De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 24

Heey iedereen, hier weer een hoofdstukje voor jullie :) Heb het momenteel even zwaar privé dus het updaten kan ook helemaal wegvallen, maar dan weten jullie dat even. Ik hoop dat jullie het weer leuk zulllen vinden en veel leesplezier!

Niek was eindelijk weer helemaal genezen van zijn griep en liep weer van hot naar her om alle lessen weer in te halen en nieuwe stof op te doen. Hij had haast geen tijd meer om anderen te helpen, maar ook dat deed hij er nog gewoon bij. Hij gunde zichzelf nauwelijks rust, maar hij was wel wijzer geworden. Als hij een kans kreeg om te slapen of uit te rusten pakte hij deze met open armen aan. Janet had grote bewondering voor Niek, want hij was wijzer geworden en daardoor leek hij zijn verantwoordelijkheden ook beter te kunnen opvangen. Niek was na zijn dag heen en weer lopen wel moe en ging dan ook na het eten gelijk op bed en viel in een diepe slaap.
De volgende dag deed hij weer hetzelfde alleen dan misschien op een andere volgorde. Het was een en al heisa voor hem, want hij had mits een aantal dagen van de lessen gemist en die moest hij nu inhalen. Met vechten was het eerste weer bij. Dat was nou eenmaal waar hij goed in was. En op de tweede dag liep hij met zwaard vechten ook alweer voor. Erik keek vol bewondering naar Niek en snapte totaal niet hoe hij zo snel weer bij kon zijn en zelfs kon voorlopen, maar dat liet hij niet merken. Niek werkte die dagen extra hard om ook bij de andere vakken weer gelijk of voor te lopen. Matthias was trots op zijn zoon. Het was altijd voor onmogelijk gehouden om na een aantal dagen gemist te hebben dat weer bij te werken, maar zijn zoon had het wel geflikt. Het was een enorme prestatie, dat zou niemand hem meer nadoen. Niek had zijn leven weer opgepakt en dat zou hij nu ook niet meer laten liggen, mits hij ziek werd. Hij plande ook tijden in dat hij gewoon rust kon nemen. Dat had hij gedaan op advies van zijn leraar.

Annabelle en de rest van de groep waren bij de vroege dageraad weer begonnen met de rest van de tocht terug. Paul had zijn ogen nog niet geopend deze dag en Annabelle was bang dat het maar een eenmalig iets was. Die middag pauze was Paul tot haar opluchting wakker en ze praatten een hele tijd. Annabelle was moe dat was duidelijk te zien en Paul maakte zich zorgen om haar. Als Paul er een opmerking over maakte wuifde Annabelle het lachend weg. 'Het komt wel goed met mij. Zorg jij er nou maar voor dat jij weer beter word.' Dat was telkens weer het antwoord dat Annabelle aan Paul gaf als hij over haar vermoeidheid begon. Na de middagpauze hadden ze tot de avond viel doorgelopen. Geen pauzes tussendoor deze keer dus. Iedereen was moe en wilde gaan slapen. Annabelle was kapot, ze was een paar keer gevallen tijdens de rit. Toen ze eindelijk halt hielden voor de avond kon ze helemaal niet meer. Ze strompelde nog naar Paul toe en liet zich bij hem op de grond vallen. 'Ik zei toch dat het je fataal zou worden Annabelle. Dit houd je zo niet vol en dat weet je zelf ook. Jij moet ook voor jezelf zorgen. Jij moet slapen en heel snel ook.' Annabelle keek Paul met een mond vol tanden aan. Zo had hij nog nooit tegen haar gepraat. Op die gebiedende toon. Het was gewoon beangstigend. Annabelle liet haar hoofd beschaamd hangen en Paul kreeg door dat hij het een beetje verkeerd had aangepakt. 'Sorry Annabelle, het is gewoon zo en ik wist niet hoe ik anders tot je moest doordringen. Kom bij me liggen en probeer te slapen morgen heb je weer een lange tocht voor de boeg. We zijn nog lang niet bij het kamp.' Annabelle gaf zich gewonnen. Ze ging bij Paul liggen en viel niet veel later in een diepe slaap. Het was ook zo gemakkelijk als Paul er bij was.
Annabelle schrok die nacht een aantal keren wakker. Paul sliep zo licht dat hij het merkte als Annabelle weer eens wakker schrok. Dan zei hij geruststellende woorden tegen Annabelle, net zo lang tot ze weer in slaap viel. Paul kon immers de reis ook nog slapen, want hij mocht niet lopen. Ook al wilde hij dat erg graag.
