De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 14

Heey hier is ie dan, hoofdstuk 14. Misschien een beetje aan de late kant vandaag, maar hij staat erop ;). Ik hoop dat jullie hem leuk vinden en laat vooral horen als het leuk is of als er iets veranderd moet worden. Maar goed veel leesplezier!! En zoals beloofd morgen weer een nieuw hoofdstuk als een sorry ;). Groetjes. 

Bert was inmiddels in de tent van de leiders. 'Mijne heren ik heb een vraag voor u. Mijn zoon wil graag naar het strijdveld, maar hedendaags mocht dan nog niet van mij. Maar nu moet ik u mededelen dat ik hem toestemming heb gegeven om mee te mogen vechten, aan u de vraag of jullie er baat bij hebben dat er nog iemand mee kan vechten.' De leiders waren nu helemaal van hun à propos gebracht. Dat zou Bert nooit doen er zat iets achter. 'Bert waar hebben wij het genoegen aan te danken dat je jouw enige zoon mee laat vechten in een strijd die al veel levens heeft geëist?' 'Ik heb het hem beloofd, omdat hij anders teveel met Annabelle om zou gaan en iets voor haar zou gaan voelen en dat moeten we kostte wat het kost tegenhouden.' Die woorden waren zeer overtuigend, dachten de leiders. 'En je wilt het tegengaan vanwege de voorspelling die is gedaan naast de voorspelling van Annabelle?' 'Ja, mijne heren in die voorspelling zou mijn enige zoon zich opofferen voor Annabelle. En dat wil ik voorkomen.' Zei Bert. 'Dat begrijpen wij volkomen. Het is ook niet niks om je enige zoon te verliezen in een strijd die wij alleen maar kunnen winnen door een meisje van vijftien jaar.' De leiders begrepen het helemaal. De meeste leiders wisten hoe het was om hun enige zoon te verliezen. Ze waren er kapot van geweest. Iedereen wist dat de eerst geborene zoon alles zou overnemen en als je geen mannelijke opvolger had dan was je verloren. Maar iedereen in het kamp zou verloren zijn als ze niet zouden winnen en dan zou het niks uitmaken of je een opvolger had of niet. Iedereen in het kamp had angst om te verliezen en dat zou zo nog een lange tijd blijven. 'We nemen je aanbod aan, maar we laten hem alleen meevechten in kleine veldslagen. Dus niet in de grote veldslagen die we koste wat het kost moeten winnen.' De leiders zagen heel even opluchting in het gezicht van Bert, maar hij verhardde zijn gezicht weer even snel. 'Ik dank jullie voor jullie besluit en ik zal het doorgeven aan mijn zoon. Wanneer moet hij een strijd voeren mijne heren?' Dat Bert al gelijk zou vragen wanneer zijn zoon moest beginnen vonden de leiders apart. Maar als ze er diep over nadachten zat daar ook iets achter. Hij wilde Paul zo snel mogelijk weg hebben zodat hij niet meer de kans had om met Annabelle te praten. 'Dat laten we u nog wel weten Bert, want op dit moment zijn er nog geen veldslagen die aan de gang zijn en versterking nodig hebben. Maar we laten u het hopelijk zo spoedig mogelijk weten.' 'Oké, en nogmaals bedankt voor jullie besluit.' En na die woorden gezegd te hebben liep hij de tent uit. Toen Bert buiten was slaakte hij een diepe zucht. Hij had liever niet dat het zo moest lopen, maar hij had nou eenmaal geen andere keus meer. Hij had heel graag gewild dat de leiders zouden weigeren, maar dat hadden ze niet gedaan.

