De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 9

Daar kwamen de problemen al. Annabelle en Paul waren nu eindelijk gewoon gezellig aan het praten toen ze schrokken van een boze stem achter hun. 'Paul! Wat doe jij hier? Ik had toch gezegd dat je haar met rust moest laten!' Paul en Annabelle keken waar de stem vandaan kwam en zagen Bert staan. 'Pap ik was bezorgd toen ik zag hoe Annabelle helemaal wit werd, toen je haar je verhaal vertelde en wilde zeker weten dat het allemaal wel goed met haar ging.' Zei Paul. Maar zijn vader leek niet blij met dat antwoord en dus hielp Annabelle hem. 'Als Paul niet was gekomen zou ik nu nog steeds zitten piekeren over wat u mij verteld heeft.' Zei Annabelle. Bert werd daardoor alleen nog maar bozer. 'Hij moest mij helpen met de voorbereidingen.' Zei hij. 'Voorbereidingen? Wat voor voorbereidingen?' Vroeg Annabelle. 'Voorbereidingen voor het gevecht,' zei Bert. 'Voor welk gevecht?' Vroeg Annabelle die wit wegtrok van angst. 'Het is niet erg hoor gewoon een kleine veldslag. Ik moest alleen meehelpen met de voorbereidingen, ik ga zelf niet mee, dat mag niet van mijn vader.' Zei Paul. Annabelle keek opgelucht, dat was ook de bedoeling. Het leek alsof hun vriendschap voorbestemd was. 'Kom nu mee Paul we moeten nog veel dingen doen.' Zei Bert. Paul die niet tegen zijn vader in kon gaan zei: 'Ik kom er zo aan beloofd.' Bert was tevreden met dat antwoord en liep weer weg. 'Sorry, dat ik je in de problemen heb gebracht bij je vader Paul.' Zei Annabelle. 'Dat geeft niet ik ben al blij dat ik je heb kunnen helpen en dat je nu niet meer zo met het verhaal van mijn vader zit. Ik kom nog wel weer terug dan kunnen we elkaar beter leren kennen en nog beterschap.' Zei Paul voordat hij wegliep om zijn vader te gaan helpen met de voorbereidingen.

Annabelle was door het gesprek met Paul aardig moe geworden, maar ze wilde nog graag even naar hun familietent toe. Iedereen zou nu al wel weer terug in de tent zijn. Ze riep een zuster en vroeg of zij haar wilde helpen om naar haar familietent te brengen. De zuster vond dat niet erg en hielp Annabelle naar de tent toe. Toen ze waren aangekomen bij de tent klopte ze op het harde gedeelte van de tent en wachtte op toestemming om binnen te mogen. 'Binnen,' hoorde ze haar vader zeggen en liep samen met de zuster naar binnen. Toen Matthias zag wie binnen kwam sprong hij op en liep naar Annabelle toe. 'Lieverd fijn om jou weer te zien.' Zei hij. Annabelle was verrast door deze reactie, dat was ze helemaal niet gewend. Haar vader reageerde nooit zo als er iemand van de familie thuis kwam. Annabelle bedankte de zuster die haar naar hun familietent had gebracht, ze was in goede handen bij haar familie. Dat zag de zuster wel en liep weer terug naar de ziekentent. Voordat de zuster wegging was Niek al bij Annabelle om haar te ondersteunen. Hij leidde haar naar een stoel zodat ze kon gaan zitten en niet de hele tijd hoefde te staan, wat zeer vermoeiend was voor Annabelle. Als ze de hele tijd moest staan zou ze niet zo lang kunnen blijven als ze nu deed. 'Hoe gaat het nou met je Annabelle?' vroeg Matthias. 'Het gaat prima met me, hoor.' Zei Annabelle. 'Wanneer mag je weer gewoon hier in de tent slapen, want we missen je heel erg.' Die woorden waren mooi om te horen, omdat dat het liefste was wat Matthias had gezegd in de hele tijd van de oorlog. 'Ik weet niet wanneer ik weer terug mag naar onze tent, maar ik hoop snel weer, want ik mis jullie naast me in de tent ook heel erg.' Zei Annabelle. Er was een ongemakkelijke sfeer in de tent. Niemand wist wat ze moesten zeggen, dus begon Niek een beetje ongemakkelijk. 'Vader zou u ook kunnen vertellen waarom Annabelle een speciaal geval is en ook als enige meisje gevechtstraining krijgt en zo.' 'Nou er is ooit een voorspelling gedaan dat er op 12 november een jongen of meisje geboren zou worden die de koning zou doden. De koning moest dood, omdat hij arrogant was en is. Hij denkt alleen maar aan zichzelf, daardoor begon de armoede in het land. En ook dat er veel mensen onterecht in de kerkers kwamen. Op 12 november werd Annabelle dus geboren en de leiders zeiden gelijk tegen ons dat zij anders zou zijn dan de andere kinderen, en zo was het als er iets ergs gebeurde dan liepen de andere meisjes weg maar Annabelle niet. Nee, Annabelle ging juist naar de problemen toe en loste ze op. Als het niet met woorden kon deed ze het met brute kracht.' Daar stonden Niek, Mandy en Annabelle versteld van. Annabelle deed dat nu namelijk niet meer, want als er nu een probleem was zoals ruzie, dan was zij de eerste die weg was. Matthias was nog niet klaar met vertellen en ging verder. 'Maar op een dag toen er weer een ruzie was en Annabelle het probeerde op te lossen werd zij geslagen door de jongen die op dat moment met een andere jongen ruzie had en daardoor begonnen ze gezamenlijk op Annabelle in te slaan. De twee jongens waren weliswaar weer vrienden, maar Annabelle was heel erg beschadigd niet alleen van buiten maar ook vanbinnen. Ze had een blauw oog en heel veel kneuzingen, maar het ergste was dat ze nooit meer durfde om een ruzie op te lossen.' Nou waren ze alle drie overdonderd dat ze niet meer wisten dat zoiets ooit gebeurd was. 'Maar dat kan helemaal niet ik heb nooit ruzies opgelost en zal het ook nooit gaan doen,' zei Annabelle. 'Dat komt dus door dat ene incident dat je helemaal in elkaar bent geslagen.' Zei Matthias. 'Maar daar kan ik me helemaal niets van herinneren.' Zei Annabelle. 'Nee, dat klopt Annabelle. Nadat je in elkaar was geslagen ben je twee dagen bewusteloos geweest en je had een zware hersenschudding. Je weet er dus niks meer van het enige dat is overgebleven is dat je geen ruzies meer oplost.' Zei Matthias. Iedereen in de tent wist nu niet meer wat ze moesten zeggen. Na tien minuten werd het Annabelle teveel en vroeg aan Niek of hij haar weer terug naar de ziekentent wilde brengen.

