IMPOSSİBLE LOVE | JJK

11

"Hocam!"

Hızla Hoseok'un yanına giderek izin almak için konuşmaya başlamıştım.

Dün gece düşünmüş, bir şey bulamamıştım ne yazık ki. O yüzden doğaçlama gidecektim.

"Bir şey mi oldu?"

Hızla kafa sallayarak devam ettim.

"Evet, bir şey hakkında izin istiyorum."

"Neymiş o?"

Pekala, lafı dolandırmaya gerek yoktu. Hızla söyleyip kurtulacaktım.

"Biz, yarışma için çalışmaya karar verdik. Bu yüzden benim fazladan çalıştığım süre boyunca beraber çalışabilir miyiz?"

İfadesizce bana bakıyordu. Tam ümidi kesip gidecekken beni şaşırtmıştı.

"Pekala, çalışabilirsiniz."

"Gerçekten mi?"

"Evet."

Hocama teşekkür edip yanından ayrıldım. Bazen sövüyorum falan ama, işe yarıyor bazen.

Çantamı odada bırakıp hızla Jungkook'un çalıştığı odaya doğru gitmeye başladım. Mutlulukla kapıyı açtığımda tüm öğrencileri burda görmeyi beklemiyordum tabii ki.

Hepsi işini bırakıp bana döndüğünde başımı yere eğdim.

"Şey, rahatsız ettim. Özür dilerim."

Tam kapıdan çıkacakken Jungkook'un sesini duydum.

"Hey Aleyna!"

Dönüp ona ne var dercesine baktığımda gülüyordu.

"Bir şey mi oldu?"

Burada söyleyemezdim. Çünkü utanıyordum. O yüzden ona gel işareti yaparak dışarı çıktım. Arkamda ki gülme seslerini duyuyordum. Gülün siz gülün!

Arkamdan gelip bana sorar gözlerle baktığında konuşmaya başladım.

"Öncelikle, gelip rahatsız ettiğim için özür diliyorum. Anlık bir heyecanla içeri daldım. Yani içeride onları, yani diğerlerini yan-"

"Uzatmayıp söylesene artık."

"Dur be! Söyleyeceğim."

Ani çıkışıma şaşırmıştı. Bende şaşırmıştım. Ne dedim ben az önce?

Gene de devam ettim. "Hocam izin verdi, fazladan çalışma saatimde beraber çalışabiliriz."

İdrak ettikten sonra gülerek kafa salladı.

"Pekala, on dakika sonra bizimkiler gidiyor, sen de buraya gel ve beraber çalışalım."

Kafa sallayarak yanından ayrıldım. Odaya girip çantamı topladım ve tekrar yukarı çıkıp kapıda beklemeye başladım.

Çok geçmeden diğerleri çıkmaya başlamıştı. Beni gördüklerinde yan bir sırıtış atarak yanımdan geçiyorlardı. Son çıkan kişiyle içeri girerken bir anda Jungkook'a seslenmesiyle tekrar domatestim evet.

"Kolay gelsin dostum!"

Lanet olsun, utanmıştım!

Kapıyı kapatıp puflardan birine giderek oturdum. Jungkook bana bakıp güldüğünde çatık kaşlarla ona bakmaya başladım.

"Çok mu komik?"

Gülmeyi kesmeden gelip yanıma oturduğunda hala çatık kaşlarımla bakıyordum.

"O değil, senin kızarman komik."

Ne! O kadar mı belli ediyordum?

"K-kızarmadım b-bir kere!"

Başını yarım yamalak sallayıp kalktığında ona bakmaya devam ettim.

"O hep patavatsız konuşur, aldırma ona. Hadi biz çalışalım."

Kafa sallayıp kalktığımda o da şarkı söylemek için hazırlanıyordu.

"Önce alıştırma yapalım. Sıradan bir şarkıyla nasıl dans ettiğini merak ediyorum."

Kafa sallayıp yerime geçtim. Bir süre sonra arkadan gelen fon müziğiyle gözümü kapatıp hareketlenmeye başladım.

Yapabilirdim! Onun o muhteşem sesi beni yanıltamazdı...

Tam kendimi verdiğim an şarkıya başlaması ile gözlerimi açtım. İstemsiz olmuştu. Onu şarkı söylerken izlemek istiyordum. Hareketleri bile kafamda canlandıramıyordum şu an.

Ama o, gayet güzel söylüyordu. Kapalı gözleri, notaya uygun olarak kıvrılan dudakları ve huzur veren sesi...

Daha önceden huzur duyduğum sesin ona ait olacağı aklımın ucundan geçmezdi. Ama şu an ona ait olduğu için Tanrı'ya minnet duyuyordum.

"Neden dans etmiyorsun?"

Çoktan şarkıyı bitirmiş gözlerini açıp bana bakmaya başlamıştı. Sahi ne zamandır onu izliyordum?

"Ş-şey dalmışım kusura bakma."

O gülerken ben panik yapmış, hızla hareket ediyordum.

"Sakin olur musun? Sorun değil, baştan söyleyebiliri-"

"Hayır!"

Gülen yüzü solmuş, düz ifadeyle bana bakıyordu. "Neden, sesim güzel değil mi ki?"

Sessiz bir şekilde sorduğunda kendime kızıyordum. Kırmıştım çocuğu!

Bir şey demeden kafa sallayıp şarkının orijinalini açmaya gittiğinde içimden geldiği gibi hareket etmeye karar verdim.

Öyle ki gidip hızla arkasından sarılmayı kendimden beklemezdim.

O olduğu gibi kalırken ben özür diliyordum.

"Özür dilerim. Sadece, sen söylerken dans edemiyorum. Seni izleyesim geliyor..."