Η εκδίκηση είναι γένους θηλυκού!

Part 20

μελ: Μάρκο;

ξαφνιάστηκα όταν τον είδα να μπαίνει, έκανε ένα νόημα με τον Ντέιβιντ και έπειτα ο Ντέιβιντ βγήκε έξω..

μελ: δεν είμαι άρρωστη δεν πεθαίνω είμαι μια χαρά δεν έπρεπε να έρθεις..

ανακοίνωσε αποφεύγοντας να τον κοιτάζω..

μαρκ: ήθελα να δω αν είσαι καλά και να μιλήσουμε..

μου είπε και κάθισε δίπλα μου

μελ: όπως είδες είμαι πολύ καλά απλά εξαντλήθηκε ο οργανισμός μου

ανακοίνωσα κοιτάζοντας τον λευκό τοίχο μπροστά μου. Δεν ήθελα να τον κοιτάω ήξερα ότι του προκαλούσα πόνο. πονούσα η ίδια όσο το σκεφτόμουν..

μαρκ: γιατί δεν με κοιτάς;

ωραία η μόνη ερώτηση που δεν ήθελα να ακούσω, δεν ήθελα να απαντήσω, δεν ήθελα να παραδεχτώ ούτε καν να σκεφτώ..

για καλή μου τύχη μπήκε ο γιατρός μέσα στο δωμάτιο. 

γιατρ: λοιπόν μικρή μπορείς να γυρίσεις σπίτι σου, όμως θα πρέπει να σε ξανα δώ σε δύο μέρες και φυσικά θα ειδοποιήσω τους γονείς σου!!

ανακοίνωσε ο γιατρός χαμογελώντας.

μελ: εντάξει αν τους βρείς δως τους τα χαιρετίσματα μου!!

είπα ειρωνικά, όχι ότι μου έφταιγε ο γιατρός απλά όταν είμαι σε δύσκολη θέση είναι σαν να ενεργοποιείται αυτόματα η ειρωνεία μου.. 

γιατρ: δυστυχώς ήδη η γραμματεία επικοινωνεί μαζί τους οπότε λυπάμαι που το αίτημα απορρίφθηκε 

είπε χαμογελώντας μου ξανά. ωραία τώρα εκτός και απο άβολα νιώθω και ηλίθια!

μελ: εντάξει νίκησες αλλά εγω εδω πέρα δεν ξανά έρχομαι δεν είμαι ανορεξική!! 

γκρίνιαζα ενώ εξέταζε ακόμα μια φορά τα μάτια μου με αυτό το ηλίθιο φως

μελ: ούτε έχει κάτι το κεφάλι μου εκτός απο τσιτωμένα νεύρα! 

συνέχισα την πρόταση μου, ο γιατρός έσβησε το ενοχλητικό φως και κοίταξε τον Μάρκο

γιατρ: έτσι σας ρίχνει; δεν μπορώ να πώ η ειρωνεία της και η κόντρα της είναι κάπως γοητευτική!!

ο Μάρκος γέλασε

μαρκ: που να δεις το πείσμα της!!

μελ: δεν σας έχουν πεί να μην μιλάτε για τους άλλους;; επίσης σας ακούω αν σας διαφέυγει αυτο το γεγονός!!! 

γιατρ: μικρή είσαι ελεύθερη!!

είπε ο γιατρός και με σήκωσε απο το κρεβάτι! 

μελ:δεν είχα σκοπό να μείνω άλλωστε μπαιιι!!

είπα και περπάτησα γρήγορα προς την έξοσο του δωματίου, έκανε λίγο κρύο ούτε που ήξερα που είναι το κασκολ και το μπουφάν μου. ο Ντέιβιντ μου φώναζε να περιμένω αλλά εγώ ήθελα να αποφύγω τον Μάρκο όπως και κατάφερα..

Αν παραβλέψω το γεγονός ότι ο Ντέιβιντ με κυνηγάει μέσα στο σπίτι με ένα κομμάτι πίτσα στο χέρι μπορεί κανείς να πει το απόγευμα μου ήρεμο. χαλαρό χωρίς επισκέπτες χωρίς τον Μάρκο... ούτε μνμ, ούτε τηλέφωνο, ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
ίσως είναι καλύτερα έτσι δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω τουλάχιστον όχι ακόμα όχι ενώ ξέρω..