De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 15

Nou hier is hij dan, weer een beetje laat, maar het kan niet anders tegenwoordig. Echt heel druk met school enzo. Maar dat maakt niet uit, ik hoop dat jullie hem leuk vinden! veel leesplezier!!!   Groetjes.

Sarah liep de tent in en zag dat er een lamp aan stond. Waarom staat de lamp aan die was nog niet aan toen ik weg ging. Er lag een briefje op de tafel. Die lag er ook nog niet toen Sarah weg ging. Sarah liep naar de tafel en zag dat haar naam erop stond. Ze maakte de envelop open. Er zat een brief in met een kriebelig handschrift erop. Dat was het handschrift van Niek. Op de brief stond: 'Sarah we zijn naar je op zoek. Annabelle was helemaal in paniek toen ze zag dat jij niet meer in bed lag en heeft ons allemaal wakker gemaakt. Als je deze brief leest blijf dan in de tent. We komen zo wel weer terug. Groetjes Niek.' Ook dat nog. Dacht Sarah. Uitgerekend die ene keer dat ik even weg ben komt er iemand achter en wordt helemaal bezorgd om mij. Sarah was helemaal uitgeput, maar ze moest wachten op Annabelle en de rest. Maar Sarah kon haar ogen niet open houden. Het was zo erg dat haar hersens niet meer mee wilden werken. Ze kon alles niet op orde krijgen. Ze wilde het gesprek dat ze met Paul had gehad nog even goed nagaan, maar het lukte niet omdat ze zo moe was kon ze zich niks meer herinneren wat ze met Paul had besproken. Ze hoorde de flap van de tent ook niet opzij gaan en weer dicht gaan. Ze had pas door dat er nog meer mensen in de tent waren dan zij toen er ineens iemand om haar hals vloog. Het was Annabelle die zo opgelucht was dat Sarah niks was overkomen. 'Sarah ik was zo ongerust, waar was je nou heen gegaan?' Annabelle was altijd bezorgd om haar vriendinnen, omdat ze er niet veel had en dat kwam omdat ze anders was dan de anderen. 'Ik ben even een rondje om het kamp heen gelopen omdat ik niet kon slapen. Ik had last van nachtmerries en Paul kon ook niet slapen dus heb ik even met hem gepraat.' Annabelle keek Sarah aan. Ze had anders nooit nachtmerries voor zover Annabelle wist. Dan moest er wel iets ergs aan de hand zijn als Sarah nachtmerries had. Annabelle was helemaal in gedachten verzonken, terwijl Niek Sarah aan het vertellen was dat het niet verstandig was om 's avonds laat nog op het terrein rond te lopen. Sarah was zo moe dat ze niet meer goed hoorde wat Niek tegen haar aan het zeggen was. Niek zag dat Sarah niet naar hem luisterde en begon nu over dat ze wel moest luisteren, want ze hadden het beste met Sarah voor. Maar toen Niek naar Sarah keek begreep hij al waarom Sarah niet luisterde. Sarah was doodop en was aan het dommelen. 'Laten we het hier morgen maar over hebben. We kunnen nu beter gaan slapen Sarah en wij allemaal zijn hartstikke moe.' Toen Niek dat zei had Annabelle het gevoel dat de grond onder haar voeten trilden. 'Ligt het aan mij of beeft de vloer nu?' Vroeg Annabelle. 'Ja, ik voel het ook Annabelle.' Zei Sarah. Matthias keek bezorgd naar Janet. Janet begreep wat haar man dacht. Ze hebben het kamp gevonden en vallen het nu aan. Maar of dat zo was zou pas bevestigd worden als het alarm af ging, maar dat gebeurde niet. 'Ik ga even buiten kijken. Niek blijf jij hier op de meiden passen voor het geval dat.' Niek keek nu ook angstig, hij had altijd gedacht dat hun kamp onvindbaar zou zijn. Niek wist niet wat hij moest doen. Janet begreep in welke situatie Niek nu zat en probeerde hem een hand onder de riem te steken, maar het lukte niet perfect. 'Niek misschien is het wel helemaal niks. Je weet zelf ook dat we goed zijn verstopt.' Maar Niek was niet overtuigd. 'Maar wat als er nou wel wat is dan is het niet best voor het kamp.' Zei Niek. 'Daar heb je misschien wel gelijk in Niek, maar je moet nooit laten merken dat je bang bent of een andere emotie voelt. Alleen maar vastberadenheid, daardoor voelen diegene die bij jou zijn zich veilig. Omdat ze dat denken dat je weet wat je doet. Je moet altijd zeker van jezelf zijn dan krijg je meestal de hoogste positie bij het leger.' Die woorden deden iets met Niek, zijn gezicht verstrakte en keek Annabelle, Sarah en Janet aan. 'Jullie kunnen wel weer gaan slapen ik maak jullie wel wakker wanneer het nodig is.' Janet keek tevreden naar haar zoon, hij had zich goed hersteld en straalde nu zoveel zekerheid uit dat ze met een gerust hart kon gaan slapen.

