The Lieutenant's Brat Girlfriend

Chapter 27

A/N: So since may readers akong gustong i-balik ang riddles ko— ibabalik ko na po siya hehe. Ayaw kong ma-sad kayo kaya here's the first question!

"What did the sculpture say to her girlfriend?"

#########

Selina's POV

"No."

My jaw literally dropped as she dropped her teeny-tiny answer to me. She's so serious as hell. Madiin pa nitong binigkas ang no kaya nadismaya nanaman ako. Ugh! She's so insane!

"What!?" Doon palang ako nakapag-react. "Bakit no!?" Tanong ko. "Akala ko pa naman papayagan mo na akong manirahan sa bahay mo yun pala sasabihin mo sa akin na hindi!? Are you out of your mind!?" Galit na singhal ko sa kanya.

"You!" Dinuro niya ako. "Are the person who's out of mind." Madiin nitong bigkas. "Akala mo ba hindi ko napapansin lahat ng kilos mo lately?" Saad niya. "Talagang ginamit mo pa talaga na gusto mo akong kasama! Hindi ako tanga, Selina!" Sabay hawak ng mahigpit sa magkabila kong siko.

"Na-nasasaktan ako!" Reklamo ko habang pilit na kumakalas sa higpit ng hawak niya.

"Isa pa yang paninigarilyo mo. Alam ba yan ng tatay mo? Ha?"

"He doesn't have to know about my doings!"

"Wrong doings, Dawson." Giit niya. "Alam mo bang magkaka-sakit ka sa ginagawa mo kaya itigil mo na yang paninigarilyo mo!"

"Tama na, Lacey!" Sigaw ko sa harapan niya kaya natigilan din siya. Napansin siguro nito ang namumuong luha sa mata ko kaya umiwas ako ng tingin dito. "Hindi niya kailangang malaman ito." Bulong ko. "Wala naman talagang pakialam sakin ang tatay ko kundi sa school ko at pagpigil na makita lang ang nanay ko eh. He always says I'm a princess for her pero I feel like I'm just a servant."

"Wh-what do you mean?"

"Palagi kong sinusunod ang mga utos niya. Grades to become higher, to become a dean's lister." Napailing ako. "Yun lang ang gusto niya kaya ako umalis papalayo sa kanya. Lumalapit lang ako dito para mag-request ng mga bagay na agad niya namang binibigay."

Nakakalito din minsan ang tatay ko. Naiipit narin ako minsan sa sitwasyon ko kaya ganito minsan ang nagiging ugali ko. Ilang taon akong mag-isang naninirahan dito sa pamamahay ko kaya sometimes, I feel... lonely.

"Kaya please, Lacey." Pakiusap ko. "Wag mo nunang babanggitin ang tatay ko kapag nasa Pinas na tayo. I'm begging you."

She sighed. Hindi ko alam ang nasa loob ng isipan niya pero parang may gusto siyang sabihin sakin. Tumitig ako sa mga mata nito. May simpatya lamang itong nakatingin sa mga mata ko.

"Don't you ever feel bad for me, Lacey." I mumbled sabay iwas ng tingin sa kanya. "I don't wanna see people feel bad for me. I'm strong, I'm brave, I'm..." I paused.

Hanggang sa naramdaman ko nalang ang init ng yakap ni Lacey na pumalupot sa katawan ko. And I felt relief. Like something's fluffy thing circled its body around me. Her soft, warm hug. Napakalma niya ako.

I hugged her back. "I'm a coward." I mumbled.

"Not you're not." Pabulong na kontra nito.

"Yes I am." Pilit ko. Yun talaga yung nararamdaman ko.

"No you're not."

"Yes I—"

"Kapag palagi mo akong kino-kontra, Selina hindi talaga kita patitirahin sa bahay ko." Banta niya.