Nane Molla [TAMAMLANDI]

bölüm 6~siyah

İyi okumalar...

Orta yaşlı kadın sokak başına geldiğinde derince bir nefes aldı.Bir anlık nefes alamayacak gibi de oldu.Hep bunlar yaşının verdiği zorluklardı,tabi bir tutam da yaşanmışlığın yükü.Soğuk rüzgar üşümesine neden olurken az önce yaşananları hatırlayınca yüzünü buruşturdu.Konuşmak için gelmişti sözde,lakin mümkün olmamıştı.Halbuki kararlıydı konuşmak için,ama abisi olduğunu öğrendiği adamın engel olması ihtimali aklına gelmemişti.Derince bir nefes daha aldı bu soğuk havada dışarıda kalınacak gibi değildi.Evine gitmek en iyi fikir gibi geliyordu.Aniden dükana geri dönmek gibi düşünceye kapılsa da vazgeçti.Şu yaşında karıştığı işin vahimiyeti yüreğini sızlatıyordu.Belki de hiç karışmamalıydı.Ama lakin bir söz vermişti,tutması gerekiyordu.İstikametin değişip dükana doğru yürümeye başladı.Bu sefer konuşması gerekiyordu.Evet konuşması ve uzunca bir yolda yürümesi.Bu yol nereye götürürdü bilinmezdi.Yıllar sonra bir şeyler değişir miydi? Bir ailenin hayatı onun attacağı adımlarla değişe bilirdi belki de.Göz ardı edemediği şu ihtimalin etkisiyle kendisi de farkında olmadan dükanın tam da önüne gelmişti.Ama dükan kapalıydı.Geç kalmıştı...En azından bugünlük...

Orta yaşlı kadın telefonu kulağına götürmeden önce derince nefes aldı.Dediği vakitten evvel aramıştı telefonun diğer ucundaki kadın.Tedirginliği artmıştı an itibariyle.Ne söyleyecekti ki? Tabi ki doğruyu.Evet umutlandırmadan bir "hayır"
kelimesini iliştirecekti konuşmasına.

"Konuşdun mu?"

Heyecanlı çıkan sese karşılık olarak kısık bir sesle "hayır"dedi.Bir sessizlik çöküverdi.Sadece nefes alışverişleri duyuluyordu.Sessizlik ve telefonun kapandığını bildiren o ses...

Telefonun kapandığını bildiren ses duyulduğunda kadın yüzünü buruşturdu.Karışmamalıydı belki de,ama lakin artık bir pişmanlığı dile getirmek için geçti artık.

Sonra aklına onu tanıdığı ilk zamanlar geldi.Elemli kadının hayat hikayesini öğrenmek istemişti.O yüzden ilk aklına gelen soruyu sormuştu aceleyle.

"Ailen var mı?"demişti büyük merakla cevap beklerken karşısındaki kadın duraksamıştı ilkin sonra ise "bir kızım,bir oğlum var." cevabı gelmişti.Yine bir soru yöneltti."Ya sonra? Başka akraban?"
"Sonrası yok.Biz boşnağız..."dediğinde kadın sorduğu soruları sormaması gerektiğini anladı.Çünki iyi biliyordu Boşnakların başına getirilenleri...

Daha çok şey hatırlardı da çok düşünmedi o zamanları.Yoksa hayat hikayesini anlatmıştı çok sonralar.Ve o zaman söz vermişti yardım edeceğine dair.Tabi bu vadini gerçekleştirmek için bir süre beklemek zorunda kalmıştı.İşte şimdi o vakit gelmişti.Lakin orta da bir gerçek vardı Yıldız Hanım elemli kadının hayat hikayesinin sadece bir kısmını biliyordu.Geri kalan kısmının üzeri siyah perdeyle örtülmüştü sanki.Belki de şu gizem kadının evlatlarını aramasına neden olmuştu.Yıldız Hanım'ın elinde iki şey vardı ve ikisi de adres...
İlk adres kadının başına gelen ve anlatmadığı olaydan önce beraber yaşadıkları evin adresi,oraya gitmişti ama bir şey bulamamıştı.Etraftaki birkaç konuşudan da bir haber çıkmamıştı.İki kardeş sanki buğarlanmıştı.Diğer adrese kitapçı dükanıydı.Az önce de geldiği ama eli boş döndüğü yere iki gün önce de gelmişti.O zaman sadece genç bir adam vardı.Yıldız Hanım onları bulduğunun sevincini yaşarken dertli anneye de güzel haberi verdi.Saçları beyazlamış kadın sadece gülümsedi.Evet sadece
gülümsedi...
Şimdi iki gün önce aklına gelirken yutkundu Yıldız Hanım.Nasılda konuşamamıştı.Hele sanki suçluymuş gibi nasıl kaçmıştı.Tıpkı şimdi olduğu gibi.Bir fark vardı geçen defa göze görünmemişti,şimdiyse içeriye bile girmişti.Ama neden? Halbuki bir nedeni yoktu.Nasip işte...Demek bugün nasip değilmiş konuşmak diye içinden geçirip evinin yolunu tuttu.Kalbindeki ağırlık tüm gece geçmedi.