De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 11

Heey iedereen, Sorry dat het zo lang heeft geduurd voordat ik weer een nieuw deel heb gepost. Ik ga nu proberen elke week een hoofdstuk van dit verhaal te posten! Ik weet nog niet op welke dag van de week ik het ga doen, maar zeker weten een update elke week. Heel veel leesplezier en hopenlijk is het me vergeven :). Comments zijn altijd welkom zodat mijn verhaal nog verbeterd kan worden ;). Veel leesplezier!!                                                                                                

Het gevecht begon en was al gelijk spectaculair. Paul begon met een slag van boven en Annabelle pareerde de slag zeer behendig. Daarna had Paul een slag naar beneden, maar die trof eveneens geen doel. Annabelle ging in de aanval en had bijna een slag raak, maar net op het laatste moment pareerde Paul de slagen af en dat ging zo over en weer. Paul en Annabelle waren zeer aan elkaar gewaagd. Allebei hielden ze lang stand, ze vochten als beesten en het leek net een echt gevecht op leven of dood. Annabelle verzwakte en Paul zag zijn kans schoon hij pareerde de laatste slag van Annabelle en ging gelijk over op de aanval. Annabelle kon het niet meer tegenhouden en liet haar zwaard op de grond vallen, maar toen Paul Annabelle aankeek zag hij dat het goed mis was. 

Annabelle zag lijkbleek en viel op haar knieën haar hele lichaam trilde van de inspanning. Paul liet zijn zwaard ook vallen en liep snel naar Annabelle toe. 'Annabelle gaat het met je?' vroeg hij bezorgd. 'Ik had niet met je moeten vechten. Nou heb ik je weer ziek gemaakt, kom dan breng ik je naar de ziekentent daar kunnen ze je wel weer opknappen.' 'Nee, Paul dat is niet nodig.' Zei Annabelle met een zwakke stem. 'Het gaat zo wel weer goed met me ik moet alleen even rustig zitten. Wil je me even op die stoel daar helpen?' vroeg Annabelle. Paul ondersteunde haar en liepen rustig naar de stoel die naast een tent stond. Er was niemand in de tent aanwezig, dus konden ze niet om toestemming vragen, maar Paul wilde Annabelle niet nog verder laten lopen en liet haar daarom maar op de stoel zitten. Na een paar minuten vroeg Paul: 'Gaat het al weer wat beter? Je hebt me heel erg laten schrikken, doe dat alsjeblieft nooit meer. Ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg.' 'Nou overdrijf je Paul zo erg kan het niet zijn en het gaat al weer een stuk beter met mij. Trouwens je kunt helemaal geen hartverzakking krijgen als je niet van iemand houd Paul, dus dat was wel zeer overdreven.' Zei Annabelle spottend. 'Maar ik meen het echt ik kreeg echt zowat een hartverzakking ik had nooit met je moeten vechten dan was dit ook niet gebeurd.' Paul liet zijn hoofd zakken, hij schaamde zich zo erg. Hoe had hij nou met Annabelle kunnen vechten terwijl hij wist dat ze nog niet honderd procent genezen was. 'Geef jezelf nou niet de schuld Paul.' Zei Annabelle terwijl ze zijn hand pakte. 'Ik was diegene die aanbood om een zwaard gevecht met jou. Dus ik ben hier zelf de schuldige van. Ik wist namelijk wat de consequenties waren. Dus het is niet jouw schuld.' Paul keek nu recht in de ogen van Annabelle, wat was ze toch mooi ook als ze er heel beroerd uitzag was ze nog het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. 'Kom ik breng je naar je tent dan kun je rustig gaan liggen. Ik denk dat je dan sneller hersteld dan dat je de hele tijd aan het lopen, rennen, vechten en zitten bent.' Annabelle wilde eerst tegensputteren, maar tegen Paul kon ze gewoon geen nee zeggen. Ze pakte de andere hand van Paul ook vast en leunde heel erg tegen hem aan om omhoog te komen. Hij sloeg zijn arm om haar middel en Annabelle legde haar arm in de nek van Paul. Paul ondersteunde Annabelle extra goed, omdat hij ondanks de woorden van Annabelle hij zich toch nog een beetje verantwoordelijk voelde voor wat er was gebeurt. Ze waren bijna bij de tent toen Annabelle zo op Paul ging leunen dat hij moest stoppen. 'Waarom doe je dat nou Annabelle?' vroeg hij een beetje geïrriteerd. 'Paul ik wilde je nog wat zeggen. Met wat jij zei over die hartverzakking, ik wilde toen je het zei niet naar de tent terug, maar ik kon geen nee tegen jou zeggen. Denk je dat we misschien wel..., misschien heel misschien.....' Annabelle kon het niet zeggen op de een of andere manier. Je bedoeld dat we misschien onbewust verliefd op elkaar zijn?' Zei Paul. 'Dat is onmogelijk we zijn gewoon goede vrienden en dat blijft ook zo.' Annabelle was door die woorden gaan nadenken. Zo kan het natuurlijk ook, we zijn gewoon zulke goede vrienden van elkaar dat we ons zorgen gaan maken om de ander en geen nee kunnen zeggen tegen elkaar, omdat we weten dat de ander het goed met je voor hebt. 'Je hebt natuurlijk gelijk, ik denk weer gelijk aan dingen die gewoon onwaarschijnlijk zijn. Daardoor heb ik al veel ruzies gehad sorry.' 'Je hoeft geen sorry te zeggen het is ook gewoon dat je misschien dit nog nooit hebt meegemaakt dat je daardoor gewoon dat dacht in plaats van dat we gewoon zulke goede vrienden zijn.' Zei Paul. 'Maar ik weet het niet hoor Paul ik heb soms bij jou een raar gevoel in mijn maag en ik weet gewoon zeker dat je mij zult begrijpen. Ik weet niet waarom.' Toen Annabelle dit zei begon Paul met elk woord roder te worden. Hij had ook dat gevoel alleen door zijn vader probeerde hij het vanaf de eerste ontmoeting te onderdrukken. Annabelle had opgemerkt dat hij roder werd en keek hem nu met een grijns aan. 'Wat!' Zei Paul gefrustreerd. 'Je wordt helemaal rood terwijl ik dit zeg dus jij hebt het gevoel ook en nou moet je niet gaan ontkennen dat het niet zo is.' Zei Annabelle nog steeds grijnzend. 'Misschien is het waar wat je zegt, maar we kunnen niet op elkaar verliefd zijn, het kan gewoon niet,' Paul was nu zo gefrustreerd dat zijn ogen rood werden van alle tranen in zijn ogen. 'Maar waarom kan het dan niet Paul. Je kunt niet kiezen op wie je verliefd wil worden het gebeurd gewoon.' Annabelle had een punt dacht Paul, je kunt inderdaad niet uitkiezen op wie je verliefd wil worden het gebeurd gewoon. Maar het mocht niet van zijn vader en dus bleven ze, gewoon vrienden. Paul had Annabelle naar haar tent gebracht. Annabelle was gelijk op bed gegaan en was in een droomloze slaap gevallen. Paul was weggegaan op het moment dat Niek terug was gekomen in de tent.