De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 20

Heey iedereen, sorry van het weer onregelmatig posten van mijn stukjes. Maar het lijkt me gewoon niet te lukken op een vast tijdstip of dag te updaten, door mijn andere bezigheden. Maar niet getreurt ik blijf gewoon updaten tot het einde. Dus veel leesplezier en tot de volgende keer!

Annabelle was al 6 dagen weg en Niek dacht aan zijn kleine zusje. Hij was liever meegegaan, maar zijn vader en de leiders stonden het niet toe. Niek had gewoon naar zijn lessen gemoeten al was hij daar zeer afwezig. Hij deed niks goed tijdens de lessen en elke leraar moest hem bij de les roepen. Hij kon er niks aan doen. Hij wilde niet weten wat voor gevaren zijn zusje nu tegenkwam. Het zou alleen maar deprimerend zijn. Hij was in hun gezinstent. Hij zat daar maar nadenkend of het wel goed met Annabelle ging. Hij had altijd angst dat ze weer gewond terug zou komen en dat wilde hij zeker niet nog eens meemaken. Hij stond op en begon maar met het opruimen van de tent. Het moest er wel goed uitzien als Annabelle thuis kwam. Mandy maakte altijd de meeste rotzooi, hoe ze het voor elkaar kreeg wist Niek niet, maar er lag overal wel wat van haar. Niek pakte eerst Mandy haar kleren, vouwde ze netjes op en legde ze in Mandy haar kledingkist. Daarna wat kleren van Annabelle die ze met het gehaaste pakken van haar tas per ongeluk had laten liggen. Dat ruimde Niek nog op en nog een paar dingen van zichzelf. Hij veegde de vloer aan en haalde een doekje over de meubels. De tent zag er weer aardig netjes uit. Matthias kwam even terug in de tent om met Niek te praten dat Annabelle wel weer goed thuis zou komen. Hij wist hoe Niek zich voelde als er iets gebeurde met zijn kleine zusjes. Matthias liep naar binnen en zag dat Niek de tent had opgeruimd. 'Je hebt de tent opgeruimd zie ik.' 'Ja, ik moest toch wat doen en ik wil zeker niet dat Annabelle dat nog moet doen als ze terugkomt.' 'Niek je doet net alsof Annabelle niet meer terug zal komen.' Het gesprek ging de verkeerde kant op. 'Ik moet me voorbereiden op het ergste dan valt het altijd mee. Zo kan ik er alleen maar tegen dat ze weg is.' Niek had een rare vorm van alles accepteren. Hij weet dat zijn zusjes groter werden, maar het bleven zijn kleine zusjes. 'Je moet je niet zo druk maken Niek, dat is nergens voor nodig.' 'Dat weet ik wel, maar zo kan ik het beter over mijn hart krijgen dat ze nu niet hier is.' 'Het is nog altijd een rare methode.' 'Dat weet ik. Iedereen vindt het raar, maar zo kom ik mijn dagen door.' 'Oké, laten we het hier maar niet over hebben. Ik wilde je vragen of je me wilde helpen. Er zitten nog een paar lekken in mijn beveiligingssysteem misschien dat jij het kunt oplossen.' 'Ik weet het niet hoor. Als Annabelle terugkomt moet er toch wel iemand in de tent zijn?' 'Ze weet de weg hier toch wel.' 'Nou goed, ik kom wel mee, maar niet langer dan twee uur.' Met die twee uur was Matthias al blij. Dan kon Niek zijn gedachten ergens anders op zetten. 'Goed twee uur dan. Kom dan gaan we naar mijn hokje, daar kunnen we ongestoord werken.' Niek voelde zich nog niet prettig bij het idee dat Annabelle misschien in een lege tent terug zal komen. Jammer genoeg kon Matthias zo goed overkomen dat hij altijd kreeg wat hij wilde. Daar kon je haast nooit nee tegen zeggen. Niek liep achter zijn vader aan naar het hokje van zijn vader.

