De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 22

Heey iedereen, hier is dan weer een hoofdstukje. Ik ben nog niet verder wezen schrijven dus, het kan zomaar zijn dat ik opeens niet meer kan uploaden. Maar zover is het nog niet :) Veel leesplezier!

Het duurde een poosje voor ze bij het slagveld waren. Toen ze eenmaal aankwamen was de strijd al volop bezig. Annabelle luisterde zenuwachtig naar Arnout. Dit was het slagveld uit de droom. Hier ging Paul dood. Ze moest hem zo veel mogelijk ontwijken, anders werd het zijn dood. Dat zou ze zichzelf dan nooit kunnen vergeven. Annabelle had dan de dood van een lieve en aardige jongen op haar geweten. Dat wilde ze niet. Ze was zo in haar gedachten verzonken dat ze de helft van het plan niet had gehoord. Arnout kwam naar haar toe en zei± 'Jij moet naar het rechterfront, daar moet je een klein groepje aanleiden. Dat kun je wel, je moet alleen maar voor te gaan in de strijd.' Annabelle knikte dankbaar. Een ander zou haar gewoon in het diepe gooien, dan had ze het moeten uitzoeken. Arnout was anders, hij had gezien dat Annabelle niet had opgelet en was nog even naar haar toe gegaan om het uit te leggen. Annabelle liep nu met 4 anderen (haar groepje) naar het rechterfront. Toen ze eenmaal dichterbij was rende ze naar een vijand en sloeg deze neer. Haar "groepje" volgde haar op de voet. Ze sloegen de mannen van de koning een voor een neer, maar voor elke neergeslagen man kwamen er 2 weer. De strijd duurde nu al uren en de mannen van de verzetsstrijders begonnen moe te worden. De Konings mannen kregen een overmacht en sloegen een bres in de troepen van de verzetsstrijders. Van Annabelle haar "groepje" waren nog maar 2 van over en 1 liet nu ook het leven in het gevecht. De enigste die nog overgebleven was keek angstig en probeerde een wond aan zijn been dicht te drukken. Annabelle liep al vechtend naar de man toe en ging zo staan dat de man gedekt was. De adrenaline schoot door Annabelle haar aderen. Ze sloeg nog steeds mannen neer tot ze voor een grote man kwam te staan. Met een schok dacht ze: Dit is de man uit mijn droom. Ze keek om zich heen, maar Paul was in geen velden of wegen te bekennen.

Annabelle sloeg als eerste toe. Ze maakte een bovenhandse slag richting het hoofd, maar de man pareerde deze slag moeiteloos. Daarna sloeg hij zijwaarts toe, deze Annabelle net tegen. Ze voelde zich moe en machteloos tegen hem, ze zou hem nooit kunnen verslaan. Hij sloeg weer toe en Annabelle pareerde het zwaard net op tijd. De kracht van de man was enorm en Annabelle werd op haar knieën gedwongen. De man was klaar voor de genadeslag. Hij hief zijn zwaard en Annabelle keek toe. Dit was het dan, dit was het einde van haar leven. Het zwaard kwam met een enorme kracht omlaag. Annabelle hief voor het gebaar haar zwaard op, om toch nog de grootste klap op te vangen. Ze sloot hierbij ook haar ogen. Ze had zich erbij neergelegd, ze zag de dood tegemoet, maar de klap bleef uit. Ze opende haar ogen en keek omhoog. Daar voor haar stond Paul die met moeite de slag had opgevangen. Paul was nu in hevige strijd met de man. Annabelle trilde hevig van de inspanningen en durfde haast niet naar de vechtende Paul te kijken. Annabelle zag dat Paul de man door de borst heen stak, maar hijzelf werd ook door de man geraakt in zijn zij. De man keek eerst nog even geschokt en zakte daarna in elkaar. Paul greep naar zijn zij en zakte niet veel daarna ook in elkaar. Annabelle stond op en rende zo snel ze kon naar Paul toe. Ze knielde naast Paul neer en keek hem bezorgd aan. Paul zei met een verzwakte stem tegen Annabelle: 'we wisten allebei dat dit zou gebeuren. Ik heb me erbij neergelegd, jij zou dat ook moeten doen.' Annabelle schudde heftig haar hoofd. 'Geen sprake van, Ik laat jou hier niet doodgaan! Dat mag gewoon niet!' De strijd was afgelopen, de mannen van de koning hadden zich teruggetrokken. De verzorgenden van de verzetsstrijders liepen rond en waren op zoek naar overlevenden. Annabelle begon te schreeuwen. Een verzorgende hoorde het en ging op zoek naar Paul en Annabelle, maar ze waren moeilijk te vinden. Uiteindelijk werden ze wel gevonden, Paul werd op een brancard gelegd en Annabelle werd ondersteund. De reis terug was lang en het lukte Paul niet bij bewustzijn te blijven. Annabelle kon 's avonds en in de pauzes niet slapen vanwege haar ongerustheid voor Paul. Annabelle wilde hem niet kwijt, ze zou niet zonder hem kunnen leven.