Η εκδίκηση είναι γένους θηλυκού!

Part 4

κατ: εντάξει νίκησες η Άρια τα ξανά έφτιαξε μαζί του!!
μελ: στο είπα!! αφου μαζι δεν κάνουν και χώρια δεν μπορουν πάντα έτσι κάνουν.
κατ: μελ μελ; 
μελ: ωχ κάτι θέλεις εσυ..

κατ: να μωρέ αν φύγω με τον Κάλ σε πειράζει;;
μελ: όχι ρε συ, εγώ τώρα θα πάρω ταξί να φύγω έτσι κι αλλιώς.
κατ: θα είσαι σίγουρα εντάξει;
μελ: αμεε...

  Χαιρέτησα την Κάτια και βγήκα έξω απο το κλάμπ, επιτέλους ηρεμία απο τη δυνατή μουσική, επιτέλους καθαρός αέρας.
Ένα ζευγαράκι δίπλα μου μιλάει και χασκογελάει, δεν κοιτάω καθόλου νιωθω άβολα που τους χαλάω τη στιγμή. ο άντρας αφήνει τη κοπέλα και έρχεται στο μέρος μου, τουλάχστον αυτό βλέπω απο την άκρη του ματιού μου.

ντειβ: περιμένεις κάτι;
μελ: ωχ ντειβιντ με τρόμαξες, ναι ταξί.

ντειβ: έλα θα σε πάω εγώ. 

μελ: όχι!
ντειβ: ηρέμησε Μελ σπίτι θα σε παω δεν θ σε πάω σε κανένα απόμερο μέρος όσο και να το θέλω.

μου χαμογέλασε πονηρά

μελ: καταρχάς σε περιμένει η κοπέλα!
ντειβ: μετά αυτή θα σε πάω σπίτι πρώτα! έλα..

μου είπε και με τράβηξε, προχωράγαμε στο πάρκινγκ του μαγαζιού για να φτάσουμε στο Αμάξι του Ντειβιντ. Λίγα μέτρα πιο πέρα υπήρχε μια παρέα αγοριών αλλα δεν έβλεπα καλά..

μαρκ: βρε βρε τι αναμενόμενο ο Ντειβιντ και η Μελίνα φεύγουν, να μου πείτε σε ποιο ξενοδοχείο θα είστε να ξέρω που να πηγαίνω κι εγώ τα μπάζα που ομορφαίνουν!
ντειβ: μαρκο δεν θες να σε σαπίσω έχεις και αγώνα αύριο.
μαρκ: λες να φοβάμαι ότι θα τις φάω;
ντειβ: μελίνα μπες μέσα 

εγω υπάκουσα και μπήκα στο αμάξι. αυτός ο άνθρωπος γιατι με μισεί τόσο και εγώ ακόμα πιο ηλίθια που είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του, ηλιθια ηλίθια!! 

ντειβ: στην θέση σου θα πρόσεχα τα λόγια μου!
Μαρκ: στην θέση σου δεν θα έβγαινα με τη Μελίνα!

είπε και έφυγε. κρατιόμουν τόσο πολύ να μην βάλω τα κλάμματα. Όσο κι αν έχω αλλάξει σε όλους τη μνήμη θα είμαι μια σιχαμένη που μισούν και δεν καταλαβαίνω γιατί. κανένας τους δεν κάθησε να με γνωρίσει. κανένας.

ντειβ: είσαι καλά;

Ειπε μπαίνοντας στο αυτοκίνητο και βάζοντας το μπρος. κατευθυνόταν στη γειτονιά μας άλλωστε δεν ήταν και πολυ μακριά μονο δέκα λεπτά με το αμάξι. 
κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά, δεν ήθελα να μιλήσω φοβόμουν ότι αν άρχιζα να μιλάω θα έκλαιγα. 
Ο Ντειβιντ έβαλε μουσική και ομολογώ ηρέμησα.

ντειβ: νυστάζεις;