Behind A Smile

Chapter 21

Kabanata 21

"Huwag kang magulo, para hindi masira 'yung tinatatak ko!"  Malakas na bulyaw sa akin ni Romulo, ang tagalagay ng palatandaan ng lugar na ito.

Napapitlag ako dahil doon. How am I going to fucking stay still? Sobrang laki nung karayom na gagamitin!

I looked up the sky, and silently prayed in Him, in hopes my pleas will be heard, and I'd be spared from this hell.

Hindi ako matigil sa kakaiyak. Iniisip ko kung bakit ko nararanasan 'to, kung bakit ako nandito.

Halos mapasigaw ako nang maramdaman muli ang init sa aking balat dahil sa pagdampi ng malaking karayom. Karayom 'iyon  na kagaya ng ginagamit sa pagtatatak sa mga balat ng baka upang gawing palatandaan.

It's the needle that will definitely mark you, and will surely make a deep scar.

And now, they are doing it to me. They will carve something on my skin, bilang palatandaan. At ngayon parang hindi ko na kinakaya.

Sa muling pagdampi ng karayom ay tuluyang nanghina ang mga tuhod ko, at biglang napaupo. Please, spare me Lord. Mahinang dasal ko.

"Aba't! Tumayo ka diyan, kundi tatamaan ka nanaman sa akin!" Muli niyang bulyaw sa akin. Nanginig ako dahil doon. Nakakatakot ang sigaw niya. Kaya sinubukan kong tumayo, ngunit bigo ako.

Pagod na pagod na ako. Ilang araw na nila akong binubugbog, hindi pinapakain, at pinapainom lang ng tubig. Tuluyan na atang bibigay ang katawan ko.

Lalo akong natakot ng nakitang nag-aalab nanaman sa galit ang mga mata niya. Tunalikod ito, at maya't-maya ay humarap siya at may hawak na itim na latigo. Alam ko na ang sunod niyang gagawin.

Napasigaw ako nang ihampas niya yun sa likuran ko. Ang sakit. Sobrang sakit. Akala ko tuluyan ng namanhid ang katawan ko, pero tila muling nanumbalik ang sakit nung mga sugat ko sa nakaraan na akala ko ay tuluyang na ngang naghilom.

"Tumayo ka!" At muli akong nilatigo.

Napapikit ako nang muling makaramdam ng panibagong sakit. Nakakabingi. Nanginginig na ako. Ramdam ko ang malapit ng pagsuko ng katawan ko. Gusto kong lumaban, pero paano. Ultimo paghinga, hirap na hirap na ako. Upos na upos na ako.

Wala akong magawa kung hindi ang magdasal nalang na sana matapos na 'to. O kung may balak man silang patayin ako, huwag na sana nilang unti-untiin. Dahil tangina, para akong sinusunog ng buhay.

Sinabi nila sa akin na kailangan nilang gawin 'to, para sa ikakabuti ko. Ikakabuti? To fucking hell with that. To what fucking goodness where this will fucking take me? Success? No. It's death. Fucking ruthless bastards.

"Please just kill me," pakiusap ko.

Pinilit kong tumayo, at nagtagumpay ako. Nangangatog ang tuhod at labi ko. At ipinagpatuloy ni Romulo ang pagtatak sa balat ko. Muli akong napasigaw nang dumampi ang mainit na karayom sa sugatan ng balat ko. Sobrang sakit.

Wala akong magawa. Wala na akong lakas. Iisa nalang ang nasa isip ko ngayon habang tinitignan sila. Kapag ako nakalabas dito, putangina, babalikan ko kayo, at sisiguraduhin kong mararanasan niyo rin lahat ng pinaranas niyo.

I will fucking burn this place, along with your decaying bodies, and fucking shove hell through all your fucking throats.

I opened my eyes, realizing that I just had a dream of one of the excruciating moments in my life. My heart hurt. Parang nasariwa ang lahat ng mga pinagdaanan ko.