Behind A Smile

Chapter 12

Kabanata 12

My jaw dropped because of what he just said. What?

"Ha?" Gulantang kong tanong.

Magiging masaya siya kapag pumunta ako, ganun ba iyon? Pero bakit naman? Bakit naman ganoon? Ano ba ako sa buhay niya? At seryosong-seryoso niya pang sinabi iyon. O baka naman mali lang dinig ko?

I saw how he tried to look for words, but he managed to give me a sweet smile, which made me cringed a bit.

"Nothing.. Forget it. Maybe, see you there then?"

Nanatili akong nakatingin sa kaniya, thinking what's on his mind right now.

"Students? May I have your attention, please?"

Sabi ng isang may boses na babae, kasabay nito ang pagpalakpak as a way to get our attention, at nagtagumpay siya doon dahil nakita ko ang aking mga kaklase na napatingin sa kaniya. Ang iba ay umayos ng upo. Ang ibang tulog ay nagising, at ang iba naman ay nakitaan ko ng takot sa kani-kanilang mga mata. Why is that?

Tumingin ako sa harapan, at nakita ko doon si Karina kasama ang dalawang babae na sa tingin ko ay parehas niyang kasamahan sa SSC. I smiled and waved at her, then she did the same thing. What are they doing here anyway?

Tumingin ako sa babaeng nasa gitna na siyang kumuha ng atensiyon naming lahat. I gave Karina the who-the-hell-is-she look. She silently laughed, hindi makapaniwala dahil hindi ko kilala ang babaeng nasa tabi niya.

I glared at her, then finally she mouthed, president. O. So she's the President of the Supreme Student Council? That explains why everybody behaves like that.

They are scared of her. Maybe because she looks so very intimidating and powerful, which, apparently, is pretty obvious just how my classmates reacted with her presence.

Pero bakit parang iba iyong nararamdaman kong dahilan kung bakit sila natatakot sa kaniya?

Natigil ako sa pag-iisip nang tumikhim siya. Lumingon ako sa aking mga kaklase at nakita kong nakatutok na ang atensiyon nila sa presidente, handa nang makinig sa kung ano man ang kaniyang sasabihin.

"Okay, I am just here to say something. Students, please be reminded that once we get there in our destination, everybody must be in their utmost behavior, and must participate in every activities or programs that we will conduct, understood?"

"Yes, Miss President." Everyboday said in unison.

So that's what they call her. Miss President, huh? Something is fishy about her.

"Good." She calmly said.

Napatingin ako sa isa kong kaklase nang magtaas ito ng kamay. Nabasa ko ang curiosity sa kaniyang mga mata.

"Yes, Acosta?" Oh? So last name basis huh?

Nag-aalangan siyang tumayo, nahihiya sa kung anuman ang kaniyang sasabihin. Huminga siya ng malalim.

"Uhm.. Saan po tayo pupunta, Miss President?" Then laughter filled the bus. Ang mga kaklase kong tila hindi makapaniwala sa naging tanong niya.

What could possibly be funny about asking?

"Seriously girl? You are asking that? Siyempre sa dapat nating puntahan!" Sarcastically said by a girl from the right corner of the bus.