De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 7

De volgende dag was het heel anders. Want wat ze de vorige dag gedaan had, was zo vermoeiend geweest, dat ze de hele dag in bed bleef en veel sliep. Ze kreeg ook wel wat bezoek van haar weinige vrienden en haar moeder werkte eindelijk weer, omdat ze nu niet meer haar dochter daar zo hulpeloos zag liggen. Nee, nu leek haar dochter niet meer zo hulpeloos en Janet hoefde ook niet verdrietig te zijn, omdat het aardig de goede kant op ging met haar gezondheid. Als het zo de goede kant op bleef gaan mocht ze over één week weer terug naar haar thuistent en dat was een leuk vooruitzicht om Annabelle weer thuis te hebben. Het zou wel weer gezellig zijn in de tent als Annabelle er weer was, maar ze moesten niet te voeg juichen want misschien zou Annabelle wel weer achteruit gaan en daar was iedereen bang voor. Annabelle lag te slapen zoals gewoonlijk was geworden die dag, maar ze kreeg bijzonder bezoek. Die dag was namelijk Bert, de hoogste leider van het verzet gekomen met zijn zoon Paul en dochter Sarah om te kijken hoe het was bij de vesting. Toen hij hoorde wat er gebeurd was met Annabelle, wilde hij haar gelijk zien en nam zijn zoon en dochter mee.

'Waar ligt Annabelle zuster?' vroeg Bert. 'Als u eventjes geduld hebt dan haal ik haar wel op,' zei de zuster. 'Maar dat hoeft helemaal niet zuster, je moet Annabelle toch niet onnodig laten lopen?' zei Bert. 'Maar Annabelle wil juist zelf weer lopen en Niek haar broer is nu ook bij haar ik haal ze wel even op. Wacht u hier maar even ik ben zo terug,' zei de zuster en liep weg naar het bed waar Annabelle lag. Je was zo bij het bed van Annabelle, dus het ging aardig snel dat de zuster bij Annabelle's bed was. 'Annabelle er is bezoek voor je,' zei de zuster. 'Ik heb gezegd dat jij naar hem toe zou gaan.' 'Dat is goed dankjewel, ik ga er wel heen,' zei Annabelle. Niek had het natuurlijk ook gehoord en stond al op om Annabelle te helpen. Annabelle stond op en werd gelijk ondersteund door Niek en samen liepen ze naar de ingang van de tent waar Bert, Paul en Sarah stonden te wachten tot Annabelle zou komen. Ze had weer een mooie witte jurk aan zodat het niet zou knellen bij haar wond en eigenlijk vond Annabelle de jurken ook wel lekkerder zitten, dan de broek en blouse die ze anders aan had. Toen ze bij de ingang waren zagen ze Bert, Paul en Sarah. Toen Annabelle hun zag en voor hen stond wilde ze buigen, alleen alles wierp het tegen en ze viel bijna flauw. 'Je hoeft niet te buigen hoor Annabelle' zei Bert. 'Je bent nog niet sterk genoeg en je zou nog onderuit gaan.' Annabelle wilde het al tegenwerken, maar Bert liet haar geen kans toe. 'Hoe gaat het nu met je?' vroeg Bert. 'Je hebt het de laatste weken zeker heel moeilijk gehad, maar je zou zeker wel weer beter worden en natuurlijk weer gaan trainen zodat je weer kunt gaan vechten tegen de koning en zijn mannen.' Daar lag het dus dacht Annabelle, ze wilden gewoon weer dat Annabelle zou gaan vechten tegen de koning. 'Ik wil niet meer vechten. Ik vond het gewoon het ergste wat ik ooit heb meegemaakt,' zei Annabelle. 'Ik wil gewoon net als mijn moeder en zusje het werk doen wat een meisje hoort te doen.' Daar keek Bert wel van op, hoezo wilde ze niet vechten dat is toch het leukste wat er is. Blijkbaar was het op zijn gezicht te zien dat hij dat geen leuk antwoord vond, omdat Paul en Sarah bezorgt naar hem keken. 'Gaat het wel goed met u vader?' Vroeg Paul. 'Natuurlijk gaat het goed met me. Maar waarom wil je dan niet meer vechten Annabelle? Het is toch het leukste dat er is?' Zei Bert. 'Maar ik vind het niet leuk,' zei Annabelle. 'Misschien vind u het wel leuk en andere jongens, maar ik niet. Toen ik al die mannen zag sterven op het strijdveld vroeg ik me af waarom ze zich zo lieten afslachten en nog wel vrijwillig ook!' Annabelle leek erg gefrustreerd en dat was te begrijpen, want zij was als enige (en de leider) die weer levend terug waren gekomen en dat was een groot verlies. 'Laten we maar even ergens zitten dan leg ik het allemaal uit.' Zei Bert. Ze gingen de tent uit en zochten een plek op waar ze konden praten. Toen ze een plek gevonden hadden en eindelijk zaten begon Bert met praten.

-----

Heey, weer een nieuw hoofdstuk van de memorabele strijd :). Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden! Als je iets op of aan te merken hebt, mag je dat natuurlijk altijd zeggen :) Ik hoop dat jullie het leuk vonden en tot het volgende hoofdstuk ;)