De dag die daarop volgde was een stuk prettiger voor Annabelle. Ze was niet meer zo uitgeput, daardoor liep ze vol moed verder. Arnout liep ook niet meer bij haar. Hij vertrouwde er nu helemaal op dat Annabelle het wel redde. Veel licht gewonden waren er weer bovenop en liepen nu ook mee. Daardoor kwam de groep strijders sneller vooruit. Helaas waren er nog altijd strijders die op het randje van de dood lagen. Veel die ze hadden meegenomen hadden het dan ook al niet gered. Ze probeerden met man en macht om de zwaar gewonden in leven te houden. Paul was een van de weinigen die vooruitgang boekte met zijn verwondingen, maar hij was nog lang niet hersteld van zijn letsel. Het was al een wonder dat hij wakker was geworden. Ook deze keer hadden ze alleen maar een middag pauze. Ze konden zich de kleine pauzes tussendoor niet meer veroorloven ten opzichte van het proviand. Ze hadden nog maar heel weinig voedsel en water over, dus ze moesten er voor zorgen dat ze zo snel mogelijk weer terug kwamen bij het kamp. Annabelle had tot dan toe altijd haar eten afgestaan aan een ander die het harder nodig had en dat bleef ze doen. Ze kon wel een aantal dagen zonder, dacht ze dan. Mensen die het echt nodig hebben gaan voor. Ze kon wel weer alles eten zodra ze thuis was. Het hongerige gevoel knaagde wel aan haar maar dat verdrukte ze elke keer weer. Bij de avondstop was iedereen op. Ze hadden niet meer gestopt na de middag zoals het plan was. Ze waren wel een heel stuk dichterbij gekomen, maar de mensen hielden dit niet lang vol. De gewonden dragers waren kapot en sliepen dan ook gelijk na hun karige maaltijd. Annabelle sliep deze avond niet bij Paul. Ze had gezien hoe moe Paul was de vorige ochtend. Dat kwam door haar dat wist ze zelf. Hij was ziek en zij niet, daar moest ze rekening mee houden. Het was niet zo dat zij nou juist moest aansterken. Hij moest aansterken voor zijn verwondingen en dat kon alleen maar aan de hand van goede nachtrust. Daarom had ze ervoor gekozen om niet bij Paul te gaan slapen. Dat zou alleen maar storend voor hem zijn.
Annabelle sliep die avond dan ook weinig tot niet. De keren dat ze sliep, sliep ze slecht en met veel nachtmerries. Paul kon wel slapen daarentegen, maar de keren dat hij even wakker lag moest hij wel denken aan hoe het nou met Annabelle ging. Ze voelden zich allebei niet prettig, omdat Annabelle dacht dat het beter voor Paul was dat zij niet bij hem sliep. Die avond verliep voor Annabelle en Paul heel erg stroef. De rest van het kamp sliep wel tot het dageraad.
Annabelle had een moment waarop ze niet meer kon slapen. Ze liep door het kamp heen en vond het verschrikkelijk wat ze hier aantrof. Er waren verscheidene jongens die kermden van de pijn door hun verwondingen. Er was een jongen die er heel erg aan toe was. Hij merkte haar op en probeerde wat tegen haar te zeggen. Maar het enigste wat hij kon doen was wijzen naar een plek. Annabelle keek naar de aangewezen plek en merkte een enorme bloedvlek op door het verband. Gelukkig had ze in de tijd van dat ze in de ziekentent lag goed gekeken naar de zusters hoe ze alle verwondingen verzorgden. Ze probeerde het nu ook bij de jongen. Toen ze klaar was keek ze naar zijn gezicht. In zijn ogen was dankbaarheid af te lezen. Hij had minder pijn en dat was prettig om te zien voor Annabelle. Ze kon er namelijk niet tegen dat er mensen waren met zoveel pijn. Ze liep dus langs de mensen en verzorgde hier en daar iemand die het echt nodig bleek te hebben. Toen ze bij Paul kwam hield ze stil. Hij staarde naar de sterren en het leek net alsof hij niet meer ademde. Annabelle keek geschokt naar Paul. Hij zal toch niet dood zijn, schoot er door haar hoofd. Ze kwam wat dichterbij. Paul draaide ineens zijn hoofd naar Annabelle, waardoor zij ontzettend schrok. Paul grinnikte, maar hield daar al snel mee op. Annabelle keek nu een beetje beschuldigend naar Paul, maar die was nog altijd geamuseerd over hoe Annabelle was geschrokken toen hij zijn hoofd naar haar toe draaide. 'Dacht je dat ik dood was of zo.' Zei Paul met een big smile. Annabelle keek even weg. 'Natuurlijk dacht ik dat niet, maar het leek wel zo. Het was gewoon angstaanjagend.' Annabelle kreeg een paar blosjes op haar gezicht en Paul keek alleen nog maar meer geamuseerd naar Annabelle. 'Sorry dat ik je zo liet schrikken. Ik kon niet slapen dus ik ben naar de sterren gaan kijken. Toen ik iemand aan hoorde komen draaide ik mijn hoofd om. Ik wist echt niet dat ik dood leek en dat je zo zou schrikken.' Annabelle keek nu weer recht in de ogen van Paul. Ze ging voor hem zitten. 'Ik kon ook niet slapen. Ik liep door het kamp heen en heb verschillende gewonden verzorgd, omdat ze echt pijn leden. Ik kon het gewoon niet aanzien. Toen ik hier kwam leek het of je niet ademde en naar de hemel staarde ik was echt bang dat ik je kwijt was.' Er rolde een traantje over de wang van Annabelle die Paul bijna niet zag. 'Ik blijf altijd bij je dat weet je. Ik ben een taai iemand.' Annabelle keek gerustgesteld en ging bij Paul liggen. Misschien kunnen we dan wel slapen allebei, dacht ze. Paul en Annabelle vielen al snel in slaap nadat Annabelle bij Paul was gaan liggen.