Annabelle zag het kamp in zicht komen en wilde er zo snel mogelijk naartoe. Maar ze was zo moe dat ze alleen nog maar sjokkend die kant op kon lopen. Erik keek vol bewondering naar het uithoudingsvermogen van Annabelle. 'Zullen we niet nog even een paar minuten rusten?' stelde Erik voor, maar Annabelle schudde (voor zover het kon) haar hoofd al. 'Nee, we zijn er bijna. We kunnen wel in onze tenten rusten.' Annabelle liep door in een langzaam tempo. Erik kon sneller lopen dan Annabelle, maar hij bleef naast haar lopen op haar tempo. Na een half uur waren ze eindelijk bij de rand van het kamp. Er waren niet veel mensen bij de tenten, aangezien het een tijd was dat iedereen bezig was met werkzaamheden in en rond het kamp. Toen ze wat meer richting de kern van het kamp liepen werd het drukker. 'Laten we maar eerst aan de leiders melden dat we weer terug zijn dan kun je ook gelijk met hun de informatie delen.' Zei Annabelle. 'Ja, dat is goed. Dan gaan we er nu gelijk heen.' Ze liepen richting de tent van de leiders. Toen ze daar aangekomen waren klopten ze op het harde gedeelte en wachtten ze tot ze binnengeroepen werden. Er kwam een voor hen onbekende man naar buiten. De leiders riepen dat de volgende naar binnen mocht komen en Annabelle stapte samen met Erik de tent binnen. Ze bogen voor de leiders. 'Sta maar op Annabelle en Erik. We zijn blij jullie weer te zien.' 'Ik zou graag de informatie met jullie bespreken mijne heren.' Zei Erik zo formeel mogelijk. 'Maar natuurlijk Erik. Maar eerst, Annabelle hoe is je reis verlopen?' 'Goed mijne heren, maar ik ben uitgeput. Als u het niet erg vind zou ik graag naar mijn tent terugkeren en even wat rusten voordat de dagelijkse bezigheden weer beginnen.' 'Dat begrijpen we Annabelle. Je mag natuurlijk je rust nemen. We praten later wel.' Annabelle boog voor de leiders en verliet de tent. Het duurde niet lang of Annabelle was bij haar tent. Ze hoopte dat er niemand binnen was, want ze kon op dit moment echt geen vragen beantwoorden of haar tocht vertellen. Ze wilde nu eerst slapen. Ze deed de flap opzij en zag tot haar opluchting dat er niemand binnen was. Annabelle was zo moe dat ze alleen maar haar schoenen uitdeed, op haar bed neerplofte en meteen in slaap viel.

Niek was er niet uitgekomen en Matthias ook niet. Na twee uur hadden ze het opgegeven. 'Volgende keer beter.' Zei Matthias vrolijk. Matthias was er al maanden mee bezig en had de lek nog steeds niet gevonden. Hij bleef maar optimistisch, de lek werd immers toch nog wel gevonden. Ze hadden het nu ook nog niet nodig. 'Ik wil weer terug naar de tent als u er natuurlijk geen erg in hebt vader.' Vroeg Niek. 'Nee, nee, je mag wel gaan. Kom je even langs als Annabelle weer terug is?' 'Zal ik doen vader. Tot ziens.' Niek liep het afgelegen werktentje van Matthias uit en ging richting de tent. De tocht terug naar de tent duurde langer dan verwacht. Niek moest een paar keer omlopen, omdat er een aantal opstoppingen waren. Eenmaal aangekomen bij de tent kwam een van zijn leraren naar hem toe en zei: 'je moet Erik even begeleiden met zijn zwaard vecht les aan de nieuwe rekruten.' Dat kon Niek niet weigeren. Hij hielp altijd mee met de eerste les van de nieuwe rekruten. Hij knikte en liep met zijn leraar mee. De les verliep goed en de nieuwe rekruten werden al goed voorbereid. Ze waren allemaal beter dan de vorige groep nieuwe rekruten. Erik en Niek deden dingen voor die zij na moesten doen, zoals oefening met zijn tweeën. Erik begon met een steek en Niek pareerde deze. Daarna ging Niek in de aanval met een linkse slag en een bovenhandse slag. Erik ontweek deze en sloeg met het gevest van zijn zwaard tegen de schouder van Niek. Als Erik gewoon met het zwaard de slag had gedaan was Niek zijn arm kwijt geweest. De nieuwe rekruten deden het na en Niek en Erik keken en corrigeerden hier en daar een dingetje. Na de les gingen de jongens weg en praatten Erik en Niek nog even na over de kwaliteiten van de jongens. Allebei waren ze tot de conclusie gekomen dat ze beter waren dan de vorige groep en dat het goede zwaardvechters zouden worden. Daarna liep Niek weer terug naar de tent. Eindelijk kon hij naar binnenlopen zonder onderbrekingen. Hij liep naar binnen op het moment dat Annabelle zich omdraaide op haar bed. Niek schrok eerst van de beweging en bleef doodstil staan. Daarna liep hij voorzichtig die kant op en zag Annabelle op haar bed slapen. Niek wilde haar niet wakker maken en liep weer naar buiten. Hij liep weer richting de werk tent van Matthias, want hij zou zijn vader halen als Annabelle weer terug was. Deze keer was Niek sneller bij de werk tent van zijn vader. Hij hoefde niet om te lopen en liep zo ernaartoe. Hij klopte eerst beleefd op het harde gedeelte en liep toen de tent in. Zijn vader keek op van zijn werk en draaide zich om naar Niek toe. 'Hallo jongen. Weer terug?' vroeg Matthias toen hij eenmaal Niek aankeek. 'Ja, ik ben weer terug en ik kwam u zeggen dat Annabelle er weer is.' Matthias keek nu naar Niek met een nog vrolijker gezicht. 'Is ze hier niet bij jou dan?' vroeg Matthias nu. 'Nee toen ik terug kwam in de tent lag ze daar te slapen in bed. Ik wilde haar niet wakker maken en ben daarom maar naar u gegaan om te zeggen dat ze er weer was.' 'Dan leg ik mijn werk neer en loop met je mee naar onze tent Niek. Ik wil graag mijn kleine meid weer zien.' 'Ik weet niet of ze dan alweer wakker is. Misschien kunnen we haar beter met rust laten.' Dat was een verandering. Niek wilde anders gelijk alles weten. 'Daar heb je gelijk in. Ik maak mijn werk af en ga dan wel naar Annabelle.' 'Oké, dan ga ik ook weer met mijn dingen bezig. Dan kan Annabelle rustig slapen.' En zo deden ze het ook. Matthias ging vergeefs op zoek naar de lekken in zijn beveiligingssysteem en Niek ging mensen helpen. Zo hielp Niek een paar vrouwen met het dragen van de voorraad eten die ze hadden ingeslagen. Ook hielp hij met opruimen in een paar tenten en hielp een paar kinderen met hun training. Hij zei hoe de jongens hun zwaard beter konden vasthouden en hoe ze sneller slagen van de tegenstander konden opmerken en pareren. Nadat de jongens stopten met oefenen liep hij terug naar de werk tent van zijn vader. Matthias was nog druk bezig met het zoeken van de lekken in zijn beveiligingssysteem, maar tevergeefs. Hij had ze nog steeds niet gevonden. Niek klopte aan en liep naar binnen. 'Ik ben klaar met wat ik nog moest doen.' Zei Niek tegen zijn vader. 'Ik hou het ook voor gezien. Het lijkt echt onmogelijk om de lekken te vinden.' Matthias stopte zijn werk weg en liep samen met Niek de tent uit. Matthias sloot de tent zorgvuldig en samen liepen ze naar Janet en Mandy bij de ziekentent. Ze liepen de ziekentent in en zagen dat Janet en Mandy op het punt stonden om terug te gaan naar de tent. Niek was wel eens vaker hun komen ophalen om terug naar de tent te gaan. 'Annabelle is terug.' Zei Matthias zodra ze tegenover Janet en Mandy stonden. Janet begon te glimlachen. Dat ze niet wisten dat Annabelle terug was voordat Matthias het zei betekende dat ze ongedeerd was. 'Laten we maar naar de tent gaan. Wel voorzichtig Annabelle kan nog slapen.' Niek had het goed gezegd. Annabelle zou wel heel moe zijn van de reis en sliep ze nu nog tot morgen vroeg. Ze wilden haar niet wakker maken. Ze liepen met zijn vieren naar de familietent waar Annabelle lag te slapen. Ze deden de flap voorzichtig opzij en liepen naar binnen. Annabelle lag nog steeds te slapen als toen Niek haar ontdekte. 'Het is al aardig laat. Laten wij ook maar op bed gaan. Morgen is weer een drukke dag zoals gewoonlijk.' Iedereen stemde in met de woorden van Janet. Ze kleedden zich om en gingen naar bed. Iedereen was al snel in slaap. De rest van de nacht verliep rustig.