Hij liep terug naar de tent en zag dat Paul alleen in de tent was. 'Waar is Sarah?' vroeg Bert aan Paul. 'Sarah is naar Annabelle gegaan om even te kletsen. Het werd haar allemaal even teveel toen ik zei dat ik waarschijnlijk mee zou gaan vechten in de strijd.' Zei Paul tegen zijn vader. 'Dat kan ik me ook begrijpen. Ze kan haar enige broer verliezen en als jij in de buurt bent voelt ze zich veilig.' 'Daar had ik nog niet eens bij stil gestaan, maar straks zal ze dan wel heel vaak alleen zijn als wij allebei naar een slagveld zijn.' Zei Paul. 'Nou zo gaat dat niet. Jij mag van de leiders alleen naar kleine slagvelden en niet naar de grote. Daar kon ik niks meer tegenin brengen.' Paul was even overdonderd door die woorden. Waarom zou hij alleen maar mee mogen doen in de kleine slagvelden? Het was hem nu allemaal onduidelijk geworden. Hij had gedacht dat hij mee zou mogen doen met alle strijden. Maar nu bleek dat hij alleen mee deed met de kleine strijden die zo gewonnen waren. 'Waarom mag ik niet meevechten bij de grote strijden vader?' Vroeg Paul. 'Dat weet ik niet maar ik wilde protesteren, maar ze hielden me tegen. Ze zeiden dat dit hun besluit was en ik kon er niks meer tegenin brengen.' Paul was er niet echt blij mee, maar hij moest het maar voor lief nemen. 'Oké, vader dank je wel voor wat je hebt gedaan voor mij. Ik ga nog even slapen, want ik heb nog niet zo goed geslapen zonet en ik ben echt doodop.' Bert begreep de stille hint en liep naar buiten. Hij zal wel een rondje om het kamp lopen zodat Paul even tijd voor zichzelf had om alles te overdenken. Hij wist dat Paul heel veel aan zijn hoofd had op dit moment. Hij moest Annabelle uit zijn hoofd zetten, zijn lessen volgen, voor zijn zusje zorgen en nu ook nog een teleurstelling verwerken, omdat hij niet met de grote strijden mee mocht doen. Het werd hem allemaal een beetje teveel. Hij zou een lang rondje lopen zodat Paul tijd genoeg had om alles te overdenken. Zo diep in gedachten verzonken liep Bert het kamp over.

Annabelle had gezegd dat Sarah deze avond wel bij haar kon slapen zodat ze de dag daarna gelijk naar de leiders konden gaan. Sarah was opgelucht geweest, dat ze niet meer naar huis hoefde die dag, want ze zou gelijk gaan huilen als ze Paul zag en zeker als hun vader weer terug was gekomen met het nieuws dat Paul mee mocht vechten. Het zou haar allemaal teveel zijn geworden als ze dat die avond te horen kreeg. Ze had het al moeilijk genoeg om haar vader telkens weer te zien vertrekken om na een lange periode weer terug te komen. Sarah vond het verschrikkelijk om maar te moeten wachten tot haar vader weer terug zou komen. Het zou ook zo maar eens kunnen dat haar vader niet meer terug zou komen. En elke keer was Sarah weer bang voor die ene keer dat haar vader niet meer terug zou komen. Sarah sliep die nacht niet goed. Sarah werd al maar wakker, omdat ze telkens droomde dat er iemand haar tent in kwam om te zeggen dat Paul en haar vader waren overleden. Telkens als ze wakker werd merkte ze op dat ze had liggen huilen. Na de derde keer kon ze de slaap niet meer vatten en kleedde zich aan. Ze liep naar buiten om nog even een luchtje te scheppen.

