liet geschokt Annabelle los waardoor ze bijna viel, omdat Niek haar had losgelaten toen Mandy haar knuffelde. Voordat Annabelle viel ondersteunde Niek haar al weer. Annabelle zag hoe geschrokken Mandy was en begon te lachen. Mandy lachte gezellig met haar mee en nog geen tel later lag iedereen die in de tent was dubbel van het lachen. Toen Annabelle in de tent een poosje was gebleven zei ze weer gedag tegen haar moeder en zusje.

Annabelle liep nu samen met Niek naar haar vader die nu bij de leiders was. Dan heb ik me ook weer aan de leiders laten zien dacht Annabelle. Toen ze bij de tent van de leiders waren aangekomen klopte Niek aan op het harde gedeelte van de tent. 'Binnen,' zei één van de leiders, toen gingen Niek en Annabelle de tent binnen. De leiders stonden versteld toen ze daar naast Niek een prachtig meisje zagen. Een meisje met lang bruin loshangend haar, waar aan het eind een mooie slag in zat, Ze droeg een witte jurk aan die tot net over haar knieën viel en haar bruine ogen keken intelligent naar de leiders. Eén van de leiders vroeg aan Niek: 'Zeg Niek ga je ons nog voorstellen aan dat meisje van je?'. Niek begon te grinniken en keek Annabelle aan, 'Bedoel je haar? Nou zij is ......,' verder kwam Niek niet omdat Matthias zo opgewekt naar Annabelle liep en zei: 'Lieverd je bent je bed eindelijk uit. Hoe gaat het nou met je?'. De leiders keken Matthias raar aan toen hij het meisje een knuffel gaf. 'Pap wil je niet zo hard drukken het doet nog pijn en ik kan ook nog niet op mijn eigen benen staan Niek helpt me door me te ondersteunen.' Nou begrepen de leiders er niks meer van waarom zei dat meisje pap tegen generaal Matthias, want hij had toch maar twee dochters Mandy (die zich hier toch niet liet zien) en Annabelle (die nooit zo'n jurk aan zou doen). Niek nam weer het woord en maakte zijn zin eindelijk af, 'zij is mijn zusje Annabelle. Wat raar dat jullie haar niet herkenden ze is toch niets veranderd? Ja, alleen dat ze nu een jurk aan heeft en niet op eigen benen kan lopen, maar dat is toch niet erg?' Nou stonden de leiders paf, was dit Annabelle? Nou moest Annabelle ook lachen, 'kenden jullie mij echt niet?' vroeg ze. Dat was ook nieuw, de leiders die hun eigen lieden niet konden. 'Hoezo kennen jullie mij niet?' vroeg Annabelle. 'Je ziet er gewoon anders uit en we hebben je nog nooit in een jurk gezien,' zei één van de leiders. Dat wist Annabelle niet, ze hadden haar toch wel in een jurk gezien toen ze nog klein was, of tijdens belangrijke gelegenheden? Maar nu ze er zo over nadacht, waren de leiders nooit aanwezig geweest als zij een jurk aan had. Wat raar, maar ja het was niet anders. 'Zou ik mijn vader wel even mee mogen nemen mijne heren,' vroeg Annabelle. De leiders vonden het wel goed en lieten Matthias samen met Annabelle en Niek naar buiten gaan.

Matthias, Niek en Annabelle waren buiten. Matthias begon gelijk vragen te stellen, zoals hoe gaat het met je en waarom moet Niek je nog ondersteunen en wanneer ben je weer helemaal beter en wanneer kom je weer thuis? Het was allemaal heel irritant maar ook geruststellend dat je vader zich zoveel zorgen om je maakt, omdat het wel eens leek alsof Matthias niks om Annabelle gaf. 'Het gaat allemaal goed met me vader. Ik weet niet wanneer ik weer thuis ben en Niek ondersteund me, omdat ik nog niet op mijn eigen benen kan staan.' Matthias wou alles weten van Annabelle alleen die wist sommige dingen niet meer en dat was soms wel heel verontrustend. Toen Annabelle en Matthias uitgepraat waren knuffelden ze elkaar nog en daarna liep Matthias weer de tent van de leiders in om verder te gaan met wat hij aan het doen was voordat Annabelle binnen kwam.

'Kan ik je nu weer terug naar de ziekenhuistent brengen Annabelle?' vroeg Niek. 'Ja, dat is wel goed, ik ben echt moe nadat ik zowat de hele dag gelopen en gestaan heb,' zei Annabelle. 'Dat dacht ik al, je ziet er ook aardig moe uit, kom dan breng ik je naar de tent,' zei Niek. Niek en Annabelle liepen samen weer terug naar de ziekenhuistent. Toen ze daar aankwamen en naar binnen liepen, kwamen er allemaal zusters aan die bezorgd en boos begonnen te praten. Eén van de zusters riep hun tot stilte en begon te praten: 'weet je wel hoe gevaarlijk het was om uit bed te gaan? Je had wel een terugval kunnen hebben.' 'Ja, dat weet ik zuster maar ik kon niet stil blijven liggen en ik ben even naar mijn familie geweest meer heb ik echt niet gedaan,' zei Annabelle. De zuster begreep het en liep samen met Niek en Annabelle weer naar haar bed toe. Nadat Niek en de zuster Annabelle weer op bed hadden geholpen viel Annabelle gelijk in een diepe slaap. Wat ze allemaal had gedaan die dag was heel vermoeiend voor haar geweest.