De volgende ochtend waren ze al snel klaar met het opruimen van het kamp. Het bleek ook dat de paar mensen die Annabelle had geholpen vooruit waren gegaan. Niemand behalve Paul en Annabelle wisten dat Annabelle dit gedaan had. Daarom was het dus een raadsel voor de anderen hoe het kwam dat de jongens ineens vooruit waren gegaan, maar iedereen was daar hartstikke blij om.
Aan het begin van de avond kregen ze het kamp in zicht. Iedereen was heel blij van binnen en dat was ook te merken, want iedereen zette er een tandje bij om zo snel mogelijk weer thuis te zijn. Annabelle daarentegen was nog altijd niet de oude. Zij bleef hetzelfde tempo lopen en kwam al gauw achteraan in de gelederen te lopen. Ze kon het niet volhouden ze was uitgeput en wilde niet meer verder. Iedereen liep al voor haar uit en zij raakte telkens meer verwijderd van alle mannen die met haar terug waren gereisd. Annabelle wilde het liefst zitten, maar liet zichzelf het niet toe. Ze wilde liggen slapen en niks meer doen. Gewoon de hele dag op de grond liggen tot ze weer puf kon opbrengen. Door die gedachtes ging Annabelle alleen maar langzamer lopen. Het leek of het kamp telkens verder van haar verwijderd was. Ze keek hulpeloos naar  het kamp waar ze maar niet bij kon komen. Iedereen was al in het kamp en zij liep hier nog. Opeens voelde ze een sterke arm die haar begon te ondersteunen. Ze had de puf niet om op te kijken, maar ze dwong zichzelf te kijken wie haar hielp. Ze zag dat Roland haar ondersteunde en glimlachte dankbaar naar hem. Samen liepen ze naar het kamp toe. Die nu eindelijk dichterbij kwam. Annabelle zag allemaal vrouwen die hun mannen omhelsden en vrouwen die huilden om het verliezen van hun man of zoon. Het was afschuwelijk om te zien. Ze zag ook nog een glimp van Bert en Sarah die samen bij de draagbaar van Paul stonden. Roland leidde Annabelle naar ergens achter de mensen die iedereen omhelsden. Toen ze door de menigte heen waren kwamen ze in een rustigere gedeelte. Daar zag Annabelle haar ouders samen met Niek en Mandy staan. Ze wilde Roland loslaten en naar hun toe rennen, maar Roland hield haar stevig vast. Hij fluisterde in haar oor: 'Als ik je nu loslaat zoals je wilt zal je vallen. Je kunt niet meer op je eigen benen staan daar ben je te moe voor.' Annabelle was blij dat hij dit tegen haar zei, anders was ze zich nog tegen hem gaan verzetten. Roland en Annabelle waren nu bij de familie. Janet vloog haar Annabelle om de hals. Annabelle sloeg haar armen om haar moeders hals en begon zachtjes te huilen. Roland had haar losgelaten om naar zijn eigen gezinnetje te gaan, waardoor Annabelle ineens ontzettend op Janet leunde. Janet had dit amper door, ze kon alleen maar denken aan dat haar kleine meid eindelijk weer terug was. Toen Janet Annabelle losliet was het al te laat voor haar. Annabelle viel van uitputting op de grond en bleef hier ook liggen. Janet slaakte een gilletje van de schrik en Niek snelde zich gelijk naar zijn kleine zusje toe. Niek draaide Annabelle om en zag dat deze nog bij bewustzijn was. Hij tilde haar op en zei tegen de rest: 'Mam, pap, Annabelle is gewoon hartstikke moe. Laten we naar de tent gaan en haar rustig laten slapen.' Nadat Niek dit had gezegd liep hij met Annabelle in zijn armen terug naar hun tent. Janet kleedde Annabelle om en Albert legde haar daarna rustig in bed. Annabelle had nog niet eens het kussen geraakt of ze was al in een diepe slaap. Janet en Matthias waren dolgelukkig dat Annabelle eindelijk weer thuis was. Niek bleef de hele tijd bij zijn kleine zusje waken en Mandy moest helaas naar de ziekentent om de gewonden die mee terug waren gekomen te verzorgen. Het was die avond een drukte van jewelste. Zo erg zelfs dat ze later ook nog Janet nodig hadden om de gewonden te verzorgen en Matthias werd weggeroepen om met de leiders en de net terug gekomen slagveld leiders te overleggen wat ze nu moesten ondernemen. Niek bleef dus met de slapende Annabelle alleen over.