De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 12

Paul kwam zijn eigen tent in en zag dat zijn vader al weer terug was. 'Hallo vader, ik zie dat u al weer terug bent van het strijdveld. Hoe ging het?' Zijn vader keek hem een beetje raar aan, dat soort dingen vroeg zijn zoon nooit aan hem dat deed Sarah zijn dochter altijd. Paul vroeg alleen maar zulke dingen als hem iets dwars zat. 'Het gaat goed we hebben deze veldslag gewonnen, maar er zit jou iets dwars anders had je me dit niet gevraagd. Sarah is er nog niet kom eens bij je vader zitten en vertel wat er aan de hand is.' Paul ging op de stoel naast zijn vader zitten en liet zich met een zucht vallen. 'Het gaat over Annabelle vader,' zei Paul. Bert zuchtte, dit zat eraan te komen, dacht hij. Je kunt ook niet iemand dwingen iets niet te doen, dan doen ze het uiteindelijk toch. 'Ik kan mijn gevoelens voor Annabelle niet meer blijven onderdrukken vader,' zei Paul. 'Zij voelt hetzelfde voor mij als ik voor haar, dus waarom zou ik niet iets met Annabelle mogen hebben?' Die vraag kwam niet onverwacht voor Bert, maar hij moest toch even nadenken voordat hij antwoord gaf. 'Paul als je nu iets met Annabelle krijgt en jij gewond raakt tijdens een veldslag of dood gaat, dan zou Annabelle niks meer willen doen en je moet niet vergeten dat het van belang is dat Annabelle blijft vechten tegen de koning, want anders zou er geen toekomst meer kunnen zijn voor de volgende generatie. Dat moet je goed in je geheugen prenten als Annabelle niet meer wil vechten is het onmogelijk om nog te kunnen winnen van de koning en zijn leger.' Paul was helemaal van zijn stuk gebracht. 'Mag ik dan eindelijk meevechten in de strijd vader?' vroeg hij opgewonden. Nu had Bert weer een verkeerde zet gedaan, hij wist hoe graag zijn zoon mee wilde vechten, maar daar was hij nog te jong voor. Hij zou volgend jaar als de strijd dan nog niet gestreden was, dan pas zou hij meevechten, omdat Bert bang was dat hij zijn zoon zou gaan verliezen, maar nu had hij geen keus meer. 'Ik zou mijn best doen bij de leiders zodat jij mee mag vechten op het strijdveld Paul, maar dan moet je me wel beloven dat je voorzichtig doet en je gehoorzaamd aan het hoofd van jouw team.' Zei Bert. Hij was niet echt blij met dat idee, maar Paul leek zo blij dat hij het niet over zijn hart zou verkrijgen om te zeggen dat Paul niet mee mocht vechten. 'Ik moet nog even naar de leiders om te vragen wanneer jij naar het slagveld mag en waar.' Zei Bert om onder dit gesprek uit te komen. Bert liep de tent uit Paul alleen achterlatend. Paul was zo ongelukkig dat hij zich op bed liet vallen. Toen hij het matras raakte, voelde hij hoe moe hij was. Hij wist niet dat je van een dergelijk zwaardgevechtje zo moe kon worden en met die gedachte viel hij in een diepe slaap.

Annabelle sliep ook nog steeds, maar zij sliep niet meer rustig. Ze woelde in haar bed en mompelde in haar slaap. Niek keek er soms aandachtig naar, hij vond het geen prettig idee dat zijn kleine zusje niet lekker sliep. Annabelle schrok wakker met een schreeuw. Niek liep snel naar haar toe. 'Waar heb je over gedroomd?' vroeg Niek. Annabelle keek Niek niet begrijpend aan. Annabelle wilde niet praten over wat ze had gedroomd ze vond het gewoon een beangstigend idee van wat ze had gedroomd. 'Je weet wel waar ik het over heb. Je lag helemaal in je bed te woelen.' Zei Niek. Annabelle zuchtte, 'Jij weet ook altijd alles hé?' Zei Annabelle. 'Je moet beloven dat je het niet tegen vader en moeder zal vertellen.' 'Dat beloof ik Annabelle, je weet toch wel dat ik te vertrouwen ben. Nou, kom op wat heb je gedroomd.' 'Ik was op het slagveld met Paul en hij werd voor mijn neergestoken, om mij te beschermen. Het was afschuwelijk.' 'Ik snap het al zusje,' zei Niek. 'Je bent op Paul verliefd. Dan is het logisch dat je het verschrikkelijk zou vinden als hij zou worden gedood. Ik hoop voor jou dat hij nooit mee hoeft te vechten, want hij mag van zijn vader nog niet meevechten en ik hoop dat hij pas mag vechten als de oorlog afgelopen is.' Niek zat bij Annabelle op bed en zij legde haar hoofd op zijn schoot. Niek begon geruststellende woorden tegen haar te zeggen terwijl hij over haar hoofd streelde en zo viel Annabelle weer in slaap.

Heey iedereen hier is dan weer een stukje, van nu af aan zal ik elke dinsdag een stukje posten. Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden om dit te lezen en zeg het vooral, wanneer ik dingen kan verbeteren ;).