De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 18

Heey iedereen, omdat ik vandaag jarig ben update ik nu ook een stukje. Om het een beetje met jullie te vieren ;).  Ik hoop dat jullie het leuk vinden en veel leesplezier :)

Sarah en Geert waren uitgepraat en Geert was weer terug gegaan naar de tent van de leiders. Sarah was nog aan het overdenken wat Geert nou allemaal had gezegd en ze was er blij mee dat ze ook nog nadachten voordat ze besluiten namen. Ze wilde nog met Annabelle praten maar zij was nergens te bekennen. Annabelle liep over het terrein, maar kon Sarah niet vinden. Annabelle was al naar meerdere mensen geweest, maar niemand had Sarah gezien. Annabelle liep moedeloos verder. Net toen ze het wilde opgeven zag ze Sarah lopen. 'Sarah! Hier heb ik!' Sarah hoorde een bekende stem en keek om. 'Annabelle daar ben je, ik zocht al een poosje naar je.' Annabelle en Sarah liepen naar elkaar toe. Ze zochten een plek om te gaan zitten. Ze zagen een paar dozen en gingen daar op zitten. Nu Annabelle dichterbij was, zag Sarah dat Annabelle haar harnas aan had. 'Je hebt je harnas alweer aan.' Zei Sarah tegen Annabelle. 'Dat klopt Sarah.' Zei Annabelle. 'Ik met Erik op een Queeste. Hij heeft van de leiders een opdracht gekregen en mocht iemand om hulp vragen.' Legde Annabelle uit. 'En hij wilde dat jij meeging.' Zei Sarah beteuterd. Het was voor Sarah geen leuke gedachte dat haar beste vriendin weer gevaarlijke dingen moest gaan doen. Het zou deze keer wel vreselijk mis kunnen gaan. Annabelle zag aan Sarah's gezicht waar ze aan dacht. 'Sarah er overkomt me niks, Erik is ja bij mij. Hij zal me koste wat het kost beschermen.' 'Dat weet ik wel Annabelle, maar het idee dat jij weer gevaar loopt doet me gewoon niet goed.' Annabelle wilde reageren, maar Sarah stak haar hand op en Annabelle bleef stil. 'Ik weet dat het niet anders is, maar toch, ik zou er nooit aan kunnen wennen dat mijn beste vriendin gevaar loopt.' Annabelle begreep Sarah wel, zij zou het ook niet prettig vinden als een van haar beste vriendinnen in gevaar zouden verkeren. Annabelle keek naar de zon en zag dat ze nog maar een kwartier had. 'Sarah ik moet gaan anders kom ik te laat en ik moet ook nog een paar spullen inpakken.' Sarah snapte het en stond op. Annabelle stond ook op en ze gaven elkaar een afscheidsknuffel. 'Ik hoop dat je snel weer terug komt en ongedeerd natuurlijk!' Zei Sarah op een dreigende toon, maar je zag dat Sarah het niet bedreigend bedoelde. Sarah moest bijna huilen, maar Annabelle zag dat ze haar tranen probeerde tegen te houden. 'Dan ga ik maar eens.' Zei Annabelle. Sarah knikte en ze gaven elkaar nog een laatste knuffel voordat Annabelle wegliep. Sarah ging weer terug naar haar tent en ging daar de rest van de dag op haar bed liggen huilen. Althans dat was de bedoeling.

Annabelle liep naar haar tent en pakte nog een paar hoognodige spullen, zoals een drankje die tegen ontstekingen was en een paar verbandspullen, zodat Erik haar of zij Erik zou kunnen verbinden. Nadat ze alles makkelijk verpakt had ging ze naar de verzamelplaats. Erik was er al en keek naar Annabelle toen ze de verzamelplaats opliep. Erik wilde zo snel mogelijk alles afgehandeld hebben, zodat hij weer les kon gaan geven. Annabelle en Erik gingen te voet weg. Erik en Annabelle waren het begin van de reis stol. Toen ze bij de grens waren hielden ze stil. 'We rusten hier even uit Annabelle.' Annabelle vond dat wel een goed idee, zij was al langer dan een uur doodop en was toe aan een pauze. Annabelle ging op de grond zitten en zuchtte opgelucht. Lang kon ze niet blijven zitten, want Erik wilde een plek zoeken om het kamp op te slaan. Annabelle moest hout zoeken voor een klein bescheiden vuurtje, want als ze een gewoon kampvuur zouden maken viel het teveel op. Toen Annabelle klaar was en het vuurtje had aangedaan zette ze haar kleine tentje op. Erik had twee houten zwaarden gemaakt, omdat echte zwaarden teveel lawaai maakten, en zijn eigen tentje opgezet. Hij was nu bezig met het maken van het eten. Annabelle begon met het maken van een boog, die had ze niet meer kunnen nemen. Ze had wel een koker met pijlen weten te bemachtigen, maar een boog moest ze nog zelf maken. Ze wist dat er veel tijd in zou gaan zitten. Ze zou er eigenlijk een week over moeten doen, maar omdat ze het zo vaak gedaan had kon ze het in twee dagen doen. Erik was klaar met het eten. Ze aten het in stilte op. Na het eten nam Erik nog een kop koffie. Hij bood Annabelle ook een kop aan, maar zij sloeg het af. Ze was weer bezig gegaan met haar boog. Het zou ook een hele grote boog worden, want daar kon zij het beste mee schieten. Erik liet haar niet lang werken aan haar boog. Hij dronk zijn koffie op en strekte zijn spieren. Toen hij klaar was met strekken gooide hij het houten zwaard in Annabelle haar richting. Annabelle had in de jaren dat ze trainde een reflex opgebouwd en ving het houten zwaard behendig op. Ze keek haar meester aan en hij wenkte haar om op te staan. Annabelle stond op, nog voordat ze helemaal was opgestaan viel Erik aan. Annabelle reageerde en pareerde de slag. Annabelle stond op en sloeg toe: een bovenhandse houw, een steek, onderhandse houw, de hele tijd door. Erik kon er haast niet tegenop, maar toch zag hij zijn kans schoon. Annabelle had altijd een plek onbeschermd. Erik sloeg de houw van Annabelle af en ging richting de onbeschermde plek. Hij kwam er net te laat achter dat, dat de plek was waar Annabelle gewond was geweest. Hij raakte de plek aan en Annabelle keek geschrokken naar Erik. Ze liet haar zwaard vallen en viel op de grond. Erik liet zijn zwaard ook vallen en liep naar Annabelle. 'Annabelle gaat het wel?' Annabelle kon niks meer zeggen. Het deed zoveel pijn. Ze begreep wel dat Erik even was vergeten dat ze daar gewond was geweest. Annabelle lag daar nu vechtend voor het bewustzijn. Erik kon niet zoveel doen, alleen maar rustgevend tegen Annabelle te praten. Annabelle was sterker geworden, want na tien benauwde minuten was de pijn weer weg. Annabelle bleef liggen. Ze had erg gezweet en ze was nog niet van de schrik bekomen. Erik besloot dat Annabelle maar beter kon gaan rusten, want ze hadden morgen weer een hele tocht voor de boeg. Ze moesten zo snel mogelijk hun Quest voltooien. Het was namelijk cruciaal dat de leiders het te weten zouden komen. Erik zei dat altijd tegen Annabelle dat de leiders zo snel mogelijk de informatie moesten krijgen, maar wat die informatie was wist ze niet. Erik ging even een rondje lopen en liet Annabelle alleen in de tent liggen. Ze zou goed moeten rusten wilde ze de reis van morgen volhouden.