Ze liep naar het oefenterrein waar de jongens hun lessen kregen in zwaard vechten en boog schieten. Toen ze het oefenterrein op liep zag ze dat er nog iemand was die aan het trainen was. Ze liep naar diegene toe en zag dat het Paul was. Wat moest die nou hier zo laat nog? Vroeg ze zich af. Anders lag Paul nu al te snurken. Ze was nu bijna bij hem en Paul had haar ook opgemerkt. 'Hallo, Sarah wat doe jij hier nog zo laat?' Vroeg Paul. 'Ik kon niet slapen en was nog even een rondje aan het lopen om weer slaap te kunnen vatten.' Zei Sarah. 'Oké, ik kon ook niet slapen en ben dus maar gaan trainen. Ik word zo wel moe hoop ik. Ik weet geen andere manier om weer in slaap te kunnen vallen.' Sarah hoorde dat Paul echt geen andere oplossing had. Paul moest wel met iets zitten, hij sliep alleen niet als hij problemen had die hij niet kon verwerken. 'Wat zit je dwars dan Paul?' Vroeg Sarah. Paul keek op. Niemand wist waarom Paul zich zo anders gedroeg dan normaal, maar Sarah had het gelijk goed gehad. Paul dacht dat het nooit zo duidelijk was geweest dat hij niet kon slapen als hij met iets zat. 'Paul kom je even mee dan gaan we ergens zitten waar we kunnen praten.' Paul knikte en liep met Sarah mee. Toen ze zaten begon Sarah. 'Ik zag vroeger altijd wel dat als er iets werd gedaan of dat er iets tegen jou gezegd werd wat je niet kon verwerken je dagen niet kon slapen. Je kunt nu ook niet slapen dus zeg maar wat er aan de hand is misschien kan ik je wel helpen.' Paul vertrouwde Sarah volkomen zij was zijn zusje, maar ondanks haar leeftijd was ze door de oorlog te snel volwassen geworden. Sarah wist meestal wel iemand met problemen advies te geven, daardoor werd ze ook wel eens naar de leiders gebracht om advies te geven, maar de leiders deden er bijna nooit iets mee. 'Ik ben verliefd op Annabelle alleen van vader mag ik niets met Annabelle krijgen, omdat als er iets gebeurt met mij ze dan niet meer wil vechten. Ik probeer het te onderdrukken, maar het lukt me gewoon niet. Ik ben verliefd op Annabelle en ik kan er niks meer tegen doen. Ik wil vader niet teleur stellen, maar ik wil Annabelle ook laten weten dat ik haar leuk vind. Het leven is ook zo moeilijk.' Nou begreep Sarah het. 'Ik snap het Paul, maar misschien moet je onze vader de echte reden vragen. Want het is onwerkelijk dat hij niet wil dat jij iets met Annabelle krijgt alleen, omdat ze anders niet meer vecht als jij sneuvelt tijdens een gevecht.' Misschien heeft Sarah wel gelijk. Dacht Paul. Bert kan niet alleen maar die reden hebben om te verbieden dat hij niks met Annabelle mag hebben. Het leek nu allemaal zo duidelijk. 'Je hebt helemaal gelijk Sarah ik ga vader gelijk vragen morgen vroeg wat de echte reden is.' 'Zo ken ik mijn broer weer.' Zei Sarah tevreden. 'Je kunt niet altijd in onzekerheid leven Paul. Je moet uitleg vragen en niet zomaar iets pikken wat tegen jou wordt gezegd zonder uitleg. Je moet weer voor jezelf opkomen net als je vroeger deed.' 'Oké zusje van me. Ga jij maar weer terug naar de tent van Annabelle en probeer weer wat te slapen dan ga ik ook weer terug naar de tent en vraag morgen aan vader waarom ik niks met Annabelle mag hebben.' Mooi zo dacht Sarah hij heeft weer zelfvertrouwen gekregen. Hij moet soms een duwtje in de goede richting krijgen en gelukkig heb ik die kunnen geven. 'Oké, ik ga naar de tent van Annabelle, welterusten Paul en tot morgen.' 'Tot morgen Sarah en slaap lekker.' Sarah liep weer naar de tent van Annabelle en dacht na over wat Paul had gezegd. Zou Annabelle ook met dat dilemma zitten? Ze zou morgen wel aan Annabelle vragen of zij ook met iets zat.