De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 28

Heey iedereen, hier dan weer een deel van de Memorabele strijd. Wel een beetje laat in de nacht... Oeps, naja ik hoop dat jullie ervan gaan genieten zodra jullie het gaan lezen hihi. Sorry voor de lange lap tekst zonder alinea, ik heb dit al aan mijn edit lijstje toegevoegd. Veel leesplezier!

Patrick en Bas waren inmiddels uit de ziekentent en waren weer volop aan het trainen. Ze gingen ook wel eens bij Paul langs, omdat Annabelle er niet was. Het was hun opgevallen dat ze weg was toen ze niet meer langs kwam op de vaste dagen die ze normaal kwam, maar ze hadden het eerst gezien dat het kwam doordat ze ook weer alle lessen volgde. Naarmate ze gewoon echt niet meer kwam begonnen ze erover na te denken. Meestal zou Annabelle wel even langskomen als ze een gaatje kon vinden en die zou ze ook wel zeker vinden. Dus waren de heren zodra ze uit de ziekenhuistent waren gehaald op zoek gegaan naar Annabelle. Toen bleek dus dat ze al een aantal weken weg was met Erik op een opdracht. Meer kregen ze hier ook niet over te horen. Ze wilden weten wat voor opdracht het was en of het normaal was dat ze zo lang weg bleven, maar niemand wilde iets loslaten over wat er aan de hand was. Er was dan ook een select groepje dat wist wat er aan de hand was. Zelfs haar ouders wisten niet wat het precies was. Wel wisten ze Patrick en Bas te vertellen dat ze al een keer eerder op een opdracht was geweest met Erik en dat ze toen weer ongedeerd terug was gekomen, maar dat had toen ongeveer een week geduurd. Patrick en Bas wisten niet wat ze hiervan moesten denken. Ze konden natuurlijk ook langer weg zijn, omdat het moeilijker was deze keer om aan informatie te komen. Of ze waren gepakt, maar dat leek onwaarschijnlijk zeker nadat Patrick haar had zien vechten op het slagveld. Annabelle wist wel van zich af te bijten als het moest. Patrick mocht nu ook een aantal keren bij Paul op bezoek komen en hij leek dezelfde vragen te hebben als Patrick en Bas. Hij was ook wel benieuwd naar waar Annabelle was en waarom ze hem niet meer kwam opzoeken. Hij leek oprecht bezorgt, maar Patrick stelde hem gerust en zei dat ze op een opdracht was met Erik. Meer wist hij immers zelf ook niet. Paul legde zich er bij neer dat hij net zo weinig informatie kreeg als Patrick en Bas. Hij kon nu toch niks uitrichten en een zoektocht zou ook teveel argwaan trekken. Paul mocht als het goed ging over een week uit de ziekentent, maar hij zou dan nog veel in de familietent moeten rusten. Daar zou Sarah wel op toezien. Paul vond het vreselijk niks te kunnen uitrichten en dat hij dan ook nog onder toezicht moest rusten vond hij helemaal vreselijk. Helaas kon hij daar niks aan veranderen, het was nou eenmaal gebeurt dat hij gewond raakte en ook al had hij het liever niet gewild hij moest en zal weer helemaal de oude worden. En dat kon dus alleen maar met heel veel rust. Naarmate de dagen van de week voorbij vlogen keek Paul al uit naar dat hij de ziekentent mocht verlaten. Alles was beter dan hier nog een aantal maanden te liggen. Er kwam een zuster bij hem, hij kende haar al het was de zus van Bas die ook wel eens bij hem kwam. 'Hallo Emma.' Zei hij.  'Hallo Paul, ik heb goed nieuws voor je. Je mag naar je familietent terugkeren.' Dat was nog eens fantastisch nieuws. Sarah kwam naar hem toe gelopen. 'Ik mag je meenemen naar de familietent, maar je moet me beloven dat je niet teveel gaat doen. Zoveel mogelijk in je bed blijven liggen. Als je dat niet doet dan breng ik je gewoon weer hiernaartoe begrepen Paul??' Sarah was altijd al zo bezorgd geweest om Paul. Het leek alsof zij de rol van hun moeder had overgenomen nadat ze daar oud genoeg voor was. Zij was bij wijze de vrouw des huizes. Zij moest alle taken van de vrouw op zich nemen. Zorgen voor de mannen in het huishouden, de tent schoon houden, koken, de tent zo houden dat ze gelijk alles konden inpakken en weg konden gaan en ga zo maar door. Dat was natuurlijk voor Sarah een hele taak zeker op de leeftijd die ze had, maar ze deed het wel uitermate goed. Ze gingen naar de tent toe en Sarah legde Paul op zijn bed. Ze begon daarna met het opruimen van de tent en ging toen koken. Paul begon te watertanden bij de geur van het overheerlijke eten dat was wel even weer wat anders dan dat vieze eten van de ziekentent. 'Hmm, wat ruikt dat ja weer lekker Sarah.' Zei iemand vanuit de voorkant van de tent. Paul kon niet zien wie het was, maar aan zijn stem te horen was het Bert hun vader. 'Hallo vader.' Bevestigde Sarah wat Paul vermoedde. 'We eten vandaag aardappeltjes met bloemkool, ik denk dat Paul dat ook wel lekker vind, daarom heb ik het gemaakt.' 'Maar Paul die komt nog niet hierheen Sarah dat heb ik je nou al vaak uitgelegd Paul ik nog heel zwak en ik ben bang dat hij nooit meer helemaal beter wordt, maar dat ligt helemaal aan zijn helingvermogen.' 'Maar vader ik lig toch hier.' Zei Paul nu dan maar het kon hem echt niks schelen dat zijn vader zou schrikken. 'Lieve hemel Paul wat een aangename verassing! Ik ben zo blij om je alweer hier te zien. Ik dacht dat Sarah weer eens dacht dat je weer terug zou komen.' Dat betekende dus dat Sarah elke keer weer dingen deed wat hij leuk vond en misschien ook wel dingen kookte die hij lekker vond. Sarah maakte zich dus zo'n zorgen dat ze niet eens wilde geloven dat hij gewond was. Dat raakte Paul wel. Zijn bloedeigen zusje heeft zich zoveel zorgen om hem gemaakt. Paul rechtop zitten en keek naar Sarah toe. Dit was het mooiste moment van zijn leven. Hij was weer terug bij zijn echte familie.