Hoofdstuk 29

9 0 0
                                    

Heey hier is dan weer een deel, ik hoop dat jullie ervan zullen genieten. Sorry dat hij zo laat is, ben de laatste tijd weer druk bezig met vanalles. Maar veel leesplezier en laat vooral van je horen!

Erik was die avond nog ontsnapt en ze hoopte dat hij het zou redden om het kamp te bereiken. Annabelle was er slecht aan toe. Ze kon niks anders meer dan liggen en zwaar ademhalen en bij elke martelsessie dacht ze dat het deze keer haar dood werd. Ze kon het niet meer lang vol houden en Leopold begon zich ook zorgen te maken om haar. Ze werd vaker en vaker op de avonden ontboden naar de vertrekken van Leopold. Hier legde hij haar altijd op zijn bed en mocht ze rustig slapen of werd er een dokter bij gebracht om haar extra te verzorgen en om te kijken hoe het nou met haar stond. Eén ding was duidelijk als er over een week niet iemand was die haar kwam redden, was het te laat. Wel werden de martelsessies met de keer korter. Dit kwam doordat Annabelle sneller haar bewustzijn verloor. Ook de koning kon er op den duur niet echt meer pret uit halen en liet Leopold alleen haar martelen. Dit was een gelukje, omdat Leopold nooit echt hard sloeg of gewoon miste. Ze werd weer naar de martelkamer gebracht en zag Leopold daar in zijn eentje staan. Inwendig zuchtte Annabelle van opluchting. Doordat Leopold zo vaak alleen martelde hield ze het al langer uit dan dat de dokter het in eerste instantie had gedacht. Wel was de hoop altijd nog op Erik gevestigd. Als hij niet het kamp bereikte betekende dat, dat dit Annabelle haar dood zou worden. Ze wilde niet zo sterven en bleef de hoop houden dat Erik het kamp bereikte en terug zou komen met hulptroepen. Natuurlijk niet zoveel, want dat zou opvallen, maar met een kleine delegatie. Zodat ze stiekem Annabelle konden bevrijden. Het was allemaal helaas nog maar hopen en dromen of het daadwerkelijk zover zou komen, maar tot die tijd bleef Annabelle sterk en zou ze niet bij de pakken neer gaan zitten. Ze bleef moed houden en incasseerde elke keer weer de klappen die ze kreeg bij de martelingen. Ze wilde ook nooit een kik geven, maar dit lukte de laatste tijd niet meer. Bij elke slag die haar huid raakte kreunde ze van de pijn. Het zou alleen maar erger worden dacht ze bij de zoveelste keer dat ze ongewenst haar pijn liet blijken. Ik zou alleen maar meer te kennen geven hoeveel pijn het mij doet en zal het niet meer kunnen onderdrukken. De frustratie die bij deze gedachten kwamen waren af te lezen van haar gezicht. Dit gebruikte de koning soms dan ook om haar te kwellen. Dit was dan nog weer extra frustrerend. Ook al was de koning er telkens minder, hij wist Annabelle altijd wel ergens te raken.

Erik deed er langer over dan normaal over het bereiken van het kamp. Hij was zelf ook uitgeput en had niet veel te drinken en te eten gehad. Hij had aan een stuk door gelopen met af en toe een korte pauze om een klein dutje te doen. Veel durfde hij niet te doen. Hij was grotendeels op vijandelijk gebied, hij was ongewapend en niet in vorm om te vechten voor zijn leven. Hij moest meerdere keren zich verstoppen voor vijandige troepen wat zijn reis alleen maar meer vertraagde. Toen hij eindelijk de grens over was kon hij opgelucht ademen. Hij kon nu rechtstreeks naar het kamp toe lopen. Hier hoefde hij zich geen zorgen te maken, dat hij door een vijandige soldaat gezien zou worden. Na een dag lopen kwam het kamp dan ook eindelijk in zicht. Erik liep zo hard als het nog kon naar het kamp toe. Hij moest zo snel mogelijk iemand vertellen dat Annabelle vast zat in het kasteel en dat ze het daar niet lang meer zou volhouden. Het was noodzaak dat er zo snel mogelijk mensen heen gingen om haar te bevrijden anders zou ze daar aan haar eind komen, dat moest koste wat het kost tegen gehouden worden. Hij kon het niet verdragen als hun enige hoop op vrijheid zou sterven, omdat hij niet snel genoeg was met het overbrengen van de boodschap aan de rest van het verzet. Het laatste stukje strompelde hij zowat, bij de tent van de leiders hield hij stil, klopte aan op het harde stukje en liep zonder op bevestiging te wachten naar binnen.

