De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 26

Heey iedereen, hier is dan weer een deel van de memorabele strijd. Hopenlijk vinden jullie deze ook weer een beetje leuk om te lezen :). Veel leesplezier en laat vooral weten wat je ervan vind!

Annabelle haar herstel duurde langer dan verwacht. Ze ergerde zich dood. Ze mocht niks doen, ze zat meestal alleen in de tent. Gelukkig was ze na een week helemaal genezen. Ze ging vaak in haar vrije tijd naar de ziekenzaal. Meestal ging ze dan met Patrick praten. Soms mocht ze naar Paul, daar bleef ze dan een poosje zitten, maar meestal sliep hij als ze daar was. Hij bleek er toch ernstiger aan toe te zijn dan eerst was gedacht. Nadat ze bij Paul wegging, ging ze nog even bij Patrick zitten. Zij praatten dan altijd een poosje. Bas ging elke dag ook vooruit. Als hij dan wakker werd probeerden Patrick en Annabelle hem zoveel mogelijk bij te praten. Elke keer konden ze een stukje langer met hem praten. Dit was ook voor Emma geweldig. Haar kleine broertje werd eindelijk beter. Ook Patrick ging vooruit en het zou niet lang meer duren voordat hij de ziekentent mocht verlaten. Hij wilde heel graag weer in zijn eigen bed slapen en weer de dingen doen die hij voor de veldslag deed. Annabelle zat bij Patrick en Bas. Ze vertelde hun wat er allemaal voor interessants was gebeurt in het kamp. Dit was niet zoveel dus was ze dan ook snel uitgepraat. Nadat Annabelle was uitgepraat, discussieerden ze nog een poosje over wanneer Patrick en Bas weer uit de ziekentent mochten. Nadat deze discussie was afgerond ging Annabelle terug naar de familietent. Ze zou eindelijk weer mogen beginnen met de lessen. Zij het nog een beetje aangepast. Zwaard vechten stond als eerste op het programma. Erik gaf een goede, maar rare les. Dit soort lessen gaf Erik anders nooit, maar het was wel een leuke leerzame les. Annabelle liep weer terug naar haar familietent toen Erik haar tegenhield. 'Annabelle we moeten weer naar het paleis om nieuwe informatie aan de leiders te geven.' 'Het was toch maar eenmalig meester?' vroeg ze. 'Nee ik moet het nog 1 keer voor de zekerheid.' 'Prima, maar ik wil niet te lang wegblijven net als de vorige keer.'  'Is goed dan zie ik je zo op het plein.'  Erik liep weg en Annabelle ging naar de familietent om een aantal spullen te pakken voordat ze Erik weer zou ontmoeten. Er was niemand in de familietent, dat had ze ook niet anders verwacht. Ze pakte haar tas vlug in en liep naar het plein toe. Erik stond al op haar te wachten. 'Kom da gaan we. Hoe vroeger we weg gaan hoe eerder we terug zijn.'  Zei hij toen Annabelle binnen gehoorsafstand was. Ze gingen dan ook gelijk op weg. Toen de avond viel en ze genoodzaakt waren om het kamp op te slaan waren ze al bij de grens. Annabelle en Erik zaten aan het kampvuur. Ze zeiden geen enkel woord tegen elkaar. Annabelle had verwacht dat Erik weer gevechtstraining zou geven, maar hij deed dit niet. Annabelle was ook wel blij dat ze gewoon even kon zitten en haar mond kon houden. Erik stond ineens op, het kwam zo onverwacht dat Annabelle er van schrok. ' We gaan op bed, morgen bij dageraad er weer uit en dan kunnen we het paleis bereiken.'  Zei hij bruusk en liep naar de tent toe om te gaan slapen. Het duurde zeker 5 minuten voordat Annabelle haar verbazing opzij kon zetten en zelf op bed ging. Die nacht was het bijzonder rustig.

Erik was al vroeg wakker en had Annabelle ook gewekt. Ze aten een karig ontbijt, pakten hun spullen en gingen weer op weg. Ze waren heel snel bij het paleis. Annabelle had nog nooit zoiets zo snel gedaan. Erik nam de leiding en liep weer hetzelfde pad op als de vorige keer. Zeker om weer bij de troonzaal alles af te luisteren, maar deze keer liep hij voorbij de scheur in de muur waar ze de vorige keer hadden afgeluisterd. Iets verderop zat gewoon een doorgang het paleis binnen. Erik liep hier naar binnen. 'Is het wel veilig om hier naar binnen te lopen meester?'  Vroeg Annabelle na een paar meter gelopen te hebben. 'Nee het is geen probleem de vorige keer ben ik hier ook best wel ver in geweest voordat ik de koning had afgeluisterd, maar dit wordt niet bewaakt op de een of ander manier.' Annabelle vond dit maar zeer onwaarschijnlijk. Je weet toch waar de doorgangen van je paleis zijn. Annabelle snapte er niet zoveel van, maar goed ze kon haar meester niet tegenspreken. Ze vroeg nog een aantal keren of dit wel verstandig was, maar kreeg telkens hetzelfde antwoord. Ze liepen en liepen maar door, maar ze had geen flauw idee waar ze naartoe ging. 'Meester ik heb hier geen goed gevoel bij, kunnen we niet gewoon weer bij die scheur de koning afluisteren?' 'NEE, dat kan niet we lopen gewoon door we komen zo bij het einde daar kunnen we alles veel beter observeren.' Annabelle schrok van die felle reactie. Dit is niet de Erik die zij kende. Dit was een heel andere man dan haar zwaard vecht meester! Ineens werd ze bij beide armen vastgepakt en werden pijnlijk naar achteren gedrukt. 'Meester?!?' Schreeuwde zij. Maar Erik keek haar grijnzend aan. Dit was niet de man die zij dacht dat hij was. 'Wie bent u en wat heeft u met mijn meester gedaan!' Vroeg ze op gebiedende toon. 'Een beetje te laat om hier nu achter te komen niet waar Annabelle.' Zei hij op een geniepige toon. 'Ik ben iemand die je angst aanjaagt jou hier in de val heeft gelokt en nu uitlevert aan de koning!' Hij richtte zich tot de onbekenden die Annabelle haar armen pijnlijk achter haar rug hield. 'Breng haar naar de martel kamer de koning zal wel staan te popelen om haar een goed lesje te leren.' Na dit gezegd te hebben drukten de mannen die haar vasthielden een andere kant op en verloor de net Erik uit het oog. 'Laat me los!' Schreeuwde ze tegen de mannen, maar die grinnikten alleen maar. Ze zeiden geen woord. Na een aantal keer het te hebben gezegd gaf ze het op. Ze liep gewoon maar mee en wachtte haar vonnis af. Ze stonden stil voor een massief ijzeren deur. Een man liet haar los en de andere pakte nu haar beide armen vast. De man opende de deur. Er kwam een stank van verrotting en opgedroogd bloed van achter de deur vandaan. Ze liepen met haar naar achter in de ruimte. Ze zag allemaal verschillende martel instrumenten. Er stond een soort tafel recht overeind en daar wilden ze haar op vast maken. Maar voordat dat gebeurde wilden ze haar boven tuniek uit trekken. Dit ging hun niet in dank af. Doordat ze dus Annabelle haar tuniek uit wilden doen waren ze zo stom geweest om Annabelle haar armen los te laten. Ze sloeg gelijk haar slag, ze pakte een man bij de arm trok hem naar haar toe en gaf een goed gemikte stoot naar zijn kin. Ze voelde wat knappen onder haar vuist en de man zakte in elkaar en bleef hier bewusteloos op de grond liggen. De andere man was helemaal overdonderd door de plotselinge beweging dat Annabelle genoeg tijd had om hem een trap in het gezicht te geven. Ook hij werd gevloerd en stond niet meer op. Annabelle vluchtte de weg terug die vreselijke kamer uit. Ze ging rechtsaf, dat was een foute keus geweest. Ze knalde tegen iemand op die haar bij haar haren pakte en zo terug mee trok naar de martel kamer. Deze keer schreeuwde ze het uit van de pijn. Opeens zei de man met een bekende stem: 'Tuttut tut, een beetje proberen te ontkomen. Wees toch eens braaf en blijf in de martelkamer waar je hoort.' Het was de nep Erik die haar gepakt had. Hij sleurde Annabelle naar de tafel terug en zag de bewakers daar bewusteloos op de grond liggen. Hij schudde zijn hoofd afkeurend. 'Als de koning dit te horen krijgt zijn ze niet veel beter af dan jij meisje. De koning kent geen genade. Ze konden je harnas niet eens gewoon uitkrijgen.' Terwijl hij haar bij de haren vast hield kleedde nep Erik haar uit. Ze sputterde nog tegen, maar telkens als ze een poging deed trok hij hard aan haar haren die hij niet had losgelaten. Toen hij klaar was had Annabelle alleen nog maar haar onderrok aan en haar strijd bh. Daardoor was haar buik bloot gevallen. Het leek wel of de koning dat wilde, want nep Erik keek goedkeurend naar haar blote buik. Hij zette haar tegen de schuine tafel en gespte haar polsen en enkels stevig vast. Er klonken ineens voetstappen in de kamer die telkens dichterbij kwamen. Nep Erik boog toen de voetstappen stil hielden. 'Ik zie dat de bewakers haar niet aankonden Leopold?' 'Nee mijnheer, ze had ze binnen no time bewusteloos geslagen. Ze waren zo slim geweest om het meisje los te laten om haar uit te kleden.' Zei de nep Erik die dus Leopold heette. 'Nou ja ze is in elk geval uitgekleed nu. Daar had ik om gevraagd.' De koning knipte in zijn vingers en er kwamen een aantal bewakers aan. 'neem deze twee mannen mee en gooi ze in de isoleercellen. Dat hebben ze wel verdiend.' De bewakers pakten hun twee collega's op en gingen weg. Op weg naar de isoleercellen. 'Leopold kun je mijn zweep ophalen? Ik wil dit meisje eens duidelijk maken dat ze de koning niet in de weg mag lopen.' Annabelle keek de koning aan en zag een glinstering in zijn ogen van plezier. Hij hield er gewoon van om mensen pijn te doen ging het door haar heen. In tussentijd was Leopold terug gekomen met de zweep en overhandigde deze aan de koning. 'Zo nu zullen we eens zien of je inderdaad zo'n spektakel bent zoals iedereen van mijn leger beweerd.' Zei de koning terwijl hij met zijn zweep op Annabelle in begon te slaan. Hij sloeg de hele tijd op haar blote delen van haar lichaam. Haar buik werd het vaakst geraakt, maar hij vond het ook goed om een aantal keren goed op haar benen en armen te slaan. Haar gezicht liet ze met rust, waarom wist ze niet, maar dat boeide haar op dat moment ook niet. Ze moest haar best doen om het maar niet uit te schreeuwen van de pijn. Die pret wilde ze de koning niet geven. De koning had dit al wel gauw door en begon haar met elke slag harder te slaan. Er zalen al talloze striemen op Annabelle haar armen, benen en buik, maar ze hield haar mond. Ineens hield de koning op met haar te slaan. 'Leopold haal eens een mes wil je misschien wordt ze dan een beetje losmondiger.' De koning grijnsde terwijl hij dit zei. Leopold kwam weer terug maar deze keer met een mes. Hij gaf hem aan de koning en deze begon zit uit te leven. Hij maakte overal kleine maar geniepige sneetjes waar hij maar achtte dat ze moesten. Na een tijdje pakte hij de zweep weer en begon haar weer te slaan, alleen deze keer specifiek op de sneetjes die hij had gemaakt. Dit deed zo zeer dat Annabelle er na een poosje niet meer tegen kon en zachtjes kreunde van de pijn als de zweep weer op haar huid terecht kwam. Na nog een poosje toen de koning haar hoorde kreunen van de pijn zei hij zelfvoldaan: 'Zo is het wel genoeg voor vandaag. Maak haar maar los Leopold en breng haar naar de kerker.' De koning liep weg en zijn voetstappen stierven weg. Leopold maakte eerst haar enkels los waardoor ze aan haar polsen hing. Daarna maakte hij haar polsen een voor een los. Nadat deze los waren viel ze met een klap op haar voeten. Ze was alleen zo toegetakeld op haar benen dat ze gelijk verder viel en op de grond slap bleef liggen. Ze hoorde Leopold grinniken. 'Nu stribbel je niet meer zo tegen hé.' Hij vond het ook allemaal maar vermakelijk dacht Annabelle. Hij tilde haar op en liep  de martelkamer uit. Ze wist niet meer hoe lang ze hadden gelopen want het gebonk van de voetstappen die neerkwamen gingen bij haar door merg en been. Ze hoorde nog flauwtjes dat er een deur werd opengedaan en dat ze op een bed van stro werd neergelegd en hier weer werd vastgebonden. 'Ik hoop dat je het lang vol houd dan heb ik een keertje langer lol dan anders.' Fluisterde Leopold nog in haar oor voordat hij weg liep. Daar lag ze dan vermoeid en gewond, ze kon niks doen! Nu wist ze hoe Paul zich voelde, dit was echt vreselijk. Opeens voelde ze hoe iemand met een doekje haar sneetjes aan het schoonmaken was. Het kwam zo onverwacht dat ze al haar spieren aanspande. Hierdoor begonnen de net gestelpte wonden weer te bloedden. 'Blijf rustig liggen meisje ik moet je verzorgen van de koning anders word dit je dood. Ik doe echt niks om je pijn te doen ik kom alleen maar de wonden verbinden.' Annabelle ontspande zich weer enigszins gerustgesteld. De man verzorgde en verbond haar wonden. Toen hij klaar was pakte hij zijn spullen op en was ook weer weg voordat je er erg in had. Pas toen de verzorger weg was kreeg ze door dat ze niet alleen hier in de cel lag. Ze hoorde fluisterende stemmen. Soms klonk er een woord bovenuit. Een man was duidelijk te verstaan hij zei: 'Ze hebben weer een man opgepakt en ik geloof dat hij ook wordt gemarteld. Ik hoop voor hem dat hij een beetje ruw is en dat hij het overleefd.' Nu kwam er ook een andere stem bovenuit, maar hoeveel mannen hier precies waren wist Annabelle niet te zeggen. Eén ding wist ze zeker ze dachten dat zij een jongen was. Een andere man zei: 'Misschien kunnen we beter even kijken hoe hij eraan toe is misschien moeten we hem wel een steuntje in de rug geven.' Annabelle hoorde geschuifel van mannen die haar richting opliepen. Ineens hoorde ze een groep snakken naar adem. De eerste man zei weer: 'Maar dat is helemaal geen man het is een meisje!' De andere man die ze had gehoord nam weer het woord. 'Het is niet zomaar een meisje heren het is Annabelle!' Ze hoorde dat de man dichter bij haar kwam. 'Annabelle gaat het goed met je? Heb je niet al teveel pijn??' Annabelle herkende die stem ergens van, maar waarvan? Ze dacht diep na en ineens wist ze het. 'Erik...' Het kwam er meer uit als een fluistering dan dat ze had gewild. Ze wilde hem alles vertellen maar er kwam niet meer uit dan een pijnlijk gekreun. 'Stil maar Annabelle het komt allemaal wel weer goed.' Ze probeerde haar hoofd te schudden dit lukte heel lichtjes. Ze wist zelf wel dat het niet goed zou komen. Dit zou haar dood worden! Er werd ineens een hand op haar voorhoofd gelegd. 'Als ik zeg dat het goed komt, komt het ook goed meisje.' Zo had hij Annabelle nog nooit genoemd. Wat hachelijke situaties wel niet met je doen dacht ze voordat ze wegzonk in een diepe slaap.