Eenmaal terug in de ziekentent viel Annabelle al snel in slaap. Toen ze weer wakker werd schrok ze zich gelijk al dood, want daar aan haar bed zat Paul. 'Paul wat doe jij hier?' vroeg Annabelle. 'Ik wilde gewoon naar je toe alleen je sliep, dus ik ben maar bij je blijven zitten, omdat de zuster zei dat je al een poosje sliep en zo wakker kon worden. De zuster had gelijk, want ik zit hier nog geen vijf minuten.' Zei Paul. 'Je vader is zeker weg. Anders zou je hier niet kunnen komen.' Zei Annabelle. 'Dat is zo.' Zei Paul. 'Ik wilde graag met jou een wandelingetje maken. De zuster zei ook dat je niet langer meer hier in de tent hoefde te slapen.' Dat kwam onverwacht. Annabelle wist niet wat ze nu moest voelen vreugde of juist teleurstelling omdat Paul haar dan niet meer langer zou opzoeken. 'Oké, dat is ja geweldig dat ik hier niet meer hoef te zijn. Natuurlijk wil ik wel een wandelingetje met je maken.' Zei Annabelle. 'Ik wacht buiten op je dan kun jij je rustig aankleden.' Zei Paul. Paul liep weg en Annabelle ging zich aankleden. Ze moest nog steeds de jurken dragen, omdat die niet op haar wond drukten, deze keer had ze een lichtblauwe aan. Toen ze buiten kwam stond Paul tegen de tent aan geleund. Toen hij haar zag, begon hij te glimlachen en wenkte Annabelle zijn kant op te komen. Toen Annabelle bij hem was pakte Paul haar bij de arm en leidde haar door het kamp. Toen Paul een rustige en afgelegen plek in het kamp gevonden had, bleef hij staan en liet Annabelle los. 'Annabelle ik weet niet wat het is, maar als ik bij jou ben voel ik me de gelukkigste mens op aarde.' Zei Paul. 'Zo voel ik me ook. Ik heb ook als jij bij me bent dat ik alles aan jou kan vertellen, omdat jij alles begrijpt en serieus neemt en niet alleen maar omdat ik de koning moet doden.' Zei Annabelle. Ze meende echt wat ze zei, ze kon altijd met alles terecht bij Paul op de een of andere manier, maar het voelde goed. 'Ik zou je graag beter willen leren kennen alleen ik mag helemaal niet in jou buurt komen van mijn vader het lijkt alsof hij iets voor ons achterhoud.' Zei Paul. 'Ja, zo'n gevoel had ik ook al, dat je vader ons niet alles vertelt en ons bij elkaar weg wil houden.' Zei Annabelle. Ze wisten niet waarom Bert zo deed, maar het was wel duidelijk dat hij niet wilde dat Annabelle en Paul elkaar zagen maar waarom? Daar konden ze niet achter komen ze probeerden zoveel mogelijkheden uit maar alles liep weer uit op een teleurstelling, omdat er gewoon onmogelijke dingen tussen zaten. Zoals dat Bert niet wou dat Paul iets voor Annabelle ging voelen, omdat Paul dan misschien wel machtiger zou worden dan Bert zelf. Maar dat was onmogelijk ook al zou Paul iets voor Annabelle voelen en andersom Paul zou nooit machtiger worden dan Bert. Alleen als Bert natuurlijk kwam te overlijden, maar dat wilde Paul al helemaal niet. Paul en Annabelle zaten dus in de knoop met waarom Bert Paul niet bij Annabelle in de buurt wilde hebben. Nadat ze van alles hadden besproken bracht Paul Annabelle terug naar hun familietent.

--------------------------------

Heey iedereen :). Hier is hij dan hoofdstuk 9 van de memorabele strijd! Ik heb het een dag eerder geupload dan ik van plan was, maar dat is alleen maar mooi toch hihi. Ik wilde nog even iets zeggen voor de mensen die de vlucht gelezen hebben, zoals je hebt gemerkt heb ik een hele tijd niks gepost, ik ben druk met school nog, Even de laatste lootjes. Maar zodra ik klaar ben met school zal ik hier ook mee verder schrijven. Hopenlijk vonden jullie dit hoofdstuk leuk! :) En wees niet bang ik kan altijd feedback gebruiken!