De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 17

Annabelle had daar de hele tijd gestaan als een standbeeld, want bij haar was de klap ook enorm. Hoe zou ze nu kunnen vechten wetend dat ze Paul de dood in zal jagen? 'Annabelle gaat het met jou?' Vroeg een van de leiders. Annabelle gaf geen antwoord. Ze was zo in shock dat ze niks meer hoorde en ook niks meer kon vertellen. De leiders werden bezorgd, misschien hadden ze wel de verkeerde keuze gemaakt. De leiders konden niks meer doen, hun keuze was genomen en die mocht nooit herroepen worden. Het was het lastigste wat ze hebben gedaan. 'Annabelle?' de leiders probeerden nog steeds contact met Annabelle te krijgen maar tevergeefs. Ze riepen een bediende. Ze droegen hem op om Niek te halen misschien dat hij wist wat hij met zijn zusje moest doen. De leiders wachtten ongeduldig af, voor hun leek het heel lang te duren voordat de bediende met Niek weer terug kwam. 'Niek je zusje is een beetje in shock vrees ik. Wij kunnen geen contact met haar krijgen kan jij misschien iets doen?' Niek keek haar zusje aan en zag dat ze veel moeite deed om niet in huilen uit te barsten. 'Als jullie mij willen excuseren heren dan neem ik Annabelle even mee. Ze komt zo wel weer terug.' De leiders vonden dat niet erg en zei dat ze wel weg mochten. Niek nam Annabelle mee naar buiten. Zodra ze buiten waren vloog Annabelle Niek om de hals en begon ze te huilen. 'Rustig maar Annabelle, leg me maar even uit waarom je zo van slag bent.' 'Ik was naar de leiders gegaan nadat ik van Sarah had gehoord dat Paul ook mee zou gaan vechten. Ik vroeg aan de leiders of ze ons ook niet bij elkaar in zouden delen, omdat Sarah en ik weten dat het dan zijn dood wordt. En de leiders wezen dit verzoek af.' Niek begreep het helemaal. Ze wilde niet dat zij de aanleiding zou zijn van de dood van een goede vriend. 'Annabelle je kunt er niks aan doen. Je kunt er wel voor zorgen dat jullie op het strijdveld niet bij elkaar in de groep komen. Dan kun je hem nog wel een beetje ontwijken.' Annabelle dacht na. Misschien is dat wel de enigste uitweg als ze bij elkaar op het strijdveld staan. 'Ja, je hebt helemaal gelijk Niek. Dankjewel, je hebt me heel erg geholpen.' 'Je moet nog wel even naar de leiders om je gesprek af te ronden.' Annabelle wist dat Niek weer gelijk had en ze nam afscheid van Niek en stapte de tent binnen.

Ondertussen had de ene leider Sarah ingehaald en waren zij ook in gesprek. De leider die Geert heette kon Sarah eerst niet laten stoppen met huilen. Sarah was ook zo geschokt geweest. Het was Geert eindelijk gelukt om Sarah stil te krijgen en was haar aan het uitleggen waarom ze dit besluit samen hadden genomen. 'We kunnen hun niet scheiden want we hebben iedereen nodig in de strijd.' Sarah kon zich hier wel in vinden. 'Het enigste wat we kunnen doen is als ze bij elkaar op het slagveld terecht komen kunnen ze alleen in andere groepen opgedeeld worden, dan zijn ze misschien wel samen op het slagveld maar ze zijn niet dicht bij elkaar.' Sarah begon het te snappen en zei: 'Dus jullie hebben het wel zo uitgedacht dat ze geen van beide elkaar kunnen doodden.' Geert zag dat Sarah begreep waarom ze de keuze hadden gemaakt. Hij was blij dat hij haar achterna was gerend, want anders had ze misschien nooit meer met hun te maken willen hebben en dat zou heel ernstig zijn. Hij wist namelijk iets over haar wat niemand anders wist behalve de andere leiders en haar vader. Sarah zou nog een grote rol gaan spelen bij de volgende veldslagen die zouden komen. Sarah begon te lachen en zei: 'Gelukkig hebben jullie er wel over nagedacht, want we weten haast wel zeker dat Paul zich de dood injaagt als hij met Annabelle op het strijdveld vecht.' Geert keek het meisje aan. Ze is nog zo jong en ze wordt nu al geconfronteerd met de waarschijnlijke dood van haar vader en haar broer, omdat ze mee vochten in de strijd die al veel mensenlevens had geëist. Jammer om te zien dat meisjes zoals zij zo snel volwassen moesten worden.

Annabelle was op het kamp aan het rondlopen. Ze had Sarah nog niet gevonden en wilde heel graag met haar praten. Ze zou alles veel beter kunnen begrijpen misschien als Annabelle alles zou uitleggen en dat alles goed zou komen. Maar het hele kamp was zo druk, dat ze Sarah niet kon vinden. Ze zou wel terug gaan naar de tent en dan zou ze wel een andere keer met Sarah praten. Het liep helaas even weer anders dan ze wilde. Ze keek nog steeds rond naar Sarah en liep zo tegen iemand op. 'Sorry, ik keek niet uit ik was zo in gedachten verzonken.' 'Ja, dat kon ik merken, maar het geeft niet ik zocht je toch al.' Annabelle keek op en zag dat Erik voor haar stond. 'O, meester ik had niet gezien dat u het was. Ik zocht Sarah ze was verdrietig de tent van de leiders uitgerend vanwege een voorstel die wij hadden gedaan was geweigerd.' 'Ja, dat klinkt niet zo goed. Maar ik heb haar net nog gezien ze was met Geert in gesprek. Ze zag er niet verdrietig uit dus het zal al wel weer goed zijn.' 'Oké, dan hoef ik tenminste het haar niet meer uit te leggen dat de leiders geen onnodige beslissingen hebben genomen. Maar u wilde mij spreken meester?' 'Ja, ik heb een opdracht gekregen van de leiders en ik mocht iemand meenemen om mij mee te helpen. Ik zou graag willen dat jij met mij mee gaat, maar je moet het zelf willen. Ik wil je namelijk niks dwingen.' Annabelle keek Erik aan ze had niet gedacht dat een leraar haar hulp ooit eens nodig zou hebben. 'Maar moeten we dan weer ergens heen waar het gevaarlijk is? Ik wil namelijk niet weer in de problemen komen bij mijn ouders.' Annabelle wist maar al te goed dat ze deze keer dan voorzichtig moest zijn en dat ze het bij haar ouders moest melden. De vorige keer had ze net geen straf gehad, omdat ze het al een straf genoeg vonden dat ze zoveel pijn leed. 'Het is allemaal al met je ouders geregeld. Ik heb eerst aan hun gevraagd of het mocht voordat ik het jou zou vragen.' Daar was Annabelle blij mee, ze zou nu geen problemen met haar ouders krijgen omdat het allemaal al was geregeld. 'Oké, ik ga wel mee meester. Maar wat gaan we doen?' Annabelle was nu een en al oor ze wilde nu ook alles weten. 'Dat vertel ik wel als we onderweg zijn. Nu moet je eerst een paar spullen pakken en jou harnas aan trekken.' 'Maar mijn harnas is toch stuk gegaan?' Annabelle wist dat op de plek waar haar wond zat ze ook een deel van het harnas had zitten. Dat moest nu wel stuk zijn, aangezien zij ook een enorme snee in haar buik had gekregen. 'Het harnas is al weer helemaal gemaakt en er is ook geregeld dat het nu nog beter is. Want het mag niet nog een keer gebeuren dat jij zo ernstig gewond raakt, dat zal namelijk heel erg vreselijk zijn voor jou en misschien haal je het die keer dan niet.' Daar had haar meester een punt wist Annabelle, die plek waar ze geraakt was zou altijd een zwakke punt blijven en als ze daar nog een keer geraakt zou worden zou het misschien niet zo aflopen als nu. Je kon het risico nooit lopen. 'Dus ik moet gewoon weer naar de kleermakers tent toe om mijn harnas te halen?' 'Ja, Annabelle je moet daar gewoon heen gaan dan ga ik alvast de rest van de spullen inpakken. Ik zie je op het verzamelplein over een uur.' En met deze woorden gezegd te hebben ging Erik weg.

Annabelle ging naar de kleding tent toe. Eerst leek het alsof er niemand was, maar na een paar keer roepen kwam Brecht eraan. Annabelle begroette haar vriendelijk. 'Wat fijn om jou hier weer te zien Annabelle. Ik was al bang dat je het niet had gered.' Annabelle lachte vriendelijk. 'Gelukkig ben ik er nog. Ik kwam mijn harnas weer ophalen ik ga namelijk weer op een missie.' Toen Brecht dat hoorde keek ze bezorgt. Ze had nooit kinderen gehad, maar voor dit meisje had ze heel veel respect. Ze was zelfs een beetje moederlijk tegenover haar en dat terwijl ze Annabelle nog maar 1 keer eerder had ontmoet. Dat was de eerste keer dat Annabelle haar harnas kwam ophalen voor de eerste veldslag. Toen het harnas kapot terug gebracht was, was Brecht heel erg bezorgd geweest. Ze wilde helemaal niet weten wat er met Annabelle gebeurd was. Ze was heel bang geweest dat Annabelle dood gekomen was, want het harnas was zo toegetakeld dat ze het niet overleefd kon hebben. Brecht had een paar dagen nadat het harnas terug gebracht was de opdracht gekregen om het harnas weer te maken. Ze wist toen al dat het allemaal goed zou komen en dat Annabelle het toch had overleefd. Ze was zo opgelucht geweest, maar het idee dat Annabelle wellicht weer zou gaan vechten stond haar niet aan. Maar iedereen wist dat het haar lotsbestemming was om de oorlog te stoppen. 'Brecht waarom kijk je nou zo bezorgt? Er kan niks gebeuren Erik gaat met mij mee. Hij is degene die mij om hulp heeft gevraagd het is niks gevaarlijks anders had het niet van mijn ouders gemogen.' Toen Brecht dat hoorde was ze een beetje opgelucht, Matthias en Anna zouden Annabelle nooit zomaar laten gaan. 'Oké dan, zullen we jou je harnas eens laten aantrekken dan? Ik wil namelijk nog een paar aanpassingen doen.' Annabelle vond dat goed en ging naar een achtergelegen ruimte waar je de harnassen kon passen. Annabelle had het harnas al vrij snel aan. Ze liep terug naar Brecht en liet Brecht haar keurende blik over haar heen gaan. Brecht pakte naald en draad een maakte nog een paar aanpassingen. 'Zo dat is klaar. Je bent klaar om te gaan meid.' 'Oké, heel erg bedankt Brecht.' Annabelle gaf Brecht nog een knuffel voordat ze de tent uitliep. Het had niet erg lang geduurd bij Brecht. Annabelle had nog drie kwartier voordat ze bij het verzamelplein verwacht werd. Ze wilde nog even naar Sarah om haar te laten weten dat ze weg moest. Hopelijk vond Sarah het niet erg dat ze het een poosje zonder haar beste vriendin moest stellen. Daar kwam ze snel genoeg achter. Ze zou eerst Sarah moeten vinden voordat ze wist hoe ze het vond. Met dat in gedachten liep Annabelle verder, op zoek naar Sarah.

Heey iedereen, hier is dan weer een stukje. Op de afgesproken dag *is best trots op zichzelf* Het is nou eenmaal druk bij mij, maar ik ga zeker proberen om regelmatig te updaten :) Ik ben zelf al bijna aan het eind van dit verhaal, maar jullie nog lang niet ;) dus hopenlijk zullen jullie nog meer genieten van de andere hoofdstukken.  xxx