Annabelle en Sarah waren nog steeds bang en gingen daarom maar dicht bij elkaar slapen en Janet wist wel hoe het voelde om zo bang te zijn. Dat had zij ook gehad in het begin van de oorlog. Toen waren er vaak invallen geweest en dat kan ze zich nog steeds herinneren. Tijdens één van die invallen was haar moeder neergestoken en had het niet overleefd. Uit angst waren ze toen gevlucht en bij de verzetsstrijders terecht gekomen. Daar ontmoette ze Matthias en ze leefde nu al drieëntwintig jaar met Matthias in de kampen van de verzetsstrijders. Het beviel haar goed, maar ze verlangde soms wel naar een goed huis dat zou ze wel weer willen een eigen huis voor haar en haar gezin. Jammer genoeg zat dat er nog lang niet in. Eerst moest de koning worden afgezet voordat ze eindelijk hun eigen leventje konden leven. Dat was in die drieëntwintig jaar nog niet gebeurt en Janet had er ook weinig hoop in dat het snel zou gebeuren. Nooit teveel hoop hebben was haar spreuk je kunt er alleen maar teleurgesteld van worden. Janet viel met allemaal herinneringen van het begin in slaap en werd pas weer wakker toen ze een hand op haar schouders voelde. Het was Matthias die terug was gekomen. Hij glimlachte naar Janet. Hij zei op fluisterende toon: 'Het was maar een kleine groep verkenners. We hebben ze allemaal gedood zodat ze geen informatie over onze plek naar de koning konden brengen. Het was allemaal dus zo slecht nog niet. Hoe heeft Niek het gedaan?' Janet ging op de rand van het bed zitten en keek haar man aan. 'Hij was eerst wat onzeker, maar ik heb hem op het hart gedrukt dat hij dat juist niet moest laten merken en je zag meteen een verandering in zijn houding. Hij heeft Annabelle en Sarah weer op bed gekregen en dat terwijl ze nog aardig bang waren. Maar ze vielen binnen een minuut in slaap doordat Niek zo geruststellend overkwam.' Matthias leek bij die woorden helemaal te glunderen, omdat hij zo trots was op zijn zoon. Hij zei: 'hij heeft het in zich om een leidinggevende rol te krijgen later in het leger.' Janet knikte ze was het eens met Matthias, Niek zou later een goede leider in het leger kunnen worden. Hij zou niet laten zien als hij even geen raad wist. Hij kon goed improviseren en hij was goed in alle lessen die hij kreeg. Het was bijna een wonderkind zo goed was hij in alles. Maar niet zo goed als Annabelle, maar daar kon hij niks aan doen Annabelle was geboren volgens een voorspelling. Maar Janet wist bijna zeker dat als de koning was gevallen Annabelle niet meer in het leger zou willen vechten. Het was voor haar helemaal duidelijk geweest toen Annabelle gewond was. Ze mompelde wel eens in haar slaap dat ze nooit meer wilde vechten. Janet wist alles over haar kinderen, daar had ze een goed gevoel voor om te weten wat haar kinderen graag wilden. 'We kunnen nu maar beter gaan slapen ik denk dat de kinderen morgen veel vragen voor je zullen hebben.' Zei Janet. 'Ja, dat denk ik ook, maar eerst moet ik Niek op bed brengen hij is op de stoel in slaap gevallen.' Matthias liep weg uit de geïmproviseerde kamer voor hem en zijn vrouw en liep naar de tafel waar Niek inmiddels lag te snurken. Matthias schudde Niek zachtjes door elkaar. 'Kom knul je moet je bed in.' Zei Matthias. Niek keek slaperig op en stond op van de stoel. Liep naar zijn bed. Niek liet zich op het bed vallen en sliep weer verder. Matthias deed de dekens om en ging zelf ook naar bed. De rust was weer gekeerd in het kamp en iedereen was weer rustig aan het slapen.