Miraculum. Your blue eyes

21. Romantyczna noc

Po przebudzeniu od razu postanowiłam wykonać swoją misję.

-Adrien! -zawołałam.

-Tak? -przybiegł natychmiast, jakby długo na to czekał.

-Mam pytanie...

-Jasne -zdziwiłam się jego entuzjazmem.

-Myślisz, że Czarny Kot jest teraz w kostiumie? Pytam ciebie, bo ty tutaj znasz wszystkich.

-Myślisz, że znam bohaterów? -zaśmiał się sztucznie. Wydawało mi się, że był... rozczarowany?

-No... tak...

-Wydaje mi się, że jest teraz przemieniony.

-Wielkie dzięki -uśmiechnęłam się serdecznie i zbiegłam na dół. -Wrócę za piętnaście minut - oznajmiłam asystentce, na co ona tylko skinęła głową. Przemieniłam się w bezpiecznym miejscu i podekscytowana połączyłam się z ukochanym blondaskiem. Przyłożyłam telefon do ucha i z niecierpliwieniem kręciłam się w kółko.

-Polarna? -na sam jego głos znieruchomiałam.

-Yyy... tak -wyjąkałam.

-Mogłabyś odsunąć telefon od ucha -nie do końca zrozumiałam polecenie. Spojrzałam na ekranik i dostrzegłam twarz chłopaka.

-Wybacz. Pierwszy raz tego używam. Dałbyś radę podejść na chwilę pod wieżę Eiffla?

-Jasne, zaraz będę! -rozłączył się, a ekran ponownie zgasł. Nie musiałam długo czekać.

-Witaj! -zaśmiał się. -Musisz się sprężać, bo moja znajoma zaraz powinna przyjść -te słowa lekko zbiły mnie z tropu.

- Postaram się mówić krótko. Pewnie nie wiesz, ale mam dzisiaj urodziny...

-Wybacz nie miałem pojęcia. Wszystkiego najlepszego.

-Tak właściwie to były wczoraj, ale dzisiaj mam wolną chatę i pomyślałam, że może zgodziłbyś się przyjść.

-Kurczę... dzisiaj chyba nie dam rady. Jak już mówiłem, spotykam się z znajomą...

-Spoko rozumiem -głos mi się lekko zawahał. -Jakbyś jednak znalazł czas to wpadnij... choć na chwilę. Będę czekać od dziewiętnastej.

-Postaram się -już miałam odchodzić, ale poczułam, że trzyma mnie za ramię. -Bardzo mi przykro. Naprawdę mi na tobie zależy, w końcu jesteśmy przyjaciółmi. Głupio mi, że tak wypadło. Zrobię wszystko co w mojej mocy.

-Dziękuję -objęłam go i wróciłam do domu, odmieniając się po drodze.

-Musimy jechać.

-Gdzie Adrien?

-Tutaj! -zdyszany wbiegł do budynku.

-Będę tęsknić -objęłam go. Gdy to powiedziałam coś w nim pękło. -Wszystko dobrze?

-Tak. Miłej zabawy -powiedział oschle, odpychając mnie od siebie. Zraniło mnie to. Nie wiedziałam co się stało z moim kochanym przyjacielem.

-Nie bierzesz nikogo? -zdziwił się pan Agreste. On też był rozczarowany?

-Potrzebuję trochę odpocząć -skłamałam. Adrien chyba to zauważył, bo przewrócił z irytacją oczami.

-Oczywiście -wsiadłam do auta. Posadziłam sobie na kolanach  Plagga i ruszyłliśmy. Nie rozumiałam dlaczego blondyn mnie tak potraktował. Zależało mi na nim. Przecież był moim przyjacielem, kochałam go jak brata. W sumie każdy może mieć zły dzień... Ale co ja tam będę robić? Plan z Kotem nie wypalił. Było mi przykro. Zawiodłam się na obu. Nie dałam rady powstrzymać łez. Jedna wydostała się na zewnątrz i spłynęła powoli po moim policzku. Asystentka dostrzegła to w lustrzanym odbiciu, lecz nie zareagowała. Głucha cisza krzyczała w mojej głowie. Nie wytrzymałabym tak przez pół godziny, co dopiero dwa dni. Wymarzony prezent zmieniał się w koszmar. Przeszedł mi przez myśli pomysł, aby skłamać, że źle się czuję i zawrócić do domu. Jednak nie odważyłam się okłamać Natalie. Wydawało mi się, że ma w sobie wykrywacz kłamstw i zaraz zacznie dociekać o prawdziwy powód. Wolałam, więc pozostać w milczeniu. Droga dłużyła się niemiłosiernie. Gdy w końcu dojechaliśmy nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Powoli zapadał zmrok, ale to tylko dodawało domkowi uroku. Znajdował się na skraju lasu, blisko jeziora. Był piętrowy, wykonany z czerwonej cegły. Otaczał go olbrzymi ogród, z alejkami i ławkami idealnymi na nocne rozmowy. Natalie oprowadziła mnie po posiadłości i odjechała. Rozpakowałam się. Usiadłam w salonie z kubkiem herbaty. Postanowiłam pójść nad jezioro. Wstałam. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Zdziwiłam się. Natalie czegoś zapomniała? Popatrzyłam przez judasza, ale moim oczom ukazała się cudowna sylwetka Czarnego Kota.