De leiders keken naar de vreemdeling die hun gesprek met Paul verstoorde. Wat was die man onbeschoft zeg! Toen zagen ze dat het Erik was. Al zag hij er wel belabberd uit. Het leek net of hij elk moment kon instorten. Erik keek de tent rond en zag dat ze in gesprek waren. Hij draaide zich al om, om weer naar buiten te gaan. Roy, een van de leiders hield hem tegen. 'Erik blijf je komt vast niet zomaar binnenstormen als het niet heel belangrijk is.' Erik draaide zich weer om en liep dichter naar de leiders toe. Frans, ook een van de leiders merkte op dat Erik moeite moest doen om rechtop te blijven staan. Hij wendde zich tot een van de bediendes die altijd naast de verhoging stond. 'Breng voor deze heer hier eens een stoel.' Zei Frans op een gebiedende toon. De bediende boog even en vertrok uit de tent om een stoel op te halen. Toen Erik eenmaal op de gebrachte stoel zat begon hij aan zijn verhaal. 'Ik was de eerste keer dat we op uw missie waren gegaan opgesloten mijne heren. Ik werd vervangen door iemand die precies op mij leek, zodat dit niet op zou vallen. Het was voor maar 1 doel, het vangen van Annabelle en haar laten lijden. Zo zijn ze een week geleden ook op pad gegaan en ik weet niet of u daar iets van wist, maar ze is in een hinderlaag gestapt en word nu bijna elke dag gemarteld. Ze is er slecht aan toe mijne heren en ik vrees dat als we niet snel handelen ze het niet red. Ik heb weten te ontsnappen, omdat er iemand in het kasteel is die nu aan onze zijde staat. Ik moest jullie dit bericht sturen, want Annabelle is er zo slecht aan toe dat ze niet meer op zichzelf en zeker niet met de hulp van alleen mijn hulp weer terug kan komen.' De leiders keken geschokt naar elkaar. Ze wisten inderdaad niet dat Annabelle weer op een Quest was gegaan. Daarom was Paul hier ook, hij wilde vertellen dat Annabelle al een week niet meer in het kamp was gesignaleerd. Scot was de eerste die van de schok bekomen was en zei: 'Maar dat is verschrikkelijk! We moeten gelijk een peloton naar het kasteel laten gaan om Annabelle te bevrijden!'  'Maar dat valt teveel op! Voordat je Annabelle hebt bevrijd is het hele peloton al neergehaald door de soldaten van de koning Scot. Misschien is het handiger om een klein clubje van misschien 4 mensen ernaartoe sturen. Die kunnen dan ongezien het kasteel binnen glippen en dan Annabelle bevrijden. Voordat ze dat door hebben zijn jullie al een eind van het kasteel vandaan.' Zei Geert. 'Misschien moeten we Bert er even bij halen. Dan kan hij ook zeggen wat hij ervan vind.' Zei Roy.

De heren keken nu alle vier naar Paul. Ze waren helemaal vergeten dat hij daar ook nog stond. Het was allemaal ook zo snel gebeurd. Paul stond aan de grond genageld. Het nieuws dat Erik zonet verteld had deed de grond onder zijn voeten vandaan vallen. Annabelle was in gevaar! Hij moest haar koste wat het kost vinden en daar weg halen! Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen als hij haar daar zou laten sterven. Niet nu ze elkaar net hadden gevonden. Ze hadden al veel meegemaakt samen en ze zouden zich hier ook wel weer doorheen slaan dat kon niet anders! Roy keek Paul aan, hij wist niks van de verhouding die tussen Annabelle en Paul was. Hij zei tegen Paul: 'Wil jij je vader halen jongeman. We hebben zijn raad op dit moment hard nodig.' 'Ja maar natuurlijk mijnheer. Ik zal mijn vader zo snel mogelijk ophalen zodat we deze kwestie kunnen afhandelen.' Na dit gezegd te hebben boog Paul voor de leiders en liep vlug de tent uit op zoek naar zijn vader. Terwijl Paul op zoek ging naar zijn vader, vertelde Erik in detail wat er allemaal was gebeurt. Hij vertelde dat nadat hij gevangengenomen was, hij vreselijke dingen te verduren kreeg. Maar hij vertelde er ook bij dat het voor Annabelle nog erger is. 'Eigenlijk is ze op sterven na de dood mijne heren.' zei hij. De leiders waren geschokt door deze mededeling. Op het moment dat Erik klaar was met zijn verhaal, kwamen Paul en Bert binnen.

De Memorabele strijd (